Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)



[pagina 36]
Wim Brands Ze weet soms nog waar ze is, als ze voor haar huis danst meestal, na het dagelijkse voeren van de duiven maar hoeveel mannen ze zoende, de namen van haar familie, haar vrienden, haar vriendinnen - ze verdwenen, zoals elke ochtend de stukken brood die gulzig hemelwaarts worden gevlogen. Elke avond zit ze op haar bed en luistert naar het breken van het oude brood.
[pagina 37]
Ze hebben kaartjes voor het ballet maar zijn eigenlijk doodmoe en willen naar bed. Hij heeft haast, zij treuzelt, de vlucht uit de dag begint met strijd: Zijn jas is te krap, zij huilt, terwijl ze dat later pas wil. Zij kent hem. Hij vindt het overdreven dat twee mensen zo ongelukkig van elkaar houden. Dus droomt ze alleen met vochtige handen van geschiedenissen die tragisch eindigen. En drinkt na afloop bier met hem die haar helpt niet meer aan het begin van de avond te denken. En zij weet dat ook zij lijdt, alleen voelt ze daar niets bij. (vrij naar Wolf Wondratschek)