De Huisvriend. Jaargang 1890

Ingesneeuwd.
Eene vertelling van Frans Hedberg.
(Vervolg van bladz. 300.)

De conducteur vervolgde zijn weg langs de overige waggons; onder het loopen zag hij nog eens om en deed daarbij de ontdekking, dat de stoker en de machinist bezig waren stoom uit te laten en het vuur te dooven.

‘Een vroolijke geschiedenis!’ bromde hij, de deur van de volgende coupée, een wagen 2de klasse, openrukkend.

‘Hoe dwaas! Ik heb toch een mannenstem uit dezen wagen hooren spreken en - hier is niemand in - geen kat!’

Hij liet zijne oogen onderzoekend het ledig compartiment doorglijden en mompelde: ‘Het moet dus in de damescoupé wezen, maar als ik weet hoe hij daarin gekomen is ben ik een....’

Op het oogenblik dat hij dit portier sloot, werd het raampje van de damescoupé neergelaten en een vrouwelijk hoofd, dat dicht in een sluier gepakt was, werd er uit gestoken.

‘Is de conducteur hier?’ vroeg een vrij belegen fausset-stem, die duidelijke neiging toonde om in een alt over te gaan. ‘Wat moet dit alles beteekenen?’

‘Dit moet beteekenen, dat wij in de sneeuw vast zitten, en dat wij hier minstens een paar uren moeten blijven,’ antwoordde de conducteur, terwijl hij zijn lantaarn iets hooger hield om het raampje en de daarvoor staande dame te verlichten.

‘Wel bl.....’ hernam de stem in een diepe alt, die plotseling tot den hoogsten faussettoon oversloeg, om daarna bedaarder te vervolgen; ‘vergeef mij! Eene ellendige geschiedenis!’

‘Op een kleinen afstand is de baanwachterswoning,’ herhaalde de conducteur zijn pas van buiten geleerde les, ‘in geval mevrouw mocht willen uitstappen.’ En den trein langs loopend, deelde hij aan alle reizigers achtereenvolgens den onaangenamen toestand mede, waarin men door de sneeuw geraakt was.

Hij werd met gemengde gewaarwordingen aangehoord: sommigen vloekten, een paar bejaarde tweedeklassereizigsters ontvingen de tijding met tranen; zij wilden bepaald in den trein blijven; aan uitstappen dachten zij niet. Ten laatste kwam hij bij een in 't bont gehulden passagier der 1ste klasse, die met een bitteren spotlach uit zijne liggende houding opreizende uitriep:

‘Wel alle duivels! Dat is weer mijn gewoon fortuin! Als ik gisteren, volgens mijn eerste plan, op reis was gegaan, dan zat ik nu te Berlijn in plaats van hier vast te zitten!’

‘Dat had mijnheer dan maar moeten doen,’ hernam de conducteur koeltjes; ‘het zou natuurlijk aangenamer zijn geweest, maar nu is het zoo als het is. In de buurt staat een baanwachtershuisje en als mijnheer soms....’

‘Zouden zij daar vuur aan hebben?’ klonk het terug, terwijl de reiziger blijkbaar moeite deed een kuch-aanval te onderdrukken.

‘Ja, vuur hebben zij. De baanwachtersvrouw komt zoo aanstonds met een lantaarn en dan zal zij u den weg wijzen.’

‘Goed. Ik zal mijne kleine benoodigdheden bij elkander pakken en daarmede uitstappen. Een weinig beweging zal mijn stijve beenen ook goed doen.’

‘Komaan, die neemt de zaak verstandig kalm op,’ mompelde de conducteur, het portier voorloopig sluitend. ‘Maar van waar kwam dan toch die andere mannenstem? Er is niet anders meer over dan de postwagen.... zou de expediteur misschien gezelschap hebben....?’

Den trein langs gaande kwam hij ook den postwagen voorbij en daar er licht brandde, kon hij den expediteur voor zijn schrijftafel zien zitten een sigaar rookende, terwijl een cognacflesch met een netje er over, in een vak van 't bureau, boven de brievenlade troonde. Toch wilde hij zich zekerheid verschaffen en in de meening dat de expediteur misschien heesch mocht zijn, klopte hij bij hem aan het raam, herhaalde zijne les over het baanwachtershuis, kreeg een vinnig antwoord op den hem welbekenden scherpen, doordringenden toon en ging terug, even wijs als hij gekomen was.

‘Ik begrijp voor den die-en-dat niet, wie straks tegen mij heeft gepraat!’ zeide de conducteur tot zich zelf. ‘Ten slotte is het de wind geweest, die dat geluid heeft gemaakt; want geen van al de reizigers heeft zulk eene stem als die ik hoorde, toen wij stil stonden.’

Daar kwam Stina met de lantaarn en zij gaf eene andere richting aan zijne gedachten.

‘Kun-je ze opnemen?’ vroeg hij, met een prettige gewaarwording op het vriendelijke, frische gelaat der jonge vrouw starende, dat bij het schijnsel van de lantaarn en onder het door sneeuw gepoederde haar er nog blozender uitzag dan anders.

‘Dat zal waar zijn!’ antwoordde Stina vroolijk, ‘ik heb den boel zoo goed mogelijk opgeknapt en warm is het er, zoo lekker warm dat je bokking tegen de muren zoudt kunnen bakken.’

[p. 311]

‘Dan zullen wij de jonggehuwden hier in de coupé 1ste klasse maar het eerst waarschuwen.’

‘Heb ik van mijn leven! Wat zegt u? Zijn het een paar jonggehuwden?’ barstte Stina uit. ‘En dat is op reis in zulk een weer!’

‘Ja, zie je, het is zoo 't gebruik bij ‘nette lui’, antwoordde onze conducteur op een voornaam achteloozen toon, die waarschijnlijk moest aanduiden, dat hij ook tot die categorie behoorde. ‘Zij reizen soms heel ver, ver weg; maar wacht nu even, dan zal ik hun vragen wat zij willen.’

Hij stapte naar den waggon waarin het jonge paar gezeten was, en Stina stond, met de lantaarn in de hand er over te peinzen, hoe de menschen op zulk een dwazen inval konden komen van huis te gaan, als zij elkander pas hebben gekregen. Zij wist het best, hoe Per een ander als plaatsvervanger had aangenomen toen zij getrouwd waren, om althans den eersten dag rustig samen te kunnen zijn, ja zelfs tot Maandagmorgen - zij waren Zondags bij den dominee geweest en ingezegend - en terwijl zij daaraan dacht ging het portier open en de conducteur stapte lachende voorbij.

‘Blijf hier, om met de lantaarn bij te lichten, dan zal je iets kluchtigs zien. Hij wil haar dragen en zij wil niet.’

Het duurde dan ook niet lang of een jong man, in een kort jasje en een bonten muts, kwam uit den waggon en bleef voor de trede staan.

‘Zeker de baanwachtersvrouw?’ zeide hij tot Stina omziende, en zonder het antwoord af te wachten liet hij volgen: ‘Is het baanwachtershuis ver af?’

‘Dat niet,’ antwoordde Stina vlug, ‘maar er ligt ontzettend dik sneeuw.’

‘Liefste Emmy, de vrouw zegt dat de sneeuw zoo dik ligt,’ riep hij nu in den waggon, ‘het zal daarom het beste zijn te doen wat ik je heb voorgesteld.’

‘Ja? Ik zou het anders zoo aardig vinden het zelf te beproeven.’ En Stina zag een mooi gezichtje, dat uit een menigte lichtbruin pelswerk te voorschijn kwam en dat haar vriendelijk toeknikte, terwijl zij hoe langer zoo verbaasder naar die jonge dame opzag en de lantaarn op behoorlijke hoogte hield.

‘Het gaat waarlijk niet; je zoudt natte voeten krijgen,’ hield de jeugdige echtgenoot vol, en eer Stina recht wist hoe het was gegaan, hoorde zij een gilletje en daar zat het hoopje bont op zijn arm en nu riep hij haar vroolijk toe:

‘In orde! Stap nu maar vooruit en laat je licht op onzen weg schijnen, dan zal het gaan als een dans!’

III.

Stina had niet te veel gezegd toen zij verklaard had ‘den boel netjes te hebben opgeknapt’; het vertrek zag er inderdaad gezellig uit, bij het schijnsel van het prettig opvlammend haardvuur. Zij had een schoon servet over de tafel gelegd; haar Zondagschen geruiten wollen omslagdoek over het bed gespreid; een ouden leuningstoel, die vergeten tusschen het bed en den muur stond, had zij tot voor den haard getrokken; den wateremmer in het schuurtje gebracht en een geheel nieuwe vloermat voor de deur gelegd.

‘Ja, als mijnheer en mevrouw nu zoo vriendelijk willen zijn binnen te gaan,’ verzocht zij, met de lantaarn in de eene hand den drempel verlichtend, terwijl zij met de andere de deur openhield, ‘en voor lief willen nemen hetgeen ik bieden kan? Warm is het ten minste; daarvoor kan ik zorgen, want hout is er genoeg.’

‘Laat mij los, beste Arvid,’ vleide de jonge vrouw, intusschen haar armen innig om den hals van haar man gestrengeld houdende, ‘zet mij op den grond; je kunt met mij die deur niet in komen.’

‘Kan ik niet? Dat zou wat moois wezen!’

En tegelijk bukte hij zich en trad zegevierend het vertrek binnen. Midden in de kamer bleef hij staan, met een zeer welluidende stem aanheffend:

‘In diesen heiligen Hallen

Kennt man die Rache nicht!...’

‘Maar Arvid!’ knorde zijn vrouwtje terwijl zij behendig op den grond sprong, ‘je zoudt vrij wat beter doen met mij uit al dat bont te pellen.’

Middelerwijl had Stina het licht uitgeblazen en de lantaarn vlak bij de deur neergezet. Zij ging naar den haard en pookte het vuur helder op; achter haar rug hoorde zij zacht praten en lachen en toen zij een oogenblikje later omzag, waren doeken en bonte mutsen en kaper op het bed geworpen Nu kwam de jonge vrouw opgewekt en vriendelijk naar Stina toe, reikte haar de hand en zeide:

‘Goeden avond hier binnen! O, wat is het hier kostelijk warm! En wat ziet het er in-gezellig uit!’

‘Jesses, wat is zij mooi!’ barstte Stina in volkomen verrukking uit; zij kon niet besluiten het haar toegestokene fijne handje te vatten.

‘Dat zal waar zijn!’ lachte de jonge man, trots naast zijn blozend vrouwtje staande, ‘en als je nu eens wist hoe lief zij is, ook nog!’

‘Ja, dat kan ik wel begrijpen. Maar je kunt toch onmogelijk getrouwde menschen zijn!’

‘En waarom niet?’ vroeg hij, zijne gezellin op den leuningstoel drukkende, nadat hij dien eerst een eindje van het vuur af had geschoven.

‘Wel mensch, zij ziet er uit als een heel jong meisje!’

‘Volstrekt niet!’ Mevrouw zette een zeer verstandig gezichtje en voegde er met veel deftigheid bij: ‘ik word dezer dagen twintig jaar!!’

Ja, dat is zeker een hooge leeftijd lachte Stina. ‘Ik ben zevenentwintig en Per heeft de dertig achter den rug en wij waren blij reeds zoo vroeg ons huishouden te kunnen opzetten. Maar bij deftige menschen zal dat zeker anders gaan; dat begrijp ik wel. Hoe lang is u al wel getrouwd?’

‘Sedert gisteren middag,’ antwoordde de jonge man. Hij ging op de leuning van den stoel zitten en sloeg zijn arm om de schouders van zijn vrouwtje.

‘Neen, nu houdt mijnheer mij voor 't lapje!’ riep Stina, hoe langer zoo meer in verwondering.

‘Vraag het maar aan mijne vrouw, als je mij niet gelooft.’

‘Het is zooals hij zegt,’ stemde mevrouw toe, ‘gisterenmiddag zijn wij getrouwd en gisteravond zijn wij op reis gegaan, met den nachttrein.’

‘Och armen!’ barstte Stina op medelijdenden toon uit; ‘dan had u zeker geen huis om in te trekken?’

De jonggehuwden begonnen samen hartelijk te lachen, hetgeen Stina's verbazing nog verhoogde.

[p. 312]

Naar hunne kleeding te oordeelen zagen zij er niet juist noodlijdend uit; maar voor haar eenvoudig boerinnen-verstand was het ten eenenmale onverklaarbaar, dat iemand vrijwillig op den avond van zijn trouwdag zijne woning kon verlaten.

‘Heb-je nooit gehoord dat jonggetrouwde menschen, als zij het betalen kunnen, een huwelijksreis maken?’ vroeg Arvid, en hij deed zijn best ernstig te blijven.

‘Neen!’ klonk het beslist terug. ‘Waarom doen zij dat?’

‘Omdat het nu eenmaal gebruikelijk is.’

‘En ook, omdat men dan het best ongestoord kan samen zijn,’ voegde de jonge vrouw met een warmen blik tot haar echtgenoot er bij.

‘Wie zou u dan storen?’

‘Lieve hemel, vrienden en kennissen en familieleden!’

‘Is u daar dan bang voor?’ Na even te hebben overlegd voegde Stina er bij: ‘Misschien is u zonder toestemming van de ouders getrouwd?’

‘Zou-je dat denken?’ lachte mijnheer.

‘Men kan 't nooit weten,’ antwoordde Stina met een bedenkelijk gezicht. ‘Waarom zoudt u anders in zulk een noodweer op reis gaan? Zooveel weet ik wel, dat ik, toen ik en Per getrouwd waren, er in de eerste week niet toe kon besluiten om de deur uit te gaan, zoo heerlijk en nieuw vond ik het, dat hij en alles wat hij had nu van mij was. En zoodra Per maar eventjes tijd had kwam hij eens gauw binnenloopen en wij waren dan toch zoo gelukkig samen, dat het niet te zeggen is!’

‘Hoor je 't wel, Arvid, hoor je het?’ fluisterde de jonge vrouw peinzend in het vuur starende.

‘Ja, kindlief,’ gaf hij met eene zekere minachting terug, ‘dat is iets anders bij menschen in dien stand; dat is een groot onderscheid.’

‘Maar, als u zonder toestemming getrouwd is,’ hernam Stina ontroerd en dringend, ‘och, keert dan toch terug zoodra de lijn weder vrij is.... want het gaat nooit goed als men iets doet dat verkeerd is. Als men met een speld begint, dan eindigt men met een zilveren beker....’

De jonge man stond op en vriendelijk tot Stina gaande klopte hij haar op den schouder, en zeide ernstig:

‘Stel je gerust, vrouwke; wij zijn behoorlijk getrouwd, even net als gij en uw Per en daar is niemand, die er iets op heeft aan te merken dat wij eene reis naar Italië samen maken.’

‘Neem mij dan mijn gebabbel niet kwalijk, mijnheer; maar ziet u, wij eenvoudige menschen hebben van al die mooiigheden geen verstand... Waarheen zeide u dat u op reis gaat?’

‘Naar Italië.’

‘Dat is zeker heel ver weg! Misschien wel heelemaal tot Amerika?’

‘Zoo ver weg is het niet. Wij denken over twee maanden weer thuis te zijn.’

‘Zoo gauw zal 't niet gaan! Ik heb een zuster in Amerika en zij is nu reeds volle drie jaren weg. Maar nu moet u zich maar eens goed koesteren. Ik ga eens zien of Per van het station terug is. Ik zal de sneeuwschop medenemen, want misschien hebben zij mijne hulp bij het wegruimen van de sneeuw ook noodig. Maar - hoorde ik daar niet iemand in de schuur?... Neen, 't zal de wind zijn die weder opsteekt. Nu adjuus; het spijt mij dat ik u niets heb aan te bieden, want de koffie ging gisteren op en bij dit weer kon ik vandaag niet naar den winkel komen.’

‘Heb-je niet een weinig drinkwater?’ vroeg mevrouw zich op haar stoel omkeerende.

‘Zeker, dat heb ik en ik zal u een versche kruik vol halen,'’ antwoordde Stina. Zij nam een steenen kan uit een kastje bij den haard en nadat zij de lantaarn had aangestoken, ging zij naar de schuur waar de waterton stond.

‘Heb-je gezien hoe aardig zij er uit ziet?’ vroeg de jonge vrouw zoodra zij de deur achter zich gesloten had.

‘Gewone frissche boerin; die schoonheden vallen niet in mijn smaak,’ antwoordde hij achteloos.

‘Maar, Arvid.... ik heb er nooit aan gedacht hoe dwaas het is zoo op reis te gaan.... eer zij er in dien zin over sprak.’

‘Komt het je zoo dwaas voor met mij op reis te gaan?’ vroeg hij teeder en zich tot haar overbuigend nam hij zijn vorige plaats op de leuning weder in.

‘Niet met jou.,.. dat weet je wel beter,’ zeide zij op dien zelfden toon, terwijl zij haar hoofdje tegen hem aanvlijde; ‘maar.... waarom zijn wij eigenlijk op reis gegaan?’

‘Om de zon op onze jeugdige liefde te laten schijnen,’ antwoordde hij hartelijk.

‘Zou die niet zonnig genoeg geweest zijn, als wij in ons eigen huis waren gebleven?’ De blik die deze woorden vergezelde bewees voldoende hoe overbodig in dit opzicht eene reis naar Italië was.

Hij zeide niets meer en toen Stina de waterkan bracht, liep zij zoo zacht mogelijk naar de tafel, zette de kan er op en verdween weder, zonder dat de reizigers er op schenen te hebben gelet, dat zij hier was geweest.

‘Geloof-je, Arvid, dat je hier met mij gelukkig zoudt kunnen leven, als wij geen andere woning hadden als deze?’ begon zij.

‘Jawel; als ik baanwachter was,’ klonk het verwonderd terug.

‘Anders niet?’

‘Geloof-je, dat jij hier tevreden zoudt zijn?’ vroeg hij nu.

‘Zeker, als jij maar bij mij waart.’

‘En als jij een geboren boerinnetje waart, zooals deze jonge vrouw. Maar zoo als je nu bent, Emmy, met jou gewoonten, met de eischen die je aan het leven stelt? Waar zou je, om iets te noemen, met je piano blijven?’

‘Die kon voor het raam staan.’

‘En waar moest ik mijn schildersezel neerzetten?’

‘Die kon ook bij het raam staan.’

‘En al je fraaie Grieksche beeldjes en je keurige schrijftafel?’

‘Bij het raam!’

‘Klein dwaas vrouwtje, dat je bent!’ lachte hij.

‘Je zoudt eens zien hoe goed het zou gaan,’ en als een vroolijk kind liep het jonge vrouwtje, dat van haar stoel was opgesprongen de kamer rond, alles nieuwsgierig monsterende.

‘Zie toch eens Arvid, zij heeft een servet op de

[p. 313]

tafel gelegd; en wat is die kan zindelijk en netjes! Welk een mooie sprei over 't bed - het is zeker haar eigen omslagdoek! En dan die blinkende pannen op het rek boven 't fornuis - o Arvid - ik houd al zoo veel van dat aardige vrouwtje!’

‘Je verlangt toch niet, Emmy, dat ik ook zoo van haar gecharmeerd zal zijn? Dan zou je vreeselijk jaloersch worden, vrouwtje! - zou je niet?’ schertste Arvid, terwijl hij haar bij hare vlugge bewegingen door het vertrek, met bewonderende, warme blikken volgde.

‘Ik word nooit jaloersch, dat heb ik je al gezegd,’ antwoordde zij bij de bank voor de tafel staan blijvende, ‘want als ik het werd, dan zou ik mij vreeselijk ongelukkig gevoelen. Maar je hebt nooit eene andere liefgehad dan mij; dat heb je mij zelf verzekerd!’ en naast hem staande legde zij haar beide handen op zijn arm.

‘Neen, nooit in ernst,’ herhaalde hij, haar omhelzend.

‘In ernst? Wat bedoel je daarmêe?’

‘In ernst.... zoodat ik met eene vrouw zou willen leven en sterven, zooals ik het met jou wensch.... zoodat ik.... zoodat....’ en zijn volzin werd geëindigd met een kus.

Op eens ging de deur open en een nieuwe gast trad de baanwachterswoning binnen. Het was de hoestende 1ste klasse-reiziger, die in zijn pelsjas en hooge laarzen, met zijn reistasch in de hand, tamelijk luidruchtig en de sneeuw van zijn voeten stampend, binnen kwam.

Het jonge vrouwtje gleed van den schoot van haar man af en verlegen, alsof zij een jong meisje was en sedert veertien dagen verloofd, trad zij terzijde. De nieuwaangekomene scheen dadelijk op de hoogte der zaak te zijn; althans hij maakte zijn pelskraag even los en zijn bonte muts afnemend, zeide hij met eene beleefde buiging:

‘Pardon, mevrouw, als ik stoor; maar de nood breekt wetten. Het begon daar in den waggon koud te worden, en daar ik een eenigszins zwakke borst heb...’ hier werd hij door een hoestbui verhinderd verder te spreken, maar hij onderdrukte den aanval zoo spoedig mogelijk en vervolgde: ‘Ik ben op reis naar Algiers, maar ik zou mij zeer verheugen als ik reeds wat dichter in die buurt was.’

Bij het stemgeluid van den hoestenden jongen man had Arvid verwonderd opgezien; maar zonder zich tot hem om te keeren, zeide hij zeer beleefd:

‘Geneer u vooral niet. Wij vonden ook dat het in de coupé wat koud werd.’

‘Hier is het zoo warm, dat het, dunkt mij, geraden zal zijn, die dikke overjas uit te trekken.’ En onder het praten trok hij zijn pels en zijne met bont gevoerde overschoenen uit en legde alles zeer bedaard op en bij het bed neer. Middelerwijl had de jonge vrouw haar plaats op den leuningstoel weder ingenomen en zij sloeg den vreemdeling nieuwsgierig gade, die nu zijn handkoffertje bij de tafel had neergezet en het jonge paar naderde.

‘Mag ik het genoegen hebben mij aan u voor te stellen; want ik denk, dat wij wel een paar uren in elkanders gezelschap zullen moeten doorbrengen,’ begon hij met eene buiging, terwijl hij zijn binocle opzette; ‘ik ben Wallén, docent te Upsala; maar vergis ik mij niet, dan heb ik hier luitenant Sellner voor mij?’

‘Zeer juist,’ hernam Arvid nu ook opstaande en zijne buiging beantwoordende, ‘ik meende ook aanstonds uwe spraak te herkennen. Mag ik u mijne echtgenoote voorstellen?’

‘Zoo! Is u getrouwd?’ vroeg de docent verwonderd. ‘Laat mij u dan mijn gelukwenschen aanbieden. Misschien nog wel op de “wedding-trip” in dit noodweer? Het is vreemd zoo als de wereldsche zaken ongelijk verdeeld zijn!’

‘Hoe meent u dat?’

‘Ik meen dat u op reis zijt om het leven te beginnen en ik daarentegen.... maar ik verzoek verschooning, mevrouw; men moet niet over den dood spreken in het bijzijn van pas ontloken lentebloemen.’

Bij deze woorden keerde hij naar de tafel terug, ging op de bank die daarvoor stond zitten en begon uit zijn handkoffer allerlei doosjes en pakjes te halen, die hij vòòr zich neer zette.

‘Wat zou hij gaan doen?’ fluisterde Emmy heren man in.

‘Waarschijnlijk zal hij moeten “innemen” antwoordde hij op minachtenden toon, want hij was knorrig over die bloemrijke toespraak van den docent.

Wat ziet hij bleek. Hij heeft stellig de tering, arme man!’

‘Nu, hij heeft ook maar geen wild leven geleid!’ liet hij zich een weinig onvoorzichtig ontvallen; en om dit weer goed te maken voegde hij er bij: ‘zoo als ik heb gehoord.’

De jonge vrouw zag verwonderd op en wilde verder vragen, toen de docent, even zijn hoofd naar hun kant wendende, als in 't voorbijgaan opmerkte:

‘Als ik mag, zal ik nu hier mijn koffie koken. Een kop sterke koffie doet soms goed, onder omstandigheden als de tegenwoordige vooral.’

Hij had een glazen bol op een metalen voetstukje gezet, een spirituslampje en een paar blikken doosjes uitgepakt en onze jonge vrouw begon met opgewekte belangstelling toe te zien.

‘Het schijnt dat u eenigszins verwonderd opziet over mijne toebereidselen, mevrouw,’ zeide hij voorkomend, ‘maar als men zoo vaak op reis is als ik, dan leert men zich wel redden. Ik heb altijd koffie, thee en chocoladepoeder bij mij en buitendien een welvoorzien fleschje met besten cognac.’

Hier bracht hij een met fijn rietwerk bekleede cognac-flacon te voorschijn en een zilveren kroes.

‘Wie nu een weinig zuiver water had!’

‘O, dat is in die kruik, daar naast u!’ zeide Emmy snel.

‘Waarlijk, daar staat het, vlak bij mij. Ik ben u zeer verplicht, mevrouw Sellner. Ik moet u vertellen, dat ik eens zes en dertig uren lang op den Splügen heb ingesneeuwd gezeten en een anderen keer niet minder dan twee geheele dagen op de Semmeringbaan. Sedert die ondervindingen ben ik voorzichtig geworden.’

Onder het praten had hij den bol met water gevuld en de spirituslamp aangestoken. Vervolgens schroefde hij het deksel van de eene doos af en de geur van fijngemalen koffie steeg den jonggehuwden in den neus; zij hadden, in jeugdige onbedachtzaam-

[p. 314]

heid, niet anders medegenomen dan een paar van de mooiste bruidsbouquetten en een paar groote dozen met suikergoed.

‘O Arvid,’ fluisterde de jonge vrouw, ‘hoe jammer dat wij daaraan ook niet hebben gedacht!’

‘Men kan niet aan alles tegelijk denken!’ antwoordde de luitenant; ‘ik dacht slechts aan ons geluk!’

‘Noem je dat “slechts”?’ herhaalde Emmy met een pruilend gezichtje, ‘wat ben je toch ondeugend!’

‘O, je weet best hoe ik dat bedoel.’

‘Ziezoo, nu kookt het water. Ik neem de vrijheid te gelooven dat mijnheer en mevrouw Sellner mij wel gezelschap zullen willen houden. De koffie zal stellig goed zijn. Ik heb nog nooit het genoegen gehad die met eene jonge mevrouw te zamen te gebruiken; maar wij tweeën hebben wel eens meer samen koffie gedronken, niet waar luitenant?’

‘Ik meen mij ook wel zoo iets daarvan te herinneren.’ Sellner vond het niet bijzonder opwekkend aan die luidruchtige punch-avonden te moeten terugdenken, die volstrekt niet met zijn tegenwoordige deftigheid als jong echtgenoot in overeenstemming waren.

‘Ik begrijp, mevrouw, dat hij wel eerlijk voor u zal hebben opgebiecht welk een levenmaker hij te Upsala is geweest,’ vervolgde de docent, Emmy even aanziende, om daarna zijne opmerkzaamheid op de gemalen koffie te richten, die hij voorzichtig in het pruttelende, kokende water liet glijden. ‘Trouwens wie is dat niet geweest! Dit behoort eenmaal tot het studentenleven. Zie mij maar niet zoo angstig aan! Ik kan u verzekeren dat hij zich altijd goed heeft gehouden. Ik wilde dat ik hetzelfde van mij kon zeggen. Maar hij was sterk; niet zulk een buskruit als ik!’

‘Ja het is tegenwoordig mode, zich slechter voor te doen dan men is,’ zeide Arvid losweg; ‘velen volgen haar.’

‘Die is dunkt mij eerlijker, dan zich beter voor te doen dan men is’, zei de docent, als tot zich zelf sprekende, terwijl hij iets van de kokende koffie in een niet al te groot kopje, dat hij uit zijn handkoffer had opgediept, inschonk. Met eene beleefde buiging bood hij het Emmy aan: ‘Als 't u blieft, mevrouw Sellner.... o, hoe dwaas! Ik heb de suiker vergeten!’

Hij zocht een klein zilver trommeltje, dat hij ook op de tafel zette. ‘Melk is hier ook, maar ik houd het er voor dat onder omstandigheden als de onze een kop “Schwarzer Kaffee” dienstiger is. Wees zoo goed, mevrouw; bedien u!’

Emmy wierp een snellen, onderzoekenden blik op haar man; maar daar hij bezig was een sigarette te rollen, nam zij een dapper besluit, stapte naar de tafel en genoot van de geurige warme koffie. Zij dronk het kopje in een paar goede teugen ledig, daarbij afwisselend haar beleefden gastheer en haar eigen heer en meester aanziende. De laatste had het bijzonder druk met zijne sigarette.

‘Zij is toch niet te slap?’ vroeg de docent.

‘Neen; integendeel; eer al te sterk, zou ik zeggen; maar heerlijk!’

‘Op het punt van koffiedrinken heb ik een fijnen smaak, dat durf ik gerust zeggen; maar als men ze ook bij de Arabieren heeft gedronken, dan....’

‘Wat zit hij weer te snoeven!’ dacht Sellner, knorrig zijn half afgewerkte sigarette ter zijde schuivend. ‘Wacht vriend, ik zal je helpen!’

‘Nu is het uw beurt, luitenant!’ zeide de docent. Hij goot een weinig water in het kopje, spoelde het om en wierp vervolgens het water in het vuur. ‘Asjeblieft; geen complimenten! Het is waar ook; ik had het kopje niet mogen omspoelen als ik had bedacht, dat gij een jonggehuwd paar zijt; maar het is gebeurd! Als-'t-u-blieft. luitenant!’

Onze luitenant was eigenlijk boos, maar de koffiegeur was te verleidelijk; hij kon daaraan geen weerstand bieden, evenmin als aan het kleine zilveren bekertje, dat hem daarna werd aangeboden. Toen hij ten laatste zijne sigarette had gerold en die boven de spirituslamp had aangestoken, begon hij den docent en de sneeuw met veel vriendelijker oogen te beschouwen dan straks 't geval was geweest.

Emmy genoot op hare beurt van de verkwikkende warme koffie en het kostelijk vuur. De opmerking van den docent had haar oor niet aangenaam getroffen, maar zij dacht er niet verder aan, toen haar man weder naar den stoel trad waarop zij gezeten was. Een blik op zijn gul en gezond gelaat overtuigde haar, dat die stormachtige Upsala-tijd althans geen verontrustende sporen had achtergelaten. En nu was het een poosje stil in de kamer; de docent gebruikte met veel toewijding zijne koffie en toen twee glaasjes cognac, na zich te hebben overtuigd, dat de jonggehuwden hun rug naar de tafel hadden toegekeerd.

(Wordt vervolgd.)