Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 45]

Supermarkt
door Revka Bijl

- Hoi.

- Ja, hoi met mij. Hoe gaat het?

- Niet zo goed.

- Hoe bedoel je?

- Deze dag, ik weet niet. Het lukt niet. Deze dag lukt me niet.

- Oh, jammer te horen. Ik sluit trouwens ook even onze gezamenlijke bankrekening, dan is dat ook maar gedaan.

- Ja.

- Oké, spreek je later. Doei.

- Doei.

Zo gaat dat dus.

Ik besloot dat het me niks deed. Ik fietste door om de afslag te nemen. Fietste terug, bedacht wat ik ook alweer aan het doen was. Shit ja, boodschappen. Bij de ingang zette ik mijn fiets vast op alle sloten. Dat had jij altijd onzin gevonden, zoveel moeite voor die paar minuten. Maar ik had geen geld voor een nieuwe fiets en ook geen haast bovendien. Ik had nooit meer haast.

Alles hier leek onscherp te zijn geworden, de mensen, de aanbiedingen, de logo's van de supermarkt op de blauwe vlaggen. Alleen de dakloze bij de ingang was niet wazig. Zijn rood gevlekte huid, grijze haren, grauwe tanden en geelgroene ogen zag ik messcherp. Hij staarde recht door me heen. Ik deed wat de andere mensen deden. Ik keek weg met een lachje waarmee ik wilde zeggen: ‘Het spijt me dat je daar staat, ik heb wel twee euro, maar geef ze niet. Ik zal ze waarschijnlijk uitgeven aan een biertje ergens, dat ik dan lauw laat worden en niet opdrink, of aan een pakje kauwgum dat ik kwijt zal raken in een van mijn honderd handtassen of aan een stuk chocola waarvan ik spijt zal hebben dat ik het überhaupt kocht als ik het half gesmolten wegflikker.’

Toen ik eenmaal langs de dakloze was en door het poortje leek het ergste voorbij. Nu was het slechts een kwestie van een mandje pakken, boodschappen verzamelen, afrekenen en wegwezen. Gewoon, zoals iedereen dat doet. Het mandje sleepte ik achter me aan. Ze hadden lange hengsels en wieltjes tegenwoordig. Vooruitgang.

‘Nooit boodschappen doen als je honger hebt,’ hoorde ik mijn moeder zeggen. Ook nooit boodschappen doen als je geen honger hebt, zou ik daaraan toe willen voegen. Ik had geen honger en geen dorst. Ik had een blauwe mand en geen idee wat te doen. Denk na, trut, dacht ik tegen mezelf. Pakte toen mijn telefoon, bestudeerde mijn spiegelbeeld in het display. Wat zou zij eten?

Ik wist wat jij lekker vond, dat was wat ik kocht. Dat was wat ik at. Nu kocht jij het zelf.

Fruit, bedacht ik. Fruit is altijd goed, mensen eten fruit. Twee stuks per dag en een appel om de dokter weg te houden. En groenten dan ook. Geen fruit zonder groenten, of zoiets.

[p. 46]

Ik baande me langzaam een weg door het stroperige achtergrondgeluid, op weg naar de groente, en het fruit. Mannen in pakken liepen bellend langs, stopten even bij de kant-en-klaar maaltijden, gristen wat weg en stormden naar de kassa, waar ze met plastic kaartjes betaalden en weer verdwenen.

Kant-en-klaar eten, ik besloot er ook naar te gaan kijken, voor de vorm. Ik at geen eten uit plastic bakjes waarbij het leek of er vier ingrediënten in zaten, maar op de onderkant van het bakje dertig beschreven stonden, die geen van alle in zee zwommen. Ik had nooit willen geloven dat een paar minuten straling op een vis in een plastic bakje, een Toscaanse vis als resultaat zou hebben. Maar ik had zoveel nooit willen geloven. En zoveel wel.

Voorlopig had ik niks dan twee tomaten, twee appels en een kiwi in mijn mandje. De mannen in pakken waren allang weg. Ik besloot het eten te kopen waarvan ik me kon herinneren dat ik het vroeger als kind lekker had gevonden. Instant aardappelpuree. Een collega vertelde ooit dat muizen het poeder graag oplikken, maar het dan wel met de dood moeten bekopen. Maar ik was geen muis en zou er bovendien gekookt water bij gooien. Dat magische proces van poeder naar voedsel kon ik wel gebruiken.

Bij de kassa gaf ik de caissière mijn bonuskaart. Daarmee bespaarde ik achttien cent op de aardappelpuree. Toen ik naar buiten liep met een plastic zakje waarvan het niet de vraag was of maar wanneer de hengels zouden breken, keek ik stug naar de grond toen ik de dakloze passeerde. Hij was in gesprek met een oudere dame en zag me niet eens.

Thuis wachtte ik tot het donker werd. Toen lengde ik het poeder aan met heet water, en ik keek zwijgend toe hoe het wonder van de puree zich voor mijn ogen voltrok.

Ik sneed een tomaat in partjes en deed de partjes door de puree. Ik at en dronk een glas water. Daarna nam ik een appel toe.

Daarna waste ik af. Het afwasmiddel was bijna op en ik lengde het in de fles aan met water.

Ik droogde af, keek naar de plantjes op het balkon.

Er klonk geen geluid. Alles was doodstil.

Ik besloot dat het me niks deed.

Werken, leven, eten. Net doen alsof je meedoet.

Zo gaat dat dus.