Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)



[pagina 4]
Wim Brands Voor hij begon met repareren nam hij de omgeving in zich op: de tuinen, het weiland, de huizen aan de rand, het bos, de paarden die op stal wilden, en dacht na over wie hier voor hem zaten. Hoe spraken zij zo hoog in zichzelf? En hoe zag de hemel er die dag uit? Helder? Zwanger van komend noodweer? Nagel in zijn mond vroeg hij zich af of ook zij het verlangen hadden gekend een bericht achter te laten voordat zij begonnen met het bedekken van het dak. Een regel gekrast in lood. Ze zagen hetzelfde als hij, werkten met hetzelfde materiaal en gereedschap: nagels, leien, een zaag, een hamer. Over tien jaar is hij dood. Niet lang daarna zal iemand de trap beklimmen, zijn onleesbare tekst vinden, en bij het afdalen onverklaarbaar geluk ervaren. Getroost door een leven dat schonk wat het zelf ook niet bezat, als in het wonder van onze lege handen.
[pagina 5]
In het bos buigen de herten met hun ogen die nooit vermoeid zijn, hun buitenaardse tanden die gras scheuren, hun zachte monden waaruit aarde terugvalt. In het bos komen de herten overeind om in de verte te staren, de ogen neer te slaan, om weer uit naamwoorden te bestaan die genade schenken.
[pagina 6]