De Huisvriend. Jaargang 1890

Echos uit de modewereld,
door Coquette.

Evenals de menschheid, die haar uitvond, houdt de mode moeielijk maat. Wanneer zij in haar opklimmen en overdrijven de crisis bereikt heeft, zien wij haar weer langzaam afdalen, verminderen, totdat zij in een geheel tegenovergesteld uiterste vervalt. Een hernieuwd voorbeeld hiervan is de geoutreerde mode der mouwen. De bovenmouw, eerst in den schouder gehecht met eenige rimpels en plooitjes, bescheiden zooals alle aanvang, tastend en zoekend naar verbetering en verfraaiing, neemt langzamerhand de afmeting aan van reusachtige kappen, om eindelijk meer en meer over te hellen tot den vorm der pofmouwen, antieker gedachtenis.

Indien iemand met hooge schouders ter wereld komt, vinden wij hem te beklagen en zijn aanblik onaesthetisch, maar in onze kleeding heeft de mode alweer het oog gewend, en ons ten laatste gedwongen haar grillige vormen ongemeen en schilderachtig te vinden. Doch verbeelden we ons niet dat we nieuw zijn; neen, we zijn zoo ouderwetsch mogelijk, en de mouwen die thans gedragen worden, gelijken sprekend op het snit der middeleeuwen: van den schouder tot den elleboog wijd gepoefd, en nauwsluitend van den elleboog tot den pols. Daarentegen zijn de robes en tailles zoo slank mogelijk, en om een fijn middeltje te vertoonen martelt menige jonge vrouw zich evenzeer af als in de dagen van Lodewijk XII, toen het keurslijf in zwang begon te komen en slechts bestond uit eenige stalen veêren met zwart fluweel overtrokken. De rage van zich in te rijgen was toen

[p. 240]

voorjaarstoilet.

zoo groot dat de koning genoodzaakt was gebruik te maken van zijn gezag, om de vrouwen uit den middelstand te verhinderen zich zelven en haar komend geslacht te misvormen. En indien de vrouwen eens wisten hoe bevallig een los gewaad haar kleedt, want indien wij niet te ver zijn verwijderd van de middeleeuwen om daarvan den wansmaak over te nemen, waarom dan te ver om den practischen en schoonen zin te volgen der ouden.

In één ding zijn wij practischer geworden, nl. in de dracht onzer hoeden. Deze zijn toch in dit seizoen zoo luchtig en licht, dat zij soms alleen een bloemkrans vormen om ons niet geheel blootshoofds te doen gaan. De stoffen zijn ook zoo licht en luchtig mogelijk; men ziet de fijnste, sneeuwigste tinten, soms afgeheven door een simpelen biais van donker fluweel geheel onder aan den rand gestikt. De rokken beginnen ook weer langer te worden, zoodat het misschien niet zoo heel lang meer zal duren of wij zien de koninklijke dracht weer geëerbiedigd der sleepjaponnen. Hoe goed kleedde een robe-princesse met lange sleep een statige vrouwenfiguur; deze mode van vóór tien jaren kon nu wel weer eens aan de orde komen.

Zijn de balayeuses die weer in zwang geraken het voorspel tot deze afgelegde sleependracht? Practisch is zij echter niet, en moest zich derhalve bepalen tot huis- en gezelschapstoiletten, anders doen wij de straatvegers te veel concurrentie aan. Het komt ons thans haast ondenkbaar voor, dat wij vroeger bij droog weêr ons niet ontzagen onze sleepen over den grond te laten zwieren, en wie is er niet eens op zij gegaan, voor een dame, die onder het wandelen evenveel stof maakte op den weg, als een boerenwagen?

Sleepjaponnen en hoepelrokken, twee schrikbeelden voor het mannelijk geslacht! Over onze sleepen moesten zij struikelen, onze hoepelrokken wierpen stoelen en stoven omver. Maar wie denkt er nu aan stoven in de maand Juni, nu het badseizoen geopend is, en de Berliner Philharmonie zich weldra in de open lucht zal doen hooren. Laten wij ten minste wenschen dat de dames met haar enge keurslijven en sluitende tailles zich geen vapeurs op den hals behoeven te halen, in een gloeiend heete Kur-zaal.

voorjaarstoilet.