De Huisvriend. Jaargang 1890

Troost.

In een klein dakkamertje, tusschen naakte wanden, huist de arme weeze, die met harpspelen op kommerlijke wijze haar dagelijksch stukje brood verdient. Hoe dikwijls heeft zij de droge korst met hare tranen bevochtigd en.... dan bijna aan het leven gewanhoopt! - Één troosteres is haar echter steeds trouw ter zijde blijven staan, al was haar hart ook nog zoo droef en treurig gestemd, en al hulde de toekomst zich ook meer en meer in donkere nevelen.

[p. 251]

Deze éénige vriendin, hare harp, heeft haar nog nooit ongetroost gelaten.... Op den ouden, schamel voorzienen koffer zittend, dien zij nog van hare lieve moeder geërfd heeft, ontlokt zij in zulke oogenblikken van angst en zielesmart aan de snaren de heerlijkste tonen; en wanneer deze, tot wonderbare accoorden samensmeltend, het armoedig vertrekje als 't ware schijnen te vullen, dan wordt het gemoed der arme weeze vervuld van eene bovenaardsche zaligheid. Dan leeft zij in eene andere, hoogere, betere wereld; dan zijn de zorgen en nooden des oogenbliks vergeten; dan zweeft hare kunstenaarsziel omhoog, hooger en hooger steeds, ver boven het blauwend azuur, in het eeuwig schoone rijk der tonen!