Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 15]

Lieve critici
Leo Vroman

Lieve critici, ik vrees
dat ik geen dal of doelgerichte
lijn in de loop der jaren lees
van mijn duizenden gedichten.

Ik blijf een ventje dat maar schrijft
en nauwelijks wil weten
of zijn bekladdering beklijft
of gretig wordt vergeten.

Eergisteren zei mijn dermatoloog:
Ik zie een kleine zwarte plek en die
vereist even een biopsie.
Melanoma, vroeg ik droog.

Zo ja, dan leef ik nu nog maar
hoogstens een paar jaar.
Zo nee, dan ook een paar.
Van zijnd naar bijna niet meer zijnde
kijk ik met voldoening naar
het einde van mijn einde.

Hoewel, een enkele keer
denk ik toch
Dit nog. Dat nog.
Dit misschien nooit meer.

Fort Worth, 16 april 2011

[p. 16]

Ieder gedicht

heeft een eigen gezicht
maar zonder veel reden
zijn mijn verliefdheden
voor leven en dood
toch haast even groot.
Ze staren mij zo vaak aan
met hun oogloze ogen
en mijn onvermogen
ze dan te verstaan
is vervlogen
of het mij ziet
of eigenlijk niet.
En is dit allemaal niet echt waar
wat is dan die kleine beweging daar
en waar komt mijn adem dan vandaan
zo ondervragend kijken ze mij aldoor aan.

Fort Worth, 1 mei 2011