Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 22]

In memoriam Christiaan Berk
Wim Brands

Je kunt de man zijn die op maandagochtend de tram naar de stad neemt
en in een net geopend fastfoodrestaurant een kop koffie bestelt,

en dan na de tweede kop weer naar huis gaat
waar een hond wacht die eigenlijk niet meer naar buiten wil,

of misschien wel de herinnering aan een hond - soms doet
het blaffen aan de overkant je aan je meest geliefde denken.

Er staan misschien ook blikjes voor de katten in je keukenkast,
in het plantsoen voer je de zwervers.

Is er iemand die ziet wat je doet, of ben je de gestalte
in de deuropening op een foto, die niemand meer kan thuisbrengen?

De man die we herkennen zonder dat we hem kennen.
Wat weten je dochters?

En de vrouw aan wie je je geld naliet, wat zou ze over je zeggen
als we haar over jou aan het woord lieten

op een maandagochtend in een net geopend fastfoodrestaurant
terwijl een sproeiwagen de stad verfrist.

Wat zou zij zeggen? Ik hoor haar troostende woorden,
ook al zwijgt zij evenals jij.

[p. 23]

Geen longen

Mijn moeder verbood ons achteruit te lopen.
Zo lopen de doden, zei ze. Waarom dacht
ze dit? Misschien was een slechte vertaling
de oorzaak.

De doden lopen tenslotte niet achteruit,
maar wel achter ons. Ze hebben geen
longen en kunnen niet roepen.

Wat zouden ze er niet voor over hebben
als wij ons omdraaiden. Ze zijn slachtoffers
van de liefde, velen van hen.

(vrij naar Anne Carson)

[p. 24]