Den Hollandszen praat-vaars nieuwjaars-gift

Den verliefden minnaar.

Vois: Bel Iris.

ZOeten Nimph, waar door 't al leeft,
Mogt ik eens myn adem scheppen
En aan uwe lipjes leppen,
Ach! myn ziel daar over beeft,
Mogt ik eens, na groot verlangen,
Uit uw zoeten Nectar mond,
Het verkwikkend vogt ontvangen,
Dat myn hert bleef ongewond.

[p. 10]

2.

 

Ach! Godin, vertoeft dog niet,

 

Toond u Slaaf u minste hulpe,

 

Eer 'k myn hert kom uit te stulpen,

 

Door het eindeloos verdriet,

 

Laat u stralen van medogen

 

My als een vertroosting zyn,

 

Want de lonkjes uwer oogen

 

Zyn de oorzaak van myn pyn.

Ziet, gelyk het visjen doed,
Dat op Strand leid opgeworpen,
Snakt geduurig weêr te slorpen
Uit zyn eerst verlaten vloed,
't Geen hem nakend doed verkwikken
En zyn levens-voedzel geeft,
Zo moet ook myn ziel verstikken,
Zo die gantsch geen troost en heeft.