Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 3]

Vader en Moeder in bed (april 1958)
door J.M.A. Biesheuvel

cornelis: ‘Wat heb je nou toch Huibertje, je ligt al een kwartier te snikken...’

huibertje: ‘Hij gaat te gronde, die jongen!’

cornelis: ‘Over welke jongen heb je het?’

huibertje: ‘Over Maarten natuurlijk. Hij zegt de laatste tijd zomaar Godverdomme of Godkeleertjauw. Hij gaat zelfs naar de hoeren! Ik liep pas met hem op straat en daar liep een ordinaire meid met strakke rok...’

cornelis: ‘En? ... En?’

huibertje: ‘Maarten geeft haar een flinke pets op haar gevulde billen en zegt hardop terwijl hij haar brutaal aankijkt: “Zooh hee, wie ben jij dan met je kleine kontje?!” Als de brug te lang naar zijn zin heeft opengestaan, zegt hij: “Zooh hee, die burrug stond niet zo'n klajn baitje oop hee!” Hij gebruikt allemaal van die ordinaire taal! Het ergste is, hij gelooft niet meer, hij wil niet meer dat ik hem begeleid op de piano...’

cornelis: ‘Dat stelt toch allemaal niks voor? Jezus kan mij ook gestolen worden!’

huibertje: ‘Maar Cornelis toch! Vreselijk. Jij ook al?’

cornelis: ‘Jij ook altijd met die ouderlingen, diakenen en dominees!’

huibertje: snikt

cornelis: ‘Hou toch op, laten we gaan slapen!’

huibertje: ‘Ik ben pas met hem meegefietst naar de haven, waar hij die vervloekte stinkende koeienhuiden sjouwt. Het rotte vlees zit er nog aan... En stinken maar. Op het avondgymnasium zitten ze allemaal links beneden vooraan en hij zit rechts boven achter, helemaal opzij, zo alleen, dat heeft hij me verteld.’

cornelis: ‘Hij heeft zijn drinkvrienden.’

huibertje: ‘Hij gaat te gronde. Ja - hij drinkt maar, maar huiswerk maken, doet hij niet. “Dat is miskenning van talent,” zegt hij. Nu gaat hij staatsexamen doen in Den Haag en Amersfoort. Maar hij zakt natuurlijk!’

cornelis: ‘Wat wil je toch?’

huibertje: ‘Geef hem nog een kans! Laat hem nog een maal een jaar naar het daggymnasium gaan. Ik dacht aan het Stedelijk want hij houdt niet van gelovige meisjes op vroegere scholen.’

cornelis: ‘En dan moet ik voor de donder weer een heel jaar voor hem betalen!’

huibertje: ‘Cor, ik smeek het je; laat hem nog één keer naar de dagschool gaan. Ik heb een voorspellende droom gehad. Hij ontmoet daar een echt kordaat vriendelijk mooi meisje. Hij studeert. Hij wordt minister en ten slotte zitten zij als Fimoesjka en Fomoesjka van Toergenjev onder een notenboom en ze hebben veel dieren en kinderen uit de laan om zich heen.’

cornelis: ‘Ja wat wil je nou?’

huibertje: ‘Kinderen zullen ze niet hebben, daar is Maarten veel te slim voor,

[p. 4]

bij ons zijn alle kinderen debiel: uit Maarten kan wat groeien. Maarten zou denken: “Dan worden mijn kinderen ook debiel!” Er zullen altijd kinderen uit de buurt komen. Voor de één maakt hij een tol, voor de ander een paard en wagen. En dan sterven ze in het tweepersoonsbed 's nachts in de slaap aan een hartstilstand. Drieënnegentig zijn ze dan. Ja, een echt vriendelijk beschaafd meisje moet hij hebben, een verpleegster, een verzorgster, een administratrice, een dokter, zijn minnares. Het kan niet zo doorgaan met die vieze haven en dat gezwalk over de oceanen. Oh ja, ik heb van dat meisje gedroomd. Eva, heette ze. Cor, strijk nog één keer je hand over je hart!’

(Ze snikt weer)

cornelis: ‘Die jongen deugt ook voor niks. Het is een echte straatjongen en dat zal hij eeuwig blijven!’

huibertje: ‘Cor, ik smeek het je, nog één jaar!’

cornelis: ‘Donder de donderdag! Verdomd, nou nog één jaar dan, maar dan doe ik niets meer voor hem. Is ze trouwens mooi, die Eva?’

huibertje: ‘Ja, heel mooi en lief met een prachtige mond en stralende ogen.’

cornelis: ‘Ik hoop dat je droom uitkomt. Nou, voor de donder, nog één jaar dan! Ik zou die Eva wel eens willen zien!’

huibertje: (snikt weer) ‘Oh Cornelis, ik ben je zo dankbaar.’

cornelis: ‘Poeh, minister, hier in huis gedraagt hij zich als een baron: hij doet nooit iets in de huishouding.’

huibertje: ‘Cor..., het komt nog goed met hem. Het komt goed! Die Eva brengt hem weer op het rechte pad!’

cornelis: ‘Ik hoop het voor hem. Zullen we dan nu gaan slapen?’

huibertje: ‘Ik ben zo moe. Ja, slapen. Ja, slapen. Dank je wel, Cornelis.’

Vijf minuten later slapen zij, en over Huibertjes gezicht ligt een gelukzalige glimlach.

2011, oktober