Den Hollandszen praat-vaars nieuwjaars-gift

[p. 1]

Den Hollandszen praat-vaars nieuwjaarsgift,
Aan het Bevalligen Stichtsze jufferschap.

De klagende maagd en vrouw,
Op een bekenden Vois.

MY dunkt ik ben oud genoeg,
'k Ben al agtien Jaaren;
't Was myn Moêr altyd te vroeg,
Als ik sprak van Paaren:
Maar het sjert 'er zo na toe,

[p. 2]

 

'k Ben myn eenzaam leeven moê,

 

'k Wil een Man, Die wat kan,

 

Zulken vreugd daar hou ik van,

 

'k Laat myn Maagdom vaaren.

Ik ben in myn besten tyd,
Om wat vreugd te rapen,
Ja dat ik maar wierd gevryd,
'k Zou my straks vergapen;
Is het niet een groot verdriet,
Dat 'er niemand na myn ziet,
Want een Maagd, Word geplaagd,
Den eersten die het my maar vraagd,
Die zal by my slapen.

Toen kwam daar een Kalis aan,
Wel-gemaakt van leden,
Hy was netjes aangedaan,
Vol bevalligheden,
'k Kon wel zien aan zyn gelaat,
Dat hy was van laagen staat,
Niettemin, Had hy iets in,
Dat my wel was na de zin,
'k Was met hem te vreden.

Maar nu pronkt die loozen Guit,
Schier geheele dagen,
Hy 's altyd ter deuren uit,
Moet ik dat verdragen
En in plaats dat hy wat zou

[p. 3]

 

Speelen met zyn Jonge Vrouw,

 

Bruid hy uit, Deze Guit,

 

Ben ik dan niet wel gebruid:

 

'k Zal hem ook wel plagen.

Ik zal zoeken beter kans,
Om myn lust te boeten,
'k Zal hem komen met een krans
Van twee hoorens groeten,
'k Zal dan zeggen, hoor myn Heer,
Sjerje myn ik sjerje weêr,
Weetje wel, Stout gezel,
Die zyn Vrouw brengt in 't geknel,
Zy zo varen moeten.