't Hoorns vermaeck'lijck treck-schuytje

[p. 100]

De snelligheydt des tijdts.

Stemme: Lestmael gingh ick op eenen morghen.

GElijck een Vogel, die daer heenen
Vlieght, met een wack'ren snellen vlucht:
Of als een mist, in haest verdweenen
Voor 't aenschijn van de blauwe lucht,
Soo is oock even
't Loopen van de Tijdt,
En van ons leven,
't Zy men is verblijdt,
Of droeve smerten lijdt,

De nacht die kringht den dacht van stede,

[p. 101]

 

Soo doet den dagh de nacht oock mee:

 

De Winter, en de Somer mede,

 

Die drijven oock malkaer van 't stee.

 

En al de vreughde

 

Van des werelds soet:

 

De groene jeughde,

 

En haer bly gemoedt,

 

Vergaen gelijck een vloedt.

 

Schoon yemandt op den throon geklommen,

 

De wereldt had in sijn bedwangh,

 

Noch stut hy niet, door groote sommen

 

Van yseren volck, de tijdt haer gangh:

 

Ia self sy allen

 

Souden door de tijdt

 

Haest neder-vallen:

 

Want het is een strijdt

[p. 102]

 

Die 't alles neder smijt.

 

Dit wordt terstont ons voor-gedragen,

 

Soo haest men in den Bijbel leest,

 

Daer staet van de ses eerste dagen,

 

't Is Avondt, en Morgen geweest:

 

Om dat de saken

 

Des werelds, in 't kort

 

Een eynde maken

 

Gelijck den dagh wort

 

In duysternis gestort.

 

Alleen wordt d' avondt niet beschreven,

 

Op 't lest van den sevensten dagh,

 

Om dat die ons af-beelt het leven,

 

Dat noyt de tijdt af-snijden magh.

 

Bouwt dan uw' sinnen

 

Niet op ydelheydt:

[p. 103]

 

Maer wilt beminnen,

 

't Geen om hooge leydt,

 

't Welck blijft in eeuwigheydt.

C.M.