De Huisvriend. Jaargang 1890

Bij den drinkbak.

Wie onlangs de collectie beschilderde doeken en paneelen zag, die te Amsterdam in de zalen van ‘Arti en Amicitia’ waren opgehangen ter mededinging in den wedstrijd voor het Willink-Collenfonds, zou bijna de gevolgtrekking gemaakt hebben, dat de kunst van teekenen de wereld uit was. Klompen groen en klodders geel waren er genoeg, - tot walgens toe; maar een goed figuur of een afgewerkt detail behoorde er tot de witte raven. Kunnen of willen onze vaderlandsche kunstenaars dan niet meer goed teekenen? De vraag is pijnlijk, maar tegenover de smeerproducten dezer would-be impressionisten toch volkomen gewettigd. Gelukkig kan het antwoord alleszins geruststellend zijn. Dat er door onze levende meesters nog goed gezien, goed waargenomen en goed geteekend wordt, heeft b.v. Nakken met zijn schilderij ‘Bij den drinkbak’ afdoende bewezen. Zoolang de kunst op die wijze beoefend wordt, behoeft het gemors van een troepje jonge dwaashoofden ons niet desperaat te maken. Hoe waar en natuurlijk staan die twee stoere werkpaarden daar bij elkaar, moede en dorstig van het dagwerk met de vrachtkar op het veld, vanwaar de boerenknecht ze zooeven heeft huiswaarts gereden. Het zijn geen fijne, ranke beestjes, den schilder reeds door hun mooiheid tot werken prikkelend, - maar sterke, pootige, goedhartige dieren, die trouw en gewillig doen wat men van hen verlangt en van den

[p. 137]

vroegen morgen tot den laten avond den boer in het zweet huns aanschijns zijn brood helpen verdienen, dag aan dag, jaar in jaar uit, zoolang zij kunnen. Zulk een dag is er nu óók weer achter den rug; het rustuur is aangebroken, en vóór zij op stal gaan, krijgen ze nog eens volop te drinken. Dat alles voelt en tast ge in Nakken's schilderij, en dien indruk geeft hij u door zijn groote kunst van zien en van teekenen, en door de nauwgezetheid waarmede hij zelfs de kleinste details zijner compositie verzorgd heeft. Zoo kan één goede schilderij ons troosten over vele ergernissen.