't Hoorns vermaeck'lijck treck-schuytje

[p. 122]

Scheid-Lied.

Stemme: Op eenen tijd quam ik getreden in 't Haagje zoet.

WAt is dog des Menschen leven
Hier op 't Aardrijk?
't Is vol droefheid, angst, en beven,
Vergankelijk,
Gelijk een Pijl uit eenen Booge
Met snelder vlugt,
Of als een Vogel komt gevloogen
Al door de Lugt.
2. Zoo gaan dan ons' dagen heenen
Gelijk een rook,

[p. t.o. 122]

[p. 123]

 

By een schaduw, haast verdweenen

 

Gelijkt men 't ook;

 

Of by een Post, die rijd te Paarde;

 

Zeer snel reist hy,

 

Of als de Wind met snelder vaarde

 

Gaat rasch voor-by.

 

3. Maar dat meest schijnd te beklaagen,

 

Vol van verdriet,

 

Zijn nog onze Korte daagen,

 

Gelijk men ziet,

 

Vol druk, en lijden, en ellende,

 

Twist, tweedragt groot,

 

Pijn, ziekt', armoede, en het ende

 

Dat is de doodt.

 

4. Ik heb nu voor my genomen

 

Een reis zeer veer:

[p. 124]

 

Maat het heen, en 't weder komen

 

Staat aan den Heer;

 

Al naa de Indiaansche Landen

 

Hert, en zin poogd,

 

Daar Phoebus door zijn kragtig branden

 

De Waat'ren droogd.

 

5. Hierom wil ik u verlaaten

 

Mijn Vrienden al,

 

Tot ik weêr de Hoornsche Straaten

 

Betreden zal,

 

Zoo mijn den Heer gezondheid wil geven.

 

Adieu ik reis,

 

God spaar u te zaamen lang in 't leven,

 

In liefd' en peis.

 

6. Gy AEool wilt u dan spoeden,

 

Blaasd Ooste Wind,

[p. 125]

 

En gy Thetis, zend uw' Vloeden

 

Naa ons geswind:

 

En gy Neptunus schikt uwe Baaren

 

Naa onze zin,

 

Zoo mogen wy met God gaan vaaren

 

Ter Zee-waard in.

 

7. Oorlof neem ik dan ten lesten

 

Aan klein en groot:

 

Dit Lied geef ik u ten besten,

 

Als ik ben doodt

 

Zingt het dan zomtijds eens met malkand'ren,

 

Gelijk ik plag,

 

Mijn geest zal dan zweevend' by u wand'ren

 

Als 't wezen mag.

J.J. Kort.