Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 17]

Galm
Iris Le Rütte

Een hond blaft asgrijs door
de schemering. Sinds hij er woont,
waakt hij over ons. De huizen buigen
om mij heen. Ik sta voor stopverframen
en een deur met tranenglas. Kijk - daar wachten wij,
in de lage zon, de vlag hangt uit. We kijken loodrecht
in de lens en lachen wat. Iets is er niet, ebt weg
de doofpot in. Waarom gaan alle liedjes over liefde,
vraag ik aan mijn moeder. Ik vind er niks aan.
Binnen, achter deuren in pepermuntkleuren,
wonen woorden die niet kunnen praten.
Een hond blaft al jarenlang de
seconden aan elkaar.

Vraagje

Vanmorgen brak de zon
in mijn armen, als een
groot spiegelei. Ik zat
onder het licht.

Zal het morgen
donker zijn?

*

[p. 18]

 

Amper een prullenbak hoog

 

begint ze te zwaaien, brilletje scheef, te groot,

 

twee kleine handen weifelen omhoog,

 

alsof ze niet geloven kan

 

dat de overzijdegroet

 

in de grotemensenstroom

 

voor haar alleen, alleen voor haar is.

 

Dan draait ze zich en

 

dwarrelt verder in de eindeloze

 

gang, achter de hoge broek aan

 

die een vadervlinder is,

 

met ietwietwaaitweg in haar

 

zomaar nieuwe hoofd. Alles

 

is zo wit hier, nergens kleuren

 

en morgen niet naar school.

 

Iets vliegt achteruit

 

de lente in.

Herfstochtend

Op een tak krabt de vogel zich
onder zijn oksel, het licht prikt
door de stervende blaadjes.
Alles is gratis vandaag.

Iets

Neutrino's bedrijven liefde
in een petrischaaltje.
Eeuwigheid verdwijnt
in een stip van de tijd.
Al wat was wordt
sneeuwvlok in
de nacht.