Den Hollandszen praat-vaars nieuwjaars-gift

Den smekende minnaar.

Vois: Den Testament-makende Student.
Of: Hou Veerman van de Hel.

DEn moeijelyken stryd en de verliefde tranen,
Die 'k biggelende stort al rokende vol damp,

[p. 41]

 

Konnen u teder hert bewegen nog vermaanen,

 

Tot de ziel-meestery van myn benauwden ramp.

De ied'le herts-togt en de vrugtelooze pynen
En d'onrust in myn slaap en 't zugten van myn geest,
Doen my, als Was voor 't Vuur, versmelten en verdwynen,
Ik schyn de geen niet meer, die 'k voormaals ben geweest.

Dies laster ik de Min, om uwen wreden handel,
Ik wiszel van verkies, met eenen dollen zin,
De wispeltuure keur ik weder straks verwandel
En schenk myn dienstbaar hert een ander schoon Godin.

Ik volg u dog Godin, met hoop en met verlangen,
Meestresze die myn ziel kerkert in u gewoud,
In hoope door myn dienst u hertje nog te vangen,
In gyzel voor het myn dat gy gekluisterd houd.

[p. 42]

5.

 

Maar, laas! de schildery verschrikt al myn gedagten,

 

Vervloekten maal-kunst, die myn lust hervormt in smart,

 

ô! Spiegel-ryke leer, ô! wonderlyke kragten,

 

Door een gezigt verkeerd Acteon in een Hart.

't Lust myn Diana ook myn wezen te verruilen,
Want myn stuursze Godin, de blydschap van myn band,
Herschept myn vreugd in rouw, myn lachgen laas in huilen
En alle myn vernuft in beestig onverstand.

Wanneer myn oogen maar eens steelswys neder-guwen,
Na d'Afgod van myn hert, daar ik dus laag voor kniel
En als myn schoonste Lief my helpeloos gaat schuwen,
Dan stygt de vlamme in myn gantsch benauwde ziel.

Zoud geuw, ô! Wreede, wel in myne Dood verheugen,

[p. 43]

 

Ach! gy marteld met lust dit troostelooze hert.

 

Helaas! myn trouwe dienst is nietig van vermeugen.

 

Want u Ys-koude ziel niet eens ontvonkt en werd.

'k Wil dat u eigen Mond het vonnis van myn sterven,
Ter Vierschaar van u Hert vrypostig stout uitspreek,
Of laat my van u hand het heelend kruid verwerven,
Van uwe lieven gunst, daar ik u steeds om smeek.