Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 14]

Jasper Mikkers

het verleden dat je zoekt, weet wie je bent
het staat op afstand in de mist
en dampt en schudt zijn manen, is ontstemd
steeds dichter schuift het naar je in het heden

je bent de kleuter die het been omklemt van
een moeder die een eindeloze was afwerkt
ze voelt je klauwend grijpen bij haar dijbeen
buigt naar je over en trekt uit je vuile overhemd

het was door jou dat het een ziel en adem kreeg
het leefde op als jij je blik erop liet rusten
bewaarde alles als te kleine kleding in een kast
het wordt wanneer je weg bent, ademloos en leeg

het weet en is begonnen in te pakken, schoen
en kus, om met je in te stappen in de laatste bus

(het verleden weet wie je bent)

[p. 15]

 

stel je volstrekte duisternis voor

 

ondraaglijke druk, micro-organismen waaierend

 

met tentakels, ogen waren er nog niet

 

 

 

er is sindsdien dikwijls gelachen

 

honderdduizend sokken zijn er opgehangen naast kachels

 

pijlen in gif gedoopt, krulspelden ingezet

 

 

 

kamelen kregen een zak met water omgehangen

 

baarden van mannen die leer en thee verkochten zittend

 

op een wrak krukje, werden wil als wastabletten in de zon

 

 

 

het is miljoenen keren gedaan

 

ook al werd niet één sok teruggevonden

 

 

 

tussen toen en nu

 

er werden struiken opzij gebogen

 

gangen gegraven, zand gezeefd

 

gezichten kwamen bloot te liggen die

 

een aardbeving overleefden, dat wel

 

nog voor fatsoenlijk linnen werd geweven

 

er voor het eerst aan kwasten verven kleefden die niet verkleurden

 

 

 

maar dit, jouw gezicht, in mijn hand

 

is dat niet prachtig, is nooit gedaan

(één keer)

[p. 16]

 

de diepste wet van het heelal

 

mijn wil

 

is zwaartekracht

 

 

 

ik ben de wetten

 

die ontstonden in het eerste uur

 

 

 

al voor het kon ontstaan

 

lag vast wat ik nu mag

 

volvoeren op de tast

 

 

 

wat me leiden zal naar jou

 

die even onvermijdelijk bestaat

 

in stof of weg daarheen

 

die ook niet weet waaraan

 

de greep van hand of glans

 

van onderlip is onderworpen

 

 

 

ik ben een onderdeel dat deelt

 

in wat verspreid bijeengehouden wordt

 

en als ik zeg het heeft niet veel gescheeld

 

dan is dat voor de grap

 

want alles wat niet werd voorzien

 

komt vreesloos dichterbij

 

tot aan mijn laatste stap

 

 

 

hoe kan ik spreken nog van mijn en ik

 

 

 

alleen als ik akkoord ga met

 

het niet-bestaande spel van vrije wil en keuze

 

tikken mijn vingers toetsen aan tot poëzie

 

en kan ik ik persen uit mijn vastgelegde vel

(mijn wil is zwaartekracht)