Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 7]

Vierentwintig vrijdagen
door Philip Huff

Zaterdagnacht lag hier weer een nieuw meisje in bed. Ze had kroeshaar en was een jaar of tien jonger dan jij. Een oplossing voor mijn probleem dus. Tijdelijk misschien, maar toch.

Franca, ik zou je willen zeggen dat het fijn was met haar. Het was niet zo maar fijn, ik zou je willen zeggen dat het echt fijn was. Dat ik na het neuken naar haar jonge, zachte gezicht toedraaide en zei: kom eens hier, jij. En het meende.

Dat ik niet tijdens het pijpen dacht: ja, het is beter dan hoe Franca pijpt, maar daar gaat het niet om, blijkbaar. Het gaat niet om lippen alleen. Om het lijf. Om die schil rond onze organen.

Ik zou je willen zeggen dat het douchen fijn was, het ontbijt, dat het allemaal niet doen was alsof, maar gemeend.

Ik zou je willen zeggen dat ik net als jij een lichaam heb gevonden waarbij ik wil blijven liggen.

Ik zou je willen zeggen: ook ik heb een nieuw huis gevonden.

Maar ik kan het niet.

Ik heb veel nagedacht over wat liefde is. Uiteindelijk ben ik tot de slotsom gekomen dat de tegeltjeswijsheden zo gek nog niet zijn.

Liefde is: voor iemand zorgen.

Liefde is ook: voor je laten zorgen.

Dat laatste voelt voor mij meestal ongemakkelijk. Weet ik nu. Als Martine, Semna of Laura haar hand over mijn borstkas haalt, me op mijn voorhoofd zoent en als de sushiman aanbelt zegt ‘blijf maar liggen, ik doe wel open’, dan wil ik niet blijven liggen. Dan wil ik dat zij blijft liggen. Nee, dan wil ik dat ze weggaat.

Liefde is ook nog: je goed voelen bij hoe de ander je ziet.

Ik bedoel daarmee: wij zijn net zo veel verschillende mensen als het aantal verschillende mensen dat we zien. Bij iedereen die wij ontmoeten, zijn we iemand anders, iedereen krijgt en heeft een ander beeld van ons. Maar van al die mensen die wij zien, zijn er enkelen bij wie we ons het liefst laten zien. Van al die mensen die wij zijn, zijn wij maar bij enkele mensen wie we willen zijn. Begrijp je?

Wie ik bij jou ben, was ik graag.

De versleten knieën van mijn spijkerbroek waar jouw witte knieën doorheen steken, die enkele lichtblonde haar. De rust, daar.

Liefde is tot slot: samen weten dat je samen een toekomst ziet.

Ik denk aan die ochtenden in ons bed dat ik één van de boeken las die ik altijd lees, dat jij tegen mij aan lag, te slapen, dat ik flauw mijn oksel rook, en jouw kruidige haar, en dat we daarna vreeën, ik zacht tegen jouw billen lag en later

[p. 8]

sinaasappelsap dronk en poffertjes met aardbeien at om de honger te stillen en we daarna douchten en de krant lazen en nog weer later kochten we druiven en wijn bij de Turk en gingen naar het park en ik denk aan hoe mijn ellebogen en knieën nat werden van de vochtige aarde onder ons en hoe jouw neus zich samenknijpt bij je lach hoe dichtbij jouw lichaam onder mij en altijd voel ik dan weer hoe je met je benen schopt als je klaarkomt, ja roept, ja, en kreunt en ik mijn hand niet meer durf te bewegen en hoe dicht je bij me bent hoe diep in mij, en dat je dat alles nu met een ander deelt.

Blijkbaar heb jij dat niet nodig.

Blijkbaar heb jij mij niet nodig. Niet meer, nooit meer.

Anders was je hier wel geweest, nu, en aten we poffertjes met aardbeien.

‘Weet je wat ik zo lekker vind,’ zei Laura dit weekend na de seks. Ze lag op haar rug, een arm onder haar hoofd, en keek naar het plafond. ‘Hoe ontspannen je nu bent.’

Ik lag onder de warme deken, mijn vingers zaten in elkaar verstrengeld, en ik dacht aan jou. Wat is dat toch, dacht ik, dat je ergens kunt zijn waar je niet bent? Ik draaide op mijn zij. Ik keek naar het maanlicht op Laura's jonge huid, naar de botten bij haar heupen, die brede kaak. Ze heeft een lijf, een huid... Een negentienjarig meisje.

Alle vrijgezelle meisjes in Amsterdam zijn negentien jaar oud.

Alle vrijgezelle vrouwen willen kinderen.

Iemand om voor te zorgen.

Ik weet dat nu.

Lief, kom naar huis. In godsnaam.

Misschien dat je het missen van je lief wel kunt vergeten of verzachten of weg doen gaan door, ik weet het niet, door te haten, of door vele andere geuren in je bed te verzamelen, door met je handen door verschillende kleuren haren te gaan. Door tussen andere benen te verdwijnen. Andere lippen te kussen, die de hare niet zijn.

Een ander paar handen en een ander paar ogen te ontmoeten.

Maar als het iemand is, moet jij het zijn, Franca, die onder mij ligt en naar dit plafond kijkt.

Deze stad heeft zo veel mooie vrouwen. Er moet er nog één rondlopen die een vuur kan bouwen, mijn wil breken kan, mij redden kan.

Ik heb het er vaak over met Johan.

Heus, ze moet er zijn, zegt hij dan.

Ik heb berichten gestuurd naar meisjes die ik voor jou liefhad. Ik heb vorige week met Isabel thee gedronken, Lisa en ik sms-en voortdurend, maar ook daar gebeurde het niet.

Milena blijft maar mailen, ook nu nog. Ik open haar berichten niet eens meer.

‘Sorry,’ stuurt ze dan, na een lange nacht. ‘Ging iets goed mis.’

Dan is Laura er nu ook nog.

Mijn kop wil je laten gaan, maar mijn lijf wil er niets van weten. Mijn geest heeft afscheid genomen, mijn hart houdt je vast als een verkrampte vuist. Het is de rigor mortis van liefde.

[p. 9]

Het is vierentwintig vrijdagen geleden dat jij mij voor de laatste keer verliet. Ik kan me de meeste van die avonden nog herinneren.

Ik wil je spreken. Ik wil je zeggen: ‘Vierentwintig vrijdagen en jij hebt een nieuwe vriend. Weet je wat jij bent? Een hoer. Dat ben je.’

Want ik wil klaar zijn met jou, Franca. Jij moet weg uit mijn hoofd.

Ik draag een paar espadrilles dat ik van jou kreeg. De naden laten los. Je horloge draag ik niet meer, ik kan het niet. De gedachte aan de tijd maakt me gek.

De portemonnee die ik van je kreeg, is versleten. Langzaam slijten de dingen die aan je doen denken uit mijn leven.

Ik had...

Spijt. Maar spijt kun je alleen hebben van dingen die je wist, zonder dat je ernaar handelde. Mamma zegt: ‘Ik heb zo'n spijt dat ik niet meer met je vader heb gedaan toen hij zo ziek was.’

‘Maar wist je toen al dat hij ziek was?’ zeg ik dan.

‘Nee.’

[p. 10]

‘Dan kun je daar geen spijt van hebben.’ (Dit is logisch. Maar logica komt niet in de buurt van ons gevoel, weet ik nu.)

Pijn. Maar pijn moet je laten. De tijd geven. Alles slijt, de portemonnee evengoed als de pijn. (Meer weet ik daar niet over te zeggen.)

Gedachten. Gedachten kun je hebben, in je hoofd. Wat je lijf doet, is iets anders. Je hoofd kan a denken, maar je lijf doet gewoon b. En je lijf wint altijd.

Dat jij nu met een ander bent...

Het is alsof iemand een grote vleugelmoer te strak heeft aangedraaid om mijn borst.

Ik dacht: wij zijn een paar afgetrapte espadrilles. Zo voelde het. Daar past niemand anders bij. Wij zijn ingelopen, een beetje versleten. Wij horen bij elkaar. Wij lopen onze dagen uit.

Maar je opende de deur en liep op je blote voeten naar buiten.

Er zijn twee mogelijkheden: 1) je bent liever bij hem dan bij mij, of 2) je bent liever bij mij, maar wilt dat nog even zeker weten.

Er is maar één waarheid: je bent bij hem.

Hoe kun je bij hem zijn en van mij houden? Hoe kun je zo lang al iemand bij hem zijn en van mij gehouden hebben? Aan mij denken. Dat kan toch niet? Dat moet voelen als verraad.

En als je van hem houdt, dan moet alles wat wij gedeeld hebben als een misverstand voelen.

Dat kan en wil ik niet geloven.

Ik mijn hoofd praat ik zo veel en vaak met jou dat het soms lijkt alsof je niet weg bent. Ook nu. Dan is er geen ruimte voor een derde persoon.

Niet onder de douche, niet op de fiets, niet in de auto naar Berlijn. Ik wil niet meer tegen de leegte vechten. Willem vertelde me dat je met hem gaat samenwonen. Dat hij je zag met hem, in een trui van hem, bij de Italiaan, en hij het vertelde.

Er is geen plek in de stad waar geen herinnering aan jou te vinden is, waar geen hoop huist.

Er is geen weer dat jij niet bent. Onweer: Franca ligt bang in bed. Regen: Franca lacht onder haar poncho vandaan. Zon: sproeten op haar schouders, en bij haar neusbrug. Een grijze lucht en waterkou: goed weer om een hol te bouwen.

Franca, elke keer dat ik langs de Schinkel loop, hoop ik jou tegen te komen.

Hoe de wind over het oppervlak van het water trekt.

Elke keer als ik een winkel binnenloop, of een café.

Ik fiets vaak door Zuid, ook als ik daar niets te zoeken heb.

Ik wil zien dat jij daar met hem bent. Hoe je naar hem lacht. Hoe jullie de vrijdagen nog niet tellen.

Ik verlang naar dat moment.