De Huisvriend. Jaargang 1890

Milly's geheim.
Een levensbeeld uit Amerika's verre westen.
Naar het Engelsch van Mary Hallock Foote.
(Vervolg van bladz. 40.)

Een werkelijke club komt gemakkelijk bijeen op een basis van gemeenschappelijk belang of gerief; maar er wordt een dieper beweegreden vereischt om haar tot iets wezenlijks te vormen, om haar een kracht ten goede of ten kwade te doen zijn. Zij moet evengoed een ziel als een lichaam hebben. In dit opzicht was Mrs. Dansken's huis op een zand-

[p. 55]

op de ver-hüellbank. Naar P. Haaxman.

[p. 56]

grond gebouwd. De éénige beginselen waarop het berustte, waren persoonlijk gemak en het verdienen van geld. Al het andere was jongensachtige galanterie en overdrijving, voortspruitende uit de aandoeningen, die elke vrouw, wanneer zij althans niet onnatuurlijk is, kan doen ontstaan in een edelmoedig en onbesmet jeugdig hart. Voor zoover zedelijken steun betrof, wist Mrs. Dansken dat zij reden had om tevreden te zijn; maar zij had hare kleine kwellingen, van die soort welke de mensch zelfs met de volhardendste inspanning niet van zijne deur kan houden. Dank zij het welslagen van hare proefneming, had zij aanzienlijke geldsommen bespaard, welke zij onmiddellijk belegd had met een moed, die een beter succes had verdiend. Verscheidene van de bij haar inwonende jongelui hadden al eens pogingen gedaan om te hooren, of zij ook plannen tot verhuizing had; maar zij zag nog geen mogelijkheid, zeide zij, om dit jaar of het volgende het kamp te verlaten, en de jongelui waren onedelmoedig genoeg om te betuigen, dat zij dit met veel blijdschap vernamen.

Ook had er zich een huiselijke moeielijkheid voorgedaan, die haar geheele plan schipbreuk dreigde te doen lijden. Zonder Ann Matthews konden de werkzaamheden der huishouding niet geregeld in gang blijven; en hetzij door de uitwerking der sterke berglucht in dit bijzonder hoog gelegen land, hetzij door de overstelping van haar werk, dat haar veel meer drukte gaf dan waaraan zij vroeger gewoon was geweest, - genoeg, Ann's krachten begonnen zichtbaar te verminderen. Al wat op medelijden of bijstand van de zijde harer meesteres geleek, wees zij hooghartig van de hand; doch door zelve de handen uit de mouw te steken, als die van Ann te kort schoten, wanneer zij er onder het een of ander voorwendsel slechts even mogelijkheid toe zag, gelukte het Mrs. Dansken, hare huishouding geregeld op gang te doen blijven en hare welbeproefde, oude dienstbode te beschermen tegen de critische opmerkingen der jongelieden.

‘Waarom laat ge u zoo door haar afbeulen, en waarom doet gij al haar werk?’ vroegen zij, met alle blijken van dieper inzicht in al zulke regelingen, van welke men niet kan verwachten, dat een huishoudster er zich mede vereenigt.

‘Zij beult mij niet af! Zie ik er uit als iemand die afgebeuld wordt? Zij is zenuwachtig, het arme, oude schepsel! Het klimaat hier doet haar kwaad.’

‘Maakt het klimaat ú nooit zenuwachtig?’

‘Vraag dat aan Ann,’ zeide Mrs. Dansken. Ann zou geantwoord hebben, dat, als er ergens zenuwen in huis waren, hare meesteres ze in eigendom bezat.

Mrs. Dansken zelve had ontdekt, dat het voor eene vrouw op den duur geen houdbare positie is, het middenpunt te wezen van een kring licht ontvlambare jonge geesten, wier lichamen men beloofd heeft op een bestendig hoog peil van gerief in een feitelijk zeer ongeriefelijke plaats te zullen houden. Maar zij was vast besloten, haren post te blijven bezetten, doch aan niemand te laten blijken, hoeveel het haar kostte. Zij kon dit echter niet verbergen voor Ann, die er vast van overtuigd was, dat hare meesteres een stelselmatigen zelfmoord beging, hetgeen voor haar een prikkel te meer was in den wedstrijd tusschen het tweetal, wie zich het meest zou inspannen en de andere het meest zou sparen; doch een oprecht, hartelijk woord van genegenheid werd zelden tusschen haar beiden gewisseld. Op een Zondagmorgen, toen zij in het bijgebouw samen bezig waren de bedden op te maken, voer Ann als gewoonlijk met heftigheid uit tegen de jongelui en tegen de eischen die zij, met goedvinden der meesteres, aan haren tijd en hare krachten stelden.

‘Hoe meer gij voor hen doet, hoe meer gij zult moeten blijven doen! Is het niet genoeg dat gij hun kost en inwoning geeft, en moet gij ze bovendien nog voeden met de woorden uit uwen mond en den adem uit uw lichaam? Hoor ik u daar beneden niet gansche avonden achtereen het vleesch van uwe beenderen afpraten?’

‘Bedoelt ge, dat ik ter wille mijner schoonheid wat meer moest slapen, Ann?’

‘Nu, geloof maar wat ik u zeg: gij zult hier in deze negerij niet veel schoonheid opdoen, en niet veel anders óók, - gezwegen nog van het geld, dat gij den eenen dag verdient, om het den anderen dag weer te verliezen.’

‘Wat wij hier in huis noodig hebben, is: jeugdige werkkracht!’ zeide Mrs. Dansken op beslisten toon.

Ann keek haar van onder hare zware wenkbrauwen eens goed aan. Zij hield haar hoofd gebogen en haar mond wijd open, daar zij alle krachten inspande om een kussen onder haar kin vast te houden, terwijl zij de plooien van de sloop gladstreek.

‘In de plaats van oude Ann, bedoelt ge zeker?’ vroeg zij vinnig.

‘Gij weet heel goed, dat ik niemand in Ann's plaats wil hebben dan Ann,’ antwoordde hare meesteres. ‘Waar dient het dus toe, al zulke dwaze praatjes uit te kramen? Gij zijt doodmoede, en ge zegt van mij, dat ik het óók ben. Misschien hebt ge wel gelijk. Ik moet dus op de een of andere wijze iemand zien te vinden, die ons beiden wat werk uit de hand neemt, opdat wij meer rust kunnen nemen. Er zullen tegenwoordig hier wel meisjes te krijgen zijn.’

‘Meisjes zijn er overal te vinden, - hetzij men het groene hout wil hebben, of desnoods het dorre. Maar ik wil er u mijn woord op geven, dat gij niet veel rust zult krijgen door hetgeen gij hier opvischt!’

‘Nu, 't is toch altijd wel eens te probeeren: baat het niet, het schaadt ook niet,’ sprak Mrs. Dansken met een zucht. ‘Wij moeten dezen winter meer hulp hebben, met de kachels en bij het water dragen.’

Zij zuchtte dien avond nogmaals, zeer onverhoeds, te midden van den kring, die zich in de verschillende eigenaardige houdingen van verzadigde menschen overal in de stoelen had neergevlijd, onder den storenden invloed der Zondagsgewoonte van twee maaltijden per dag, beiden op een ongeschikten tijd. Zij lachte en ontworstelde zich aan hare oogenblikkelijke afgetrokkenheid, wijl er van alle kanten naar de reden harer verzuchting gevraagd werd.

‘Och, het ontbijt te laat en het middagmaal te vroeg, en niets in huis om u bij de thee te geven!’

‘Kom, kom, onze eetlust zal u niet zoo diep hebben doen zuchten,’ zeide Frank Embury. Hij keek Mrs. Dansken aan met een min of meer teedere uitdrukking in zijne groote, goedige oogen. ‘Wat scheelt er aan, als het niet te veel gevraagd is?’ voegde hij er bij, terwijl zijne stem iets zachter dan anders klonk.

Mrs. Dansken daarentegen zette haar eigen stem

[p. 57]

meer kracht bij, en wierp hem tegelijkertijd een glimlach toe. ‘Wij hebben hier in huis behoefte aan jonge krachten,’ herhaalde zij.

‘Zoo, mevrouw? Zijn wij, door elkaar gerekend, niet jong genoeg voor u?’ vroeg Williams.

‘De quaestie loopt hier over mijne jeugd, niet over die van de heeren. Ik ben misschien jong genoeg om uwe kostvrouw te wezen, - maar niet om de dienstbode van uwe kostvrouw te zijn.’

‘Ann's dienstbode, wilt gij zeggen.’

‘Nu goed, Ann's dienstbode dan. Ik zou gaarne een paar jonge voeten - niet met laarzen aan, als 't u belieft! - tip, tip, 's morgens de trap op hooren gaan, vóór ik uit bed ben, en niet slof, slof, - arme Ann! - met een kreunenden zucht op de bovenste treê. Ik moet letterlijk her- en derwaarts vliegen, om haar af te houden van dingen, die zij weet dat zij toch niet doen kan, met haar zieke knie en haar gevatte koude.’

‘Waarom laat ge haar niet stilletjes haar gang gaan en een martelares wezen, als zij dat zoo graag is?’

‘Omdat zij zich ziek zou werken, en dan zou ik de martelares worden, waarin ik echter volstrekt geen lust heb!’

‘Maar waarvoor is het eigenlijk noodig, zooveel werk in een huis te doen?’ Deze nimmer sluimerende quaestie werd, zooals het altijd gaat bij een huiselijke crisis, ook hier op de gebruikelijke wijze te berde gebracht door de mannelijke leden van het gezin. ‘Al dat vegen en borstelen, bijvoorbeeld; het is eigenlijk niets anders dan een hoopje stof van de eene plaats naar de andere jagen!’

‘En wie vult de lampetkannen, als ik het vragen mag?’ liet Embury zich weer hooren. ‘Ik wil er op zweren, dat ik dezen morgen den rand van Mrs. Dansken's japon boven aan de trap zag verdwijnen, toen ik mijn kan binnenhaalde!’

Mrs. Dansken vroeg of hij er wel zoo zeker van was, dat hij haar japon van die van Ann kon onderscheiden.

‘Wij zullen het beurtstelsel invoeren,’ zeide Williams, ‘en met den kleinste beginnen. Blasshy, gij zult wel zoo goed zijn om morgenochtend uit bed te springen, als gij hoort roepen: “Uw beurt!”’

‘Het beurtstelsel is verouderd. Wij zullen naar beneden gaan in een democratisch lichaam -’

‘In Blasshy's lichaam -’

‘Gij zult wel stillekens boven blijven, in uwe bedden, waar gij behoort te zijn!’ zeide Mrs. Dansken. ‘Ik ben er niets op gesteld om hier een optocht te hebben van halfgekleede jongelui, die vóór het ontbijt het huis doorwandelen. Ik doe dan mijn eigen wandeling, en ik vind het niet betamelijk, dat iedereen mijne papillotten ziet.’

‘Vul de waterkannen liever om den anderen dag; niets eenvoudiger dan dat, zou ik zeggen!’

‘Uiterst eenvoudig, zult gij zeggen, wanneer het water bevriest en mijne porceleinen lampetkannen van twee en een halven dollar stuk springen.’

‘Waarom hebt gij eigenlijk die lampetkannen? Neem liever emmers. Wij hadden óók emmers,’ zeide Williams, zijne ervaringen uit vroeger tijd raadplegend.

‘Emmers zijn zoo morsig,’ merkte Mrs. Dansken aan.

‘Zeg, Frank, waren onze emmers ooit morsig?’

‘Ik zou wel eens willen weten,’ sprak Mrs. Dansken, ‘wie de verdwaasde schepsels geweest zijn, die de Chineezen uit dit kamp verjaagd hebben? Waren het mannen met geliefde zusters? waren het mannen met moeders en vrouwen?’

‘Mannen met vrouwen noemen zij “de oude vrouw.” Vrouwen kunnen goedkooper werken dan Chineezen, niet waar? en men behoeft hare hulp niet te betalen tegen den prijs van mannenarbeid.’

‘En de rest van u liet hen geheel hun eigen weg gaan, als gewoonlijk.’

‘Eenigen onzer waren hier niet; en wij zijn hier ook niet gekomen om voor burgemeesters en stadsraadsheeren te spelen. En wij meenen te kunnen bewijzen, dat het geen misslag was. Het Chineesche element -’

‘O, van het Chineesche element wist ik reeds alles af, toen de oudste uwer nog moest komen kijken! Van mijn standpuntje beschouwd, is het een misslag geweest; intusschen, misslag of niet, het zal mij zeer aangenaam zijn, als gij allen uwe oogen open houdt en aan de wateremmers.... waterkannen, wil ik zeggen, denkt, wanneer gij iemand van het vrouwelijk geslacht ontdekt, die er jong en sterk en niet al te toeschietelijk uitziet!’

IV.

Het was Mrs. Dansken zelve, die het eerst in aanraking kwam met de persoon, welke aan al de bovengenoemde eischen beantwoordde. Zij bevond zich op zekeren dag bij Daniël en Fisher, de groote huishoudelijke bazaar van het kamp, om er naar wandel-jacquettes te zien. De winkelbediende had er een uitgespreid over de gewatteerde schouders eener vrouwelijke costuumpop, met een rose katoenen kleedje aan. ‘Dit is een heel elegant model,’ zeide hij, op het jacquette wijzend, - ‘volgens de nieuwste Engelsche coupe. Zoudt u het niet eens willen aanpassen?’

Mrs. Dansken schudde ontkennend het hoofd, maar hield toch nog steeds hare oogen op het jacquette gevestigd, terwijl zij er over nadacht of het eigenlijk wel de moeite waard zou zijn om, nu de winter reeds zoo na op handen was, nog een najaarsmanteltje te koopen.

De bediende, die hare aarzeling aan een andere oorzaak toeschreef, opende de deur eener achterkamer, waar tapijten pasklaar gemaakt werden en de naaimachines zich heenwerkten door breede banen ruw beddetijk, waarbij zij aanhoudend stofdeeltjes voortjoegen in de lange, glimmende lichtstralen, die door de hooge vensters zonder gordijnen naar binnen vielen.

‘Miss Robinson!’ riep hij, ‘zoudt ge eens even hier willen komen?’

‘Geef u toch vooral geen moeite meer,’ zeide Mrs. Dansken; ‘ik zal het jacquette toch maar liever niet nemen.’ Maar zij achtte zich toch verplicht om nog even te blijven, totdat Miss Robinson te voorschijn kwam, die onder het loopen de voorzijde van haar armoedig zwart tricotje van draadjes en pluisjes zuiverde.

De winkelbediende bield het jacquette wijd uit; het meisje stak zonder een woord te spreken hare

[p. 58]

armen in de mouwen, en bleef toen naast de wanstaltige stroopop staan, terwijl zij met hare onberispelijke vormen de smaakvol gesneden plooien van het jacquette vulde.

‘Gij ziet dat het onverbeterlijk is,’ sprak de bediende, toen Miss Robinson zich langzaam op de hakken harer laarsjes ronddraaide.

‘Ik zie dat het figuur van deze jonge dame onverbeterlijk is,’ antwoordde Mrs. Dansken. De oogen der beide vrouwen ontmoetten elkaar met een kouden blik.

‘Niet zooveel beter dan het uwe, zou ik zeggen,’ sprak de bediende, zijwaarts naar Miss Robinson ziende.

Mrs. Dansken begreep, dat zij zelve de aanleidende oorzaak was van deze zeer vrijpostige spraakzaamheid. Het was een van die dagen, waarop zij het leven in alle opzichten iets diep verachtelijks vond; en nu sloot zij natuurlijk het meisje en het jacquette en den man die zijn best deed om het te verkoopen, daarbij in.

‘Het zou mij volstrekt niet kleeden; dank u zeer!’ voegde zij er bij, met een korte, vluchtige buiging voor Miss Robinson. De bediende glimlachte geduldig toen hij het jacquette weer opvouwde. Een poosje later vond hij er aardigheid in, terwijl hij aan de deur van het atelier stond, naar Miss Robinson te kijken, die druk bezig was om een langen zoom over de stikplaat van haar naaimachine te laten glijden. Hij sneed een ongelooflijk aantal grappen en kwinkslagen op, waarbij de andere meisjes opkeken en lachten; alleen de persoon, waarvoor ze eigenlijk bestemd waren, hield voortdurend het hoofd gebogen en bloosde van ergernis.

Mrs. Dansken had een advertentie in de couranten laten zetten, die met groote zorg zóódanig ingekleed was, dat sollicitanten van verdacht allooi geen lust zouden gevoelen om er werk van te maken. Twee of drie opzichtig gekleede jonge vrouwen kwamen in antwoord op die advertentie zich aanmelden, - hoofdzakelijk uit nieuwsgierigheid, naar het scheen. Zij begon den moed reeds te laten zakken, toen zij, in den namiddag van den vierden dag, in hooge mate verrast werd door een bezoek, blijkbaar ter goeder trouw, van Miss Robinson. Het meisje zag er zeer netjes uit met haar klein, eenvoudig hoedje en in hare zwarte kleeding. Mrs. Dansken meende op te merken, dat haar gewaad in sommige opzichten eenigermate aan rouw deed denken. De korte namiddag begon reeds voor de schemering plaats te maken, en zij had hard geloopen, zooals men aan haar frissche, hoogroode kleur wel zien kon. Zij keek, met een min of meer vorschenden blik, om zich heen in de gezellige huiskamer, die door den gloed van het haardvuur beschenen werd; Mrs. Dansken beviel haar veel beter, nu zij nu zoo op haar gemak scheen, dan bij de onderhandeling over het jacquette van Engelsch model.

Maar... het meisje zag er bedenkelijk lief uit! Mrs. Dansken zeide haar open en rond, dat zij van haar zelve eenige mededeelingen omtrent haar persoon en haar verleden hoopte te zullen vernemen, vooral daar zij, volgens haar zeggen, vroeger nooit ‘onder de menschen’ geweest was en dus geen adressen voor het verkregen van informatiën kon opgeven. Dit scheen Miss Robinson dan ook verwacht te hebben. De beide vrouwen hadden samen een langdurig onderhoud in de slaapkamer van Mrs. Dansken, waarheen zij, toen het etensuur naderde, de wijk namen, om geen stoornis te moeten vreezen.

Aan tafel was de vrouw des huizes geheel vervuld met de vraag: zou zij het doen? Zij was gewoon om, bij wijze van amusement voor de familie, van alle kleine huiselijke voorvallen den grootst mogelijken ophef te maken. Alles van dien aard was koren op haar molen. Het zou haar niet in de gedachten gekomen zijn om over Miss Robinson te beschikken - ook al ware haar geval minder belangwekkend geweest - zonder er eerst uitvoerig over te debatteeren in de raadsvergadering rondom haar haardvuur. Zij deelde aan haren huiselijken kring mede, dat zij de ‘jonge werkkracht’ gevonden had; doch liet er op volgen, na van alle kanten gelukgewenscht te zijn, dat het van hen zou afhangen, of zij het met haar zou durven wagen.

‘Zij is geen dienstbode; zij is nu eens recht een van de buitenkansjes dezer plaats en - het mooiste meisje, dat ik mij ooit herinner gezien te hebben.’

‘O, bedenk u daar nog eens op, Mrs. Dansken!’ werd haar toegeroepen.

‘Gij kunt niet half gelooven hoe mooi zij is, of het moest wezen dat gij haar reeds gezien hebt. Hèbt gij haar gezien?’ Er waren nadenkende gezichten in de groep.

Mrs. Dansken kreeg een kleur. ‘Nu, als gij mijne jonge dame kent, moet gij beter weten dan ik, of het mogelijk zou zijn, haar hier te nemen.’

‘Maar wie is de jonge dame, Mrs. Dansken?’

‘Zoekt nu geen uitvluchten.’

‘Is zij dat meisje met koperkleurig haar, dat aan een naaimachine werkt bij Daniel en Fisher?’ vroeg Hugh Williams droogjes.

‘Nu ja, dat geloof ik wel,’ zeide Mrs. Dansken, eenigszins verlicht door zijn toon van spreken. ‘Heur haar heeft wel een ietwat metaalachtigen tint. Wat weet gij van haar?’

‘Zij heeft eens eenige monsterzakken voor mij gemaakt. Zij waren goed en sterk genaaid, en ik had pleizier in de wijze waarop zij een jongen melkmuil afsnauwde, die haar wat al te vrijpostig met zijn raad wilde dienen.’

‘Die vaardigheid in het afsnauwen maakt haar nu juist voor mij niet bruikbaarder,’ zeide Mrs. Dansken. Zij bemerkte aan daarop volgende uitdrukkingen, dat er eenige onschuldige aardigheden waren gedebiteerd omtrent het meisje, ten koste van Williams; de anderen hadden er misschien wel aan willen meêdoen. Zij zelve bleef er buiten, maar zij vond het nooit aangenaam om uitgesloten te zijn van iets, dat hare club belang inboezemde. ‘Het is inderdaad zeer potsierlijk, dat ik mij nog moeite geef om u met mijne ontdekkingen bekend te maken. Het schijnt veeleer dat zij door ú ontdekt is.’

‘Geen onzer heeft ooit een woord tot haar gesproken, Mrs. Dansken,’ zeide Blashfield, op zijn goedhartigen, beslissenden toon, ‘behalve Williams over die zakken. Zij is een zeer bekoorlijke jonge dame. Ik weet zeker, dat zij op straat nooit naar een jongmensch zal kijken!’

[p. 59]

Bij die zedige bekentenis van Blashfield ging er een algemeen gelach op.

‘O, maar zóó zal het nooit goed gaan,’ sprak Mrs. Dansken hoofdschuddend. ‘Zij is volstrekt geen jonge dame. Gijlieden zijt toch niet van plan, haar als zoodanig te behandelen, wel? als ze hier in huis komt om Ann een handje te helpen? Hoe zult gij haar behandelen? - dat zou ik gaarne eens willen weten.’

‘Precies zooals gij verkiest,’ zeide Williams, die altijd heel beleefd was.

‘Och neen, dat geeft niets. Gij zijt begonnen met grappen over haar te maken -’

‘Dat kunnen wij toch laten, zou ik zeggen.’

‘Het is àl te erg, - en ik heb haar zoo noodig! Ik heb aan de wezens, die vóór haar hier geweest zijn, kunnen zien, wat mij boven het hoofd hangt, als ik deze eene niet neem.’

‘Maar waarom neemt gij haar dan niet? Ik kan met den besten wil van de wereld niet zien, wat er tegen is!’

‘Wat er tegen is? Overmaat van belangstelling. Gij zijt op uw qui vive, elk uwer in het bijzonder.’

‘Omdat gij ons niets van haar wilt vertellen. Gij maakt onze nieuwsgierigheid gaande, maar laat ons overigens even wijs als we waren. Heeft zij geen geschiedenis?’

‘Ja, zij heeft een geschiedenis - en een heel aandoenlijke ook. Ik heb anders niet veel op met de geschiedenissen van zulke meisjes, in 't algemeen gesproken -’

‘Van welke meisjes, Mrs. Dansken?’ viel Frank haar hier in de rede, vrij onbeschaamd, zooals Mrs. Dansken vond. Op bitsen toon gaf zij dan ook ten antwoord:

‘Van zulke meisjes!’

‘Ik dacht, dat zij niet tot die “zulke” behoorde.’

‘Dat zal zij wel moeten, als zij hier komt. Zij komt niet als een protegée van mij, of als een jonge dame in behoeftige omstandigheden!’

‘Maar wat is zij dan nu? Wat is hare tegenwoordige positie, behalve dat zij aan de naaimachine werkt bij Daniël en Fisher?’

‘Als gij slechts zoo goed wilt zijn om te luisteren, zult gij het hooren, - dat wil zeggen, indien haar geschiedenis waar is. Zij heet, om daarmee te beginnen, Milly Robinson. Zij is uit Canada geboortig, - uit het Engelsche Canada, niet uit het Fransche. Daardoor laat zich haar eigenaardige tint verklaren, bedoel ik, evenals die onverstoorbare blik, dien zij heeft. Zij had een broeder, die hier in de mijnen is gaan werken. Deze schreef haar, dat het hem goed ging, en zond haar geld, om naar hem over te komen. Zij kwam hier aan in het laatst van April, met ongeveer vijf dollars in haar zak, en met die blozende wangen, die zij niet in haar zak kon steken. Zij schijnt verwacht te hebben, dat haar broeder de eerste persoon zou zijn, dien zij ontmoette toen zij uit den trein stapte, en dat zijne mijn zich aan de overzijde der straat zou bevinden. De mijn bleek in werkelijkheid een speculatie-onderneming te zijn, op vijftig mijlen afstands, en niemand ter wereld hier wist iets van haren broeder af. Zij was volkomen broodeloos door dien staat van zaken, met de reis en al het andere achter den rug. Wel een maand lang heeft zij ziek gelegen in het Zusters-Hospitaal. De Zusterswaren zeer goed voor haar. Ik geloof dat zij haar bij zich in huis namen, en zij schreven ook een brief aan het adres van Milly's broeder. Eerst een heele poos later kwam er antwoord, van zijn compagnon. De broeder was dood, en de compagnon schijnt al het geld ingepalmd te hebben. Diens geschiedenis kwam hierop neer, dat de broeder zijn aandeel in de zaak verkocht, de opbrengst binnen den tijd van een groote week aan het Bassin “er door lapte”, en daarop naar de Gunnison vertrok, vroeg in het voorjaar, terwijl er nog zeer veel sneeuw lag. Hij ging op reis in zulk een toestand, dat hij bijna al zijne plannen moest zien mislukken, en zoo dwaalde hij ook van den rechten weg af, en viel hij van zijn paard af en zijn paard óp hem -’

‘Welk een levendigen verhaaltrant heeft Mrs. Dansken toch!’ merkte Hugh Williams aan.

(Wordt vervolgd.)