Den Hollandszen praat-vaars nieuwjaars-gift

Nota. Vermits wy nog eenige plaats overig hadden, zyn wy te rade geworden, het volgende stukjen plaats te geven. Het zelven is wel niet nieuw, maar dog by weinig Luiden bekend en verscheide Liefhebsterties hebben het zelven dikwils begeerd, maar nooit konnen krygen. Daar is nog wel een stukjen, dat bekend is onder den naam van Verlaat gy my, verheven Ziel, maar dat is een uittrekzel uit dit, het welk eigentlyk is gemaakt op het vertrek, na Engeland, van zyne Hoogheid WILLEM de III.

[p. 159]

Stem: 'k Weet niet waar ik my bergen zal.

1. VErlaat gy my, verheven Ziel,

Kiest gy, voor 't Pluim-bed, woeste Baaren,

Betrouwt g' u op een zwakke Kiel,
Ten doel van duizende gevaaren:
Helaas! wat groote smert,
Nu ik uw miszen moet,
Gevoel ik in myn hert, ://:
Dat sterft van Minne-gloed.

2. Myn Prins, die my veel waarder zyt,

Dan al des Waerelds goude Kroonen,
Ik raak, met u, myn leven kwyt.
Is dit myn ted're Min beloonen?
Of dunkt u myn gelaat
Min schoonder dan wel eer?
Verkeert uw liefde in haat? ://:
't Geschiede nimmermeer.

3. ô! Neen, 'k weet wat u ziel ontroert,

Gy zult my eeuwiglyk beminnen,
Of schoon de Roem u elders voert,
Ik druk u Beeld in myne zinnen.
Myn hert dat schryt en zugt,
Streeft met u door de Zee,
Het volgt u door de Lugt, ://:
Ei! keer en voerd het meê.

4. Ik zal aan uwe zyde staan,

In spyt van Storm en Oorlogs-vlagen

[p. 160]

 

En met u door den Vyand slaan,

 

Om d'onderdrukten t'onderschrage

 

Het kermend' Britsze Ryk

 

Roept u om onderstand,

 

Gaat wreekt hun ongelyk, ://:

 

Dat werk verëist uw hand:

 

5. 'k Weet dat het groote zielen pa

 

Met lyfs-gevaar, naar d'Eer te streven;

 

De ledigheid is hun een last,

 

Zy zoeken na hun Dood te leven,

 

Dat hebt gy lang getoond;

 

Genoeg weet ieder een

 

Wat moed uw ziel bewoond, ://:

 

Dat prangt my 't hert alleen.

 

6. Maar, ach! myn klagen is om niet,

 

De wind vervoerd u uit myn oogen,

 

Ik mis myn Prins, ô! ziels-verdriet,

 

Hoe voel ik myn gemoed bewogen:

 

Vaar wel, wyl 't dog moet zyn,

 

Keer haast, vol eer en roem,

 

Tot ligting van myn pyn, ://:

 

ô! Koninklyke Bloem.

 

7. Gy, die der Vorsten gangen stierd,

 

Almogend God, wilt hem geleiden

 

En, hoe of Zee of Vyand tierd,

 

Voor ramp en ongeval bevreiden,

 

Verzeld hem met uw Geest,

 

In 't Oorlogs Worstel-perk:

 

Op dat hy onbevreest, ://:

 

Behoed u Woord en Kerk.

EINDE.