De Huisvriend. Jaargang 1890

Milly's geheim
Een levensbeeld uit Amerika's verre westen
Naar het Engelsch van Mary Hallock Foote.
(Vervolg van bladz. 79.)

III.

Een paar dagen later was er alweder een danspartij in No. 9, doch ditmaal zonder dat er van te voren een bepaalde afspraak was gemaakt. Van Ann en Milly, die niets meer te doen hadden, dacht men niet anders of zij waren naar bed gegaan en in slaap gevallen. Ann lag dan ook werkelijk in haar kamertje rustig en wel te slapen: maar Milly, die door het gedruisch der muziek wakker gehouden werd, was de beneden trap afgesloopen, voorbij de deur der huiskamer gegaan, waar alles zoo vroolijk toeging als op een bruiloftspartij, en op een der onderste treden gaan zitten, met haar hoofd tegen den muur. In die houding luisterde zij met een droomerige aandacht naar het zachte voetgetrappel, dat gelijke maat hield met het voortdurende gedreun der muziek.

Toen de piano eensklaps zweeg, ontwaakte zij met een lichten schrik uit haar droomend gepeins. Er scheen een drukke woordenwisseling over iets te ontstaan tusschen de dansende paren; en Embury, die altijd het eerst bij de hand was om iemand een dienst te bewijzen en het vlugst ter been óók, kwam gezwind de deur der huiskamer uit, om Blashfield's viool te gaan halen.

Toen hij bij de trap gekomen was, had het weinig gescheeld of hij ware over Milly gestruikeld alvorens hij haar bemerkte, zooals zij daar in de schaduw neergehurkt zat op de onderste trede. Terwijl zij opstond, liep hij langs haar heen, met een verbaasd gezicht en eene haastig gestamelde verontschuldiging; hij zocht een oogenblik rond in de slaapkamer van Blashfield, vond de viool en was het volgende oogenblik weder alleen met Milly in de halfdonkere gang.

‘Ik ben niet met opzet zoo tegen u aangeloopen,’ zeide hij. ‘Ik wist volstrekt niet, dat gij hier waart.’

‘Ik zat te luisteren naar de muziek,’ sprak Milly, bij wijze van toelichting, terwijl zij hem ernstig aanzag, als om zijne opmerkzaamheid te trekken.

‘Houdt ge zoo dolveel van dansen?’ vroeg Frank vriendelijk.

Milly gaf geen antwoord: zij aarzelde, alsof zij nog meer te zeggen had. Frank zag haar met een bemoedigend glimlachje aan.

‘Zoudt ge zoo goed willen zijn om er binnen niets van te zeggen?’

‘Waarvan binnen niets te zeggen, Milly?’

‘Zult ge niet zeggen, dat ik hier op de trap zat? Zij zou vragen wat ik daar uitvoerde, waar ze allen bij zijn; zij zou denken dat ik zat te luisteren!’

‘Milly, gij moest toch weten, dat er niemand hier in huis is, die zulke dingen van u denkt!’

‘Zij wèl,’ zeide Milly nadrukkelijk. ‘Zij heeft óók wel gedacht, dat ik in de eetkamer had staan luisteren, dien anderen keer. Gij waart allen zoo luid aan 't spreken, - dat kon ik toch niet helpen? Ik hoorde haar zeggen, dat zij mijne vijandin was, en dat is zij ook! Ik zou hier geen dag langer blijven, als ik maar ergens anders heen kon!’

‘Maar, kind, gij hebt volstrekt geen vijand of vijandin hier in huis. Dat zeide Mrs. Dansken maar uit gekheid. Gij weet immers wel hoe zij is? Ik moet dat alles eens bedaard met u bepraten, maar niet nu, ik moet nu terstond weer naar binnen,’ zeide Frank, denkende aan de mogelijkheid dat er uit de huiskamer iemand afgezonden werd om hem en de viool te gaan halen, maar volstrekt niet meer denkende aan zijn besluit om alle gebeurlijkheden, die uit zijn optreden voor Milly konden voortvloeien, moedig onder de oogen te zien.

‘Houdt iemand u hier?’ vroeg Milly, de oogen opslaande.

‘Ja, gij houdt mij hier, - arm - lief -’ De viool bonsde even tegen de leuning, met een kort, zacht slagje. Milly snelde haastig heen, en Frank bleef alleen bij de trap staan, geheel onder den indruk van de overweldigende zekerheid, dat hij Milly Robinson zooeven een kus had gegeven. Hij was later nooit meer in staat zich te verklaren, hoe hij er toe kwam om dat te doen; maar het feit bleef bestaan, en óók het feit, dat hij naar de huiskamer moest terugkeeren, met dien kus als nieuwe post bij al de andere

[p. 118]

verduisterde posten op zijne rekening-courant met Mrs. Dansken. En naast zijne rekening met Mrs. Dansken bestond er óók een rekening met Milly. Hoe kan een jonkman een meisje, dat uit maatschappelijk oogpunt tot een lagere sfeer dan de zijne behoort, doen gelooven dat een kus, in het geheim gegeven en vergezeld door teedere woordekens, louter een blijk van eerbiedige sympathie is?

Verscheidene dagen achtereen dacht hij voortdurend aan Milly, telkens naar een gelegenheid zoekend om met haar te spreken, en telkens die gelegenheden, als zij kwamen, weer ongebruikt voorbij latende gaan. Hare onrustige blikken maakten hem bezorgd. Hij had er een voorgevoel van, dat hij zich in verdere moeilijkheden zou wikkelen, als hij die ontmoeting op de trap weer ter sprake bracht; kwam hij er daarentegen met geen enkel woord op terug, dan zou het weer den schijn hebben alsof hij veronderstelde, dat Milly gewoon was op die manier behandeld te worden en geen verontschuldiging verwachtte.

Zijne wangen gloeiden als hij dacht aan het oordeel, dat Mrs. Dansken waarschijnlijk over zulk een toestand zou vellen. En wanneer hij dacht aan zijne nicht, het meisje dat hij altijd zoo goed gekend had, maar die nu vervreemd van hem was op eene wijze waarvan zij nooit of nimmer gedroomd kon hebben, besefte hij, dat de tusschen hen ontstane scheiding niet door de beslissing harer ouders veroorzaakt was. Hij gevoelde zich onrustig en ellendig. Zijn voortdurend denken aan Milly nam toe naarmate hij zich zelven ernstiger berispte over zijn gedrag jegens haar. Het denkbeeld dat hij haar slecht behandeld had en haar eenige vergoeding schuldig was, begon hem meer en meer toe te lachen. Hij hield dat denkbeeld vast; en - ten laatste kwam het onvermijdelijke onderhoud met Milly.

Er werd misschien meer dan één gesprek gevoerd alvorens Frank zich in een positie bevond, die het noodzakelijk voor hem maakte, zich met zijne zaak weder tot Mrs. Dansken te wenden. De verbanning van Miss Austen was, hierbij vergeleken, een beuzeling, - dat wist hij wel; en zijn hart bonsde met zware slagen, toen hij aan de deur van het kleine heiligdom klopte, waar hem zijn vonnis wachtte. Hij haalde eerst eens diep adem, en trad toen binnen.

Het was ongeveer een week vóór den avond van het volgende ‘Assembly-bal.’ Mrs. Dansken was bezig, voor deze gelegenheid een costuum te vervaardigen, waarvan het materiaal afkomstig was van een ander kleed, dat zij eenige jaren geleden had ter zijde gelegd als ‘te jeugdig.’ Het afgeloopen seizoen te Leadville had haar echter zulk een hart onder den riem gestoken, dat zij, óók onder den drang van economische drijfveeren, er toe gekomen was, enkele harer besluiten betreffende kleuren en fatsoenen eenigszins te wijzigen. De vrouw die op een zoo teeder punt als dit weifelt, leent meestal te gereeder het oor aan een onbevooroordeeld adviesje van een harer naaste familiebetrekkingen. Hier was er niemand bij de hand, om Mrs. Dansken in dit opzicht te hulp te komen; het flauwe, zijwaarts invallende licht op haar spiegel was bedriegelijk. Zij was nu juist bezig aan een rok van zeegroene zijde, waarvan zij den sleep over de geheele breedte moest lostornen, toen Frank met zijne nooden en bezwaren aan hare deur verscheen.

Zij bloosde een weinig over al haar moois, toen zij hem verlof gaf om binnen te treden; maar hij was veel te veel in zijne eigene gedachten verdiept, om te zien of zij een balgewaad of een doodhemd maakte. Zij was benieuwd wat de jonkman toch op het hart mocht hebben. Zou hij slecht nieuws van huis gekregen hebben? - of had de familie toegegeven, zooals zij, Mrs. Dansken, hem ten stelligste verzekerd had dat den een of anderen dag wel gebeuren zou? Maar.... hij zag er niet bijzonder opgeruimd uit.

‘Hebt gij het erg druk?’ begon hij, met een vluchtigen blik op de bevallige wanorde, die hem omringde. ‘Ik zou u gaarne over een kleinigheid willen spreken.’

Het is volstrekt geen kleinigheid, dacht Mrs. Dansken, toen zij hem eens goed had aangezien; maar zij lachte hem aanmoedigend toe en legde al de zijden lapjes en strookjes uit haar schoot op de sofa.

Zijne oogen volgden met zekere spanning al hare bewegingen door de kamer. ‘'t Betreft het verboden onderwerp, Mrs. Dansken; maar gij hebt gezegd, dat gij mij ten opzichte van Milly zoudt vertrouwen, weet ge wel? - en natuurlijk is er dus nu mijne eer mede gemoeid.’

Frank vond het moeilijk, die woorden uit te spreken. Sommigen onzer kennen wellicht iets van de aandrift der zelfkastijding, die hem dwong deze woorden op zich zelven toe te passen, waarbij hij door zijne bedoelingen gesteund werd.

‘Het is dezen keer niet om hare opvoeding te doen, maar wel om hare vermaken. Zij heeft niets van dien aard, zooals gij weet,’ voegde hij er nog bij, toen Mrs. Dansken niet sprak.

‘Niet?’ vroeg Mrs. Dansken kortaf. ‘Het spijt mij wel; maar ik heb niet beloofd, voor de amusementen van mijn kamermeisje te zullen zorgen, toen ik haar in dienst nam.’

‘Gij hebt óók niet beloofd, uwe commensalen te zullen amuseeren; en toch hebt gij veel meer voor ons gedaan dan ons kost en inwoning te geven.’

Mrs. Dansken bloosde. Vrouwen worden er niet gaarne door een man aan herinnerd, dat zij misschien vriendelijker voor hem zijn geweest dan noodig was.

‘Maak dan een bescheiden gebruik van uwe voorrechten,’ zeide zij, ‘en geef u geene moeite om mij mijne plichten jegens anderen te leeren.’

‘Daaraan heb ik in de verste verte niet gedacht, Mrs. Dansken; ik zou alleen gaarne uwe vergunning willen hebben, - ik zelf zou Milly gaarne eens een genoegelijk uurtje willen verschaffen. Niets anders dan een genoegelijk uurtje, zooals ieder ander meisje allicht eens heeft.’

Mrs. Dansken zuchtte. ‘Hoe denkt gij het aan te leggen om haar dat te verschaffen, - terwijl uw standpunt zooveel hooger is dan het hare? Eerlijk gezegd, geloof ik niet, dat zij zich bijzonder vermaken zou!’

‘Natuurlijk niet. Ik denk daarbij volstrekt niet aan een hooger standpunt. Het is mijne bedoeling, er zelf óók een genoegelijk uurtje door te hebben.’

‘Is de zaak zóó gelegen?! Waarom komt gij dan nog eerst bij mij?’

‘Gij weet wel waarom, Mrs. Dansken.’

‘Maar gij hebt ons gansche contract reeds aan duizend stukken gescheurd!’

‘Gij hebt mij van dat eerste contract ontslagen. Ik mocht doen wat ik goedvond, hebt gij gezegd,’ merkte Frank op.

‘Het schijnt dat gij gedaan hebt wat gij goedvondt.

[p. 119]

Als gij nu zoo goed zoudt willen zijn, mij te zeggen wat gij gedaan hebt -’

‘Gij maakt het zeer moeielijk. Als ik u zeg, waarom ik dit wensch te doen, zult gij weer zeggen dat ik u de les lees.’

‘Gij behoeft mij niet al uwe redenen te zeggen. Ik zou alleen willen weten, tot hoever gij reeds gegaan zijt.’

‘Ik heb Milly gevraagd om Vrijdagavond met mij naar het Assembly-bal te gaan.’

‘Dan heb ik u niets anders te zeggen, dan dat gij u als een verschrikkelijke dwaas hebt aangesteld!’ Maar dit was niet alles wat zij te zeggen had, volstrekt niet; want nu voegde zij er op vriendelijker toon bij, daar zij begreep dat zij al dadelijk terrein verloren had door zich boos te maken: ‘Frank, het is de grootste gekheid!’

‘Maar luister nu eens naar mij, Mrs. Dansken. Hier is een jong meisje, dat nergens heengaat’

‘Zij heeft elken Woensdagavond vrijheid om te gaan waarheen zij goedvindt,’ bracht Mrs. Dansken hiertegen in.

‘Maar het blijft toch een feit, dat zij nergens heengaat. Waar zou zij ook heen moeten, in een plaats als deze, zonder vriendinnen?’

‘Kan ik het helpen, dat zij nu reeds nagenoeg een jaar hier in de plaats woont en nog geen enkele vriendin gekregen heeft?’

‘Misschien kan zij het óók niet helpen.’

‘Het is mijne schuld niet, en het is mijne zaak óók niet; en de uwe nog minder, Frank Embury! Ik zeg niet, dat ik volkomen onberispelijk mijn plicht tegenover Milly heb betracht; ik doe nooit iets volmaakts of onberispelijks; maar wat úw plicht betreft, daar is in de verste verte geen sprake van. Van dit oogenblik af hebt gij u met dat meisje niet meer te bemoeien!’

(Wordt vervolgd.)