Den Hollandszen praat-vaars nieuwjaars-gift

Een minnaar, beklagende de liefdens-dwang.

Vois: Novo.

WAt al Onweêr-buyen, Stormen,
Moet een Minnaar onderstaan,
Zo kan hem de Min hervormen.
Immers moet hy omme gaan,
Als een Weêr-Haan op den Tooren,
Die naar alle winden draaid,
Zo is 't ook met my beschooren,

[p. 111]

 

'k Moet my voegen naar het waaid.

Slaat myn Kloris maar haar oogen
Eensjes stemmig voor haar neêr,
Straks ben ik vol mededoogen
En men ziet myn vreugd niet meer,
Voor die nevel weêr verdweenen
En de Zon is op geklaard,
Schryd zy zo moet ik meê weenen
En ik vaar zo als zy vaard.

Dit en zou my niet verveelen,
Was 'er niet wat anders by,
Maar, helaas! ik kan 't niet heelen,
Dat 's de meeste slaverny,
Dat ik, die altyd voor dezen
Buiten dwang van iemand was,
Nu moet zeilen, vol van vrezen,
Naar een ander Mans Compas.