Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 11]

Ja hoe precies
Leo Vroman

Mij heeft mijn lange leven
iedere kleine last
een even klein aangepast
gelukje meegegeven:

het drogen van kindertranen
en iets nooit meer doen
en de verzoenende zoen
na het gedane,

dat magische verdwijnen
uit mijn herinnering
van die diepgevoelde pijnen
waar alles immers om ging,

het verdwijnen van pukkels en puisten
en altijd weer dank zij God
na een verkoudheid de juiste
hoeveelheid gele snot.

Alsof ik mijn meesterwerk voltooi
precies wanneer ik gekomen ben aan
mijn laatste restje verf

zo denk ik ook zo mooi
als ik nauwkeurig dood zal gaan
op het ogenblik dat ik sterf.

Fort Worth, 29 oktober 2011

[p. 12]

Uitstel van het einde

Het advies in dit stakkergebouw
is: Blijf zo lang mogelijk bezig,
maar ik neem dat niet zo nauw
en ben dus flakkerend aanwezig.

Zo voel ik mij soms naar buiten zweven
als ik naar ons uitzicht kijk,
en ben, Bezig, dan weer even
in twee kamers tegelijk.

Dan weer, graag bij bliksemlicht,
moet ik nodig een gedicht
en ben een vleugelsinterklaas,
een onweerbare huispoweet
van fladderend meesterwerk, helaas
niet wetend hoe het onweer heet.

Duikelend schaam ik mij dan weer
voor mijn vliegerachtigheid
en de draad noodlottig kwijt
schrijf ik mij neer.

Fort Worth, 7 augustus 2011