De Huisvriend. Jaargang 1890

Milly's geheim.
Een levensbeeld uit Amerika's verre westen.
Naar het Engelsch van Mary Hallock Foote.
(Vervolg van bladz. 128.)

II.

Mrs. Dansken had een tijdlang te midden van de duisternis harer eigene kamer gelegen. Zwakke geluiden uit de eetkamer verrieden, dat het diner rustig werd voortgezet. ‘Al hadden zij mij zooeven als een lijk weggedragen, zouden zij dadelijk naar hunne kippenpasteitjes terugkeeren,’ mijmerde zij; en onwillekeurig moest zij in zich zelve even lachen, zonder een zweem van ergernis over dien kenmerkenden trek van het mannelijk karakter. ‘Het zou in ieder geval een bewijs van hulde aan de pasteitjes zijn,’ voegde zij er al peinzende bij. De duisternis werkte kalmeerend; en alles saamgenomen was zij blijde, dat zij niet in de gelegenheid was geweest om Milly weer te zien. ‘Zij zal een oogenblik de straat opgegaan zijn, om iemand te zoeken, die haar koffer kan komen halen. Straks zal zij haar loon komen vragen, en het is maar beter dat zij nu heengaat, zonder dat er verder een woord tusschen ons gewisseld wordt. Wij waren nooit geschikt om met elkander om te gaan. Wij noodzaken elkaar voortdurend, ons van onze slechtste zijde te vertoonen. Zelfs Ann ziet dat wel.’

Juist op dat oogenblik kwam Ann binnenstrompelen met een rammelend blad, dat zij op een stoel bij het bed neerzette, terwijl zij de lamp aanstak.

‘Zijt gij ziek?’ vroeg zij, zich omkeerend om hare meesteres aan te zien.

Mrs. Dansken had haar oud, norsch gelaat kunnen kussen, om het gevoel van steun en vertrouwelijkheid, dat het haar gaf. En was er dan ook eigenlijk wel iemand in de wereld, aan wie zij zóózeer gehecht was als aan dit oude stuk wrakhout, gered uit haar ouderlijk huis, dat reeds zoolang geleden verbrijzeld en tot splinters geslagen was? Zij drukte haar gelaat in het kussen en begon te schreien als een kind, terwijl Ann hare handen streelde en de afgegleden dekens weer over hare schouders trok.

‘O, ik ben als geblakerd!’ klaagde Mrs. Dansken, de dekens weer afwerpend. Daarop vlijde zij zich weer neder en prevelde zij: ‘Ik dank u, lieve oude ziel! Ik wist wel, dat gij mij niet zoudt vergeten!’

‘Gij moest liever eens een kopje van deze thee drinken. Maakt ge u bezorgd over Milly Robinson? Geloof mij, het is veel beter dat zij weg is. Ik wist wel, dat gij het nooit met haar zoudt kunnen vinden. Zij is geen vleesch en geen visch. Ik voor mij heb nooit moeite met haar gehad. Ik kon het vrij goed met haar vinden. Waar is uw doek?’ Ann keek eens rond, ontdekte het gezochte, en poogde den doek om de schouders harer meesteres heen te slaan, terwijl deze zich in bed oprichtte. ‘Ligt gij hier geheel zonder vuur?’

‘Ik heb volstrekt geen behoefte aan vuur. Wat smaakt die thee lekker! Bah, ik ben zoo heet als vuur en zoo koud als ijs! Ik heb zoo'n tooneel gehad met dat meisje, Ann. Ik heb hekel aan ruzie, behalve met u.’

‘Nu, gij zijt dan ook niet erg bang voor mij, dat moet ik zeggen. Was het over de japon, die zij haar gestuurd hadden?’

Mrs. Dansken knikte.

‘Daar kan men haar toch zoo hard niet over vallen, zou ik zeggen. “Wat is daar in?” vroeg ik, toen ik de doos op het bed zag staan. En terwijl zij het ding open deed, kreeg zij een kleur als bloed en zeide zij: “Ik weet wie dat gezonden heeft, en ik ben van plan het terug te sturen.”’

‘Dat is een mooie geschiedenis!’ riep Mrs. Dansken uit. ‘Zij had het costuum aangepast! Zij was juist bezig het weder in de doos te pakken, toen ik de trap opkwam om haar te roepen.’

Ann keek hare meesteres eens van ter zijde aan. ‘Zijt gij in de kamer geweest?’

‘Natuurlijk ben ik in de kamer geweest. Hoe zou ik het costuum gezien kunnen hebben, indien ik niet in de kamer geweest was?’

‘Nu, ge hadt beter gedaan met er buiten te blijven en haar aan haar lot over te laten. Ik ben er óók nooit op gesteld geweest, dat de mevrouwen mij op de hielen zaten. Een meisje heeft recht op een hoekje, dat zij het hare kan noemen, en waar zij alleen kan zijn.’

‘Beknor mij nu niet, Ann. Ik erken dat ik daarin dom gehandeld heb, - maar ik verzeker u, dat zij een meisje is waarop men een wakend oog moet houden.’

‘Gij hadt mij toch nog altijd om haar te bewaken, - een oude vrouw, die weet hoe het met meisjes; gesteld is. Ik heb nooit iets verkeerds aan haar bemerkt, behalve dat zij niet heel toeschietelijk en ook niet heel spraakzaam was; maar dat moeten zij wel wezen, wanneer zij geheel aan haar lot zijn overgelaten.’

‘Ik dacht dat gij een hekel aan haar hadt.’

Ann lachte eventjes. ‘Ik ben van het eerste oogenblik af nooit zoo erg verzot op haar geweest; maar toen ik zag.... Wie gaat daar uit?’

De straatdeur werd dichtgedaan, wel wat vroeg om te veronderstellen dat het de jongelieden waren, die vertrokken.

‘Het zou mij niet verwonderen als het Milly was, die terugkomt,’ zeide Mrs. Dansken, terwijl zij luisterde welke voetstap er zich op de trap zou doen hooren.

‘Terugkomt?’ herhaalde Ann.

‘Ja, - wist ge niet, dat zij was weggegaan?’

‘Waar kan zij, in den naam van Onzen Lieven Heer! zijn heen gegaan?’ riep Ann uit, terwijl zij verschrikt opstond. ‘Zij heeft mij gezegd, dat zij geen nacht langer in dit huis wilde slapen. Heel best, zeide ik; wacht dan maar totdat ik mijn keu-

[p. 157]

ken wat aan kant heb gemaakt, dan zal ik met u naar de Zusters gaan. - En hoe lang is zij al weg?’

‘O, al zoo lang. Ik dacht dat zij terugkwam. Haar koffer staat nog boven.’

‘Dan zal ik haar gauw naloopen, en zien dat ik haar opspoor. Zoudt ge nu niet willen opstaan?’ - Ann aarzelde, en keek hare meesteres aan. Mrs. Dansken zag, dat zij ongerust was.

‘Ga maar heen, brave oude ziel! Maar Ann, wacht nog eens even. Weet gij ook, wie haar dat costuum gezonden heeft?’

‘Denkt gij dan, dat ik een meisje naar zoo iets vragen zou? En zij zelve heeft het mij nooit of nimmer verteld.’

‘Ik ben jaloersch op haar,’ zeide Mrs. Dansken, terwijl zij zich weer achterover in haar bed liet vallen. ‘Altijd hebt ge mij in den waan gelaten, dat ge dat meisje verachtet en precies zoo over haar dacht als ik; maar nu blijkt het, dat ge voortdurend op haar hand zijt geweest!’

‘Neen, mevrouw, zoo bijzonder veel heb ik nooit van haar gehouden,’ verzekerde Ann op haar beurt. Maar nu kon ze niet langer blijven, want zij moest de keuken nog ‘aan kant maken.’ Weinige oogenblikken nadat Ann haar verlaten had, hoorde Mrs. Dansken de straatdeur nogmaals open en dicht gaan. De jongelui zaten, onder het genot van een sigaar, druk te praten en te schertsen in de huiskamer hunner hospita. Zij deed een boezelaar voor, trad door de gangdeur de eetkamer binnen en begon daar de tafel op te ruimen, waarbij zij echter de gordijnen der portière dichthield, want zij wilde nu liever niet ondervraagd worden. Ann mocht haar werk niet ongedaan vinden, wanneer zij terugkwam van haren tocht door de donkere, besneeuwde straten. Als Williams tehuis was geweest... of als Frank niet was weggegaan, hoe gezwind zou zij hem dan nu de taak der opsporing van Milly hebben toevertrouwd!

Ann drentelde langzaam de Harrison-avenue op en neder, waarbij zij telkens heen en weder liep voorbij de ramen van het Clarendon-hotel en in al de zijstraten keek. Eindelijk waagde zij het, aan enkele fatsoenlijke voorbijgangers te vragen, of zij ook een jonge vrouw hadden gezien, met een donker lakensch jaquette aan en een bonten muts op, en met een groote witte doos onder den arm. Ann hield er zich verzekerd van, dat die doos tot op zekere hoogte aansprakelijk was voor Milly's afdwaling van den rechten weg. Zij wilde eerst eens in de buurt van Mrs. Danskens woning onderzoek doen, alvorens den langen weg door de stad naar het verblijf der Zusters te ondernemen. Nogmaals het Clarendon-hôtel voorbijkomende, hield zij een der bedienden, die toevallig op dat oogenblik de deur uitging, even staande, alvorens zij verder haren weg langs dien kant der straat vervolgde. Het was de man dien zij altijd, zonder echter het minste of geringste van zijne nationaliteit af te weten, ‘den Zweed’ noemde en die nu en dan Mrs. Danskens bestellingen voor hare kleine festiviteiten kwam thuisbrengen. Had hij dien avond Milly Robinson ook gezien?

‘Ja wel,’ antwoordde de man. ‘Zij is hier gekomen met een doos, en zeide dat ik die op het kantoor moest afgeven voor Mr. Embury. Mr. Embury kwam juist naar beneden; en hij zeide dat ik de doos maar boven moest brengen, op zijne kamer. En daarop zijn zij samen verder de straat ingegaan.’

Ann liet een nijdig, onverstaanbaar gebrom hooren. ‘N-e-e-e-n!’ bracht zij hiertegen in, op dien onbeschrijflijken toon van afkeuring, dien het Westen heeft overgenomen van het Zuiden. ‘Dat was Milly Robinson niet!’

‘Het was Milly wèl!’

‘N-e-e-e-n!’ hield Ann vol.

‘Maar ik heb toch stellig en zeker de doos gezien,’ verklaarde de man. ‘Ik heb ook den man gezien, die de doos kreeg, om haar bij Mrs. Dansken te bezorgen; en hij moest er bij zeggen, dat zij voor Milly was.’

‘Nu, ik hoop maar, dat het Milly was,’ zeide Ann, haar stelsel van onderzoek wijzigend. ‘Dat is alles wat ik wilde weten. Is zij nu weg met onzen Mr. Embury?’

‘Zij is met hem medegegaan. Zij liepen samen de straat uit.’

Ann ging nu niet naar de Zusters, maar toch zeide zij aan hare meesteres, dat Milly zich daar bevond; en Mrs. Dansken was veel te blijde met deze mededeeling, dan dat zij bedacht zou hebben, dat het klooster der Zusters meer dan een uur ver was, en Ann dus onmogelijk daarheen en terug kon zijn gegaan in den tijd dat zij afwezig was geweest.

‘Gij zoudt mij haar geld maar geven, en morgen ochtend zal zij iemand zenden om haar koffer te halen.’

Op haren moeitevollen levensweg had Ann velerlei gevallen van dwaasheid en zonde op dezelfde wijze zien eindigen, als dat van Milly vermoedelijk scheen te zullen afloopen, - maar nooit een geval van ridderlijke bescherming en verdediging. Iets van dien aard was haar nog nooit voorgekomen, en alleen uit hare eigene ervaringen leidde zij hare gevolgtrekkingen af. Het griefde haar, dat het meisje zich uit de voeten had gemaakt, zonder ook maar met een enkel woord afscheid te nemen van hare oude kameraad, die toch in alle oprechtheid om des lieven vredes wille een vooroordeel tegen haar overwonnen had.

‘Ik begin nu toch óók te gelooven, dat mevrouw gelijk had: er zat een slecht hart in, anders zou zij nooit op die manier van mij weggeloopen zijn.’ Maar ondanks haar eigen geloof, zou Ann zich door niets ter wereld hebben laten bewegen om het meisje de laatste gelegenheid tot terugkeer op den goeden weg af te snijden, waarbij Milly's hart dan ten slotte toch niet zoo vreeselijk slecht zou blijken te zijn.

Frank en Milly bevonden zich weder bij de brug; maar ditmaal was er geen bruine voile tusschen hen. Milly's wangen waren niet blozend rood als de tint der ondergaande zon op de bergtoppen in het oosten: zij waren marmerbleek, als de sneeuw, die de omtrekken dezer bergtoppen scherp tegen den avondhemel deed uitkomen. Zij was dan nu eindelijk ontwaakt. Frank vond, dat hij nooit zulk een aanbiddelijk schoon gelaat had gezien als het hare, terwijl zij hem de geschiedenis verhaalde van al het onrecht en al de beleedigingen, die men haar had aangedaan. Met geen enkel woord werd hij zelf beschuldigd; maar hij gevoelde, dat hij verantwoordelijk was voor alles wat zij had opgeofferd om een eerbaar toevluchtsoord,

[p. 158]

een veilige wijkplaats, zoo niet een tehuis, te hebben. Ongetwijfeld verkeerde hij in de meening, dat hij zijne gedachten geregeld liet werken, terwijl hij naar Milly's geschiedenis luisterde en zijne oogen vol bewondering op haar lief gezichtje liet rusten, - maar in werkelijkheid gaf hij zich slechts over aan het tintelend genot eener mengeling van hartstochtelijke opwellingen. Hij hoorde ternauwernood iets van hetgeen zij zeide, terwijl zij bezig was te betoogen dat zij nu weer naar huis terug moest, en hem voor de derde of vierde maal herinnerde, dat zij niet uit was gegaan in de hoop hem te zullen ontmoeten, maar alleen om ontslagen te wezen van het costuum, dat zij nooit voornemens was geweest aan te nemen.

‘En dat alles door mijne schuld! Ik heb u al deze moeielijkheden berokkend, Milly; maar, mijn engel! het geluk zal er uit geboren worden. Het was alles om uw bestwil, - om ons tot elkander te brengen, lieveling!’

‘Ik moet naar huis terug, - ik moet!’ riep Milly nadrukkelijk.

‘Dáárheen zult ge nimmermeer terugkeeren!’ sprak de dweper. ‘Wilt ge nog meer beleedigingen ondergaan?’

‘Ik heb beloofd, dat ik nog terug zou komen. Ann zal met mij naar de Zusters gaan.’

‘De Zusters?!.... Milly, ik ben nu de eenige, die voortaan zorg voor u heeft te dragen!’

‘Neen, Sir. Neen, Mr. Embury. Gij moet mij niet kussen - ik ben niet - O, gij weet het niet, gij weet het niet!’

‘Milly,’ zeide Frank, ‘God weet, hoe wij gekomen zijn waar we nu zijn, - maar we zijn er nu. Wij zullen nooit weer van elkander scheiden. Verstaat ge mij?’

‘Ik had nooit gedacht, dat gij zulke dingen tot mij zoudt zeggen!’ snikte Milly.

‘Wie is, in 's hemels naam! meer gerechtigd om zulke dingen tot u te zeggen, dan ik? Begrijpt gij wat ik bedoel?’

‘O, ik bid u, laat mij gaan, Sir! Zij zullen mij gaan zoeken.’

‘Zoudt ge nu zoo goed willen zijn om dat gesir achterwege te laten? Wie zal u gaan zoeken? Is er iemand in dat huis, die zich bekommert om hetgeen er van u wordt?’

‘Ann is er, Sir -’

‘Laat Ann naar den duivel loopen! Kan Ann zorg voor u dragen? O, Milly, luister naar mij! - Om 's hemels wil, wat scheelt u dan toch?’

‘Kijk mij eens goed aan!’ snikte het meisje, met zulk een uitdrukking van woeste vertwijfeling op haar gelaat, dat Frank wel genoodzaakt was er acht op te slaan. ‘Kunt gij het niet zien?’

‘Of ik het niet zien kan? Ik zie dat gij een lief, goed, hulpeloos meisje zijt, dat nu spoedig mijn vrouwtje zal wezen. Ons huwelijk zal nog dezen eigen avond gesloten worden. Stil! stil! geen woord meer! Ik weet niets van u af? Weet gij dan iets van mij af? Neen, ik wil geen woord meer hooren! Ik zou niet kunnen zien, - verbeeld u! Ik zie dat gij mijn lieveling zijt. Kom, kom!.... Wat? Nog al meer tranen, Milly? Ben ik dan zulk een monster?’

‘Gij zijt goed,’ zeide Milly. ‘Gij zijt de beste - dien ik ooit zag; maar gij weet niet - gij weet niet! Laat mij voor dezen avond weer heengaan. Laat mij u zeggen, wat - wat ik u zeggen moet.’

‘Gij zult mij dat alles morgen zeggen. Er zijn dingen die ik zeggen moet! Wij zullen elkander op goed vertrouwen nemen, en ik zal aan de beste koop zijn, mijne zielsbeminde! Weet ge wat we zullen doen? Dat nietige, versmade japonnetje, dat ik u liet brengen, - dat zult gij morgenavond dragen. Wanneer gij mijne vrouw zijt, zult gij geene chaperonne noodig hebben.’

‘Ik kan niet! ik kan niet!’ riep Milly weerstrevend, maar niet langer met dezelfde onverzettelijke kracht. Zij worstelde zich uit zijne armen los, en hij liet haar nu vrij, daar hij zag dat er dicht bij hem een man aankwam.

Zij waren hier niet in een fatsoenlijke buurt der stad, gesteld al dat er een buurt was, die fatsoenlijk genoemd kon worden na het vallen van den avond, wanneer de bergen hunne omtrekken onkenbaar maakten en de stad alleen bleef met het schijnsel van hare verlichte vensters, hare van tijd tot tijd walmende straatlantaarns en hare tijdperken van glibberige duisternis. Zij waren hier buiten het bereik van lantaarns en verlichte vensters, uitgenomen de ramen van een kroeg der buitenwijken, waar een viool bespeeld werd met een krassend geluid, alsof het oor en de hand, die het deuntje voortbrachten, razend waren geworden. Het licht uit dat vunzige drinkebroêrslokaal viel op de vuile sneeuw aan hunne voeten; het scheen op de twee jonge gezichten, die zoo schilderachtig tegen de duisternis uitkwamen, dicht bij elkander, oog in oog, bij dezen worstelstrijd tusschen twee willen: de een trotsch en ongetemd, en de andere sterk, maar traag van beweging en moedeloos van vrees.

De vreemde man zag scherp toe, en keek om, toen hij hen voorbij was. Hij keek zelfs meer dan eens om, en vertraagde ook zijne stappen. Het was een magere, schrale man, met een koelen blik, in een armoedige zwarte jas en met een paar versleten waterlaarzen aan, die den vorm zijner voeten op monsterachtige wijze vergrootten. Hij richtte met een neusklank in zijn stem, maar op vriendelijken toon, het woord tot hen.

‘Mijn jonge vriend en vriendin, hebt gij den Heer gevonden? Leidt Hij u dezen avond bij de hand?’

Hij zweeg een oogenblik, in afwachting van een antwoord. ‘Ik kan mij de gelaatstrekken van deze jonge zuster niet herinneren,’ vervolgde de vermaner, toen geen der beide jongelieden een woord sprak; ‘maar als ik mij niet vergis, is deze jonge man Mr. Embury, van de firma Williams & Embury, - niet waar?’

‘Die ben ik inderdaad,’ sprak Frank. ‘Zijt gij een geestelijke, Sir?’

‘De eerwaarde Mr. Black, van de Methodistenzending in de Tweede Straat. En als gij den goeden raad van een oud man wilt verontschuldigen, Mr. Embury, - het komt mij voor, Sir, als de ouders van dit jonge meisje hier in de stad wonen, zoudt ge beter doen met haar naar huis te brengen. Het is laat, lieve vrienden, behalve voor lieden, die, zooals ik zelf, wegens noodzaak of barmhartigheid buitenshuis moeten wezen.’

‘Mr. Black,’ zeide Frank, ‘gij kunt mij een zeer grooten dienst bewijzen, als gij wilt.’

[p. 159]

Na zich haastig bij Milly geëxcuseerd te hebben, nam hij den predikant ter zijde en sprak hij dringend en ernstig met hem, terwijl Milly daar stond te wachten, machteloos worstelend tegen de zekerheid van hetgeen die dienst waarschijnlijk wezen zou.

‘Heeft de jonge vrouw in haar gemoed volkomen vrede met den stap, dien zij doen zal?’

Mr. Black kwam dicht bij Milly en vatte hare hand, terwijl hij haar toelachte met zijn vertrouwelijken, herderlijken glimlach. Milly trok hare hand weg.

‘Indien er nog den minsten twijfel bij haar bestaat, zou ik, eer het te laat is, u wel een onderhoud willen voorstellen met mijne echtgenoote, - eene voortreffelijke vrouw, al zeg ik het zelf, en eene vrouw van groote ervaring in alles wat jonge meisjes betreft.’

Milly keek twijfelend rond. ‘Gij wenscht er met niemand over te spreken, wel, Milly?’ antwoordde Frank voor haar. Zij stemde het stilzwijgend toe.

‘Zeer goed; dan zullen wij nu naar mijn huis gaan, en onderweg beraadslagen met onze gedachten. En als er zich geene bezwaren voordoen, en gij beiden gevoelt dat gij vertrouwen kunt stellen in de gemoedsstemming, waarin gij verkeert...’

(Wordt vervolgd.)