Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 13]

Wallie vertrekt
door Ivo Bonthuis

Wallie zet zijn telefoon uit en zijn laptop aan. Zojuist, hij stond een overhemd te strijken, heeft hij te horen gekregen dat hij niet geschikt is voor de hotdog business.

Karakterologisch gezien, zei de meneer van de Hotdog King, was Wallie onverenigbaar met de verkoop van worsten en broodjes. Het lag niet aan hem, het lag aan zijn karakter - als hij zo vrij mocht zijn om enigszins filosofisch te worden (een hobby van hem, moest Wallie weten): het lag aan zijn zelf.

Wallie hield zijn mobiel tussen linkerschouder en oor geklemd, probeerde tegelijkertijd te luisteren, te knikken en een hardnekkige vouw uit de boord te strijken.

Unaniem was men aan het hof tot de conclusie gekomen dat Wallie's zelf de rust, de zen, de flow, het inzicht in de aard der dingen miste om een Hotdog King hotdog met voldoende enthousiasme onder de aandacht te brengen van apathische burgers. Een hotdog King hotdog diende door niemand te worden gepasseerd. Daar kwam nog bij dat het de meneer van de Hotdog King ter ore was gekomen dat Wallie afgelopen nacht tijdens de ict-bedrijfstechnoparty had geweigerd de vraag te stellen die elke ware hotdogverkoper op zijn lippen hoort te branden: ‘Mosterd of ketchup?’

Wallie zette het strijkijzer op de strijkijzerhouder. Even vroeg hij zich af of er werkelijk een Hotdogse koning zou bestaan, een afstammeling van een roemrijke familie, die in een vergeten uithoek van de aarde over zijn Hotdogs heerste als Rudolf ooit over zijn Habsburgers, en of de man met wie hij sprak geen lijfknecht was, een lakei - het leek hem sterk, maar er was de laatste jaren veel langs hem heengegaan. Hoe anders was de vereenzelviging van deze meneer met zijn broodjes worst te verklaren?

De lakei pauzeerde. Wallie begreep dat het zijn beurt was om iets te zeggen.

‘Ik kon het niet meer.’ Hij trok de stekker uit het stopcontact aan de voet van zijn matras. Hij vond vijftig eurocent.

‘Je hebt je best gedaan,’ zei de lakei opgewekt. ‘Als mijn papieren kloppen, heb je vierendertig weken lang je stinkende best gedaan. Ik heb daarom eerdere klachten van collega's - je baard, je gele vingertoppen - laten liggen maar ik denk dat we nu onder ogen moeten zien dat jouw hele zelf zich verzet tegen de verspreiding van ons product. Daar kun je niks aan doen. Je bent wie je bent. Je kunt onmogelijk niet jezelf zijn.’

‘Nee.’ Hij legde de telefoon op de strijkplank, trok snel zijn T-shirt uit, zijn overhemd aan, bracht de telefoon weer naar zijn oor en ging aan tafel zitten. ‘Vast niet.’

‘Nu aan jou de taak om uit te zoeken wat werkelijk in jouw aard ligt. Maatschappelijk werk? Tuinman? Misschien kun je wel leraar worden. In het onderwijs nemen ze iedereen aan tegenwoordig. Kappers en leraren hebben altijd werk, zei mijn vader met enige regelmaat. Maar niet iedereen weet overtuigend een hotdog aan de man te brengen. Het gaat om de liefde die men ook de vijfhonderdste keer in zijn stem weet te leggen, als een zanger die eindeloos met

[p. 14]

hetzelfde programma op tournee is: “Mosterd of ketchup?” Ik wens je het beste, Wallie, ik wens je het allerbeste.’

Eindelijk is de oude Compaq opgestart. De lakei was aardig, denkt Wallie. Niemand heeft hem ooit op zo'n betrokken manier ontslagen. En de man had gelijk. Mijn zelf kan niet langer mosterd of ketchup mosterd of ketchup heb je ook uitjes nee die hebben we niet dan is het toch geen hotdog klootzak weet ik sorry mosterd of ketchup?

Vannacht, het zaallicht was nog aan, hij haalde het eerste dozijn vierkante worsten uit het plastic, veegde met keukenpapier de gelei eraf, prikte ze op de roterende prikkers - vannacht dacht hij aan zijn moeder en dat ze hem daar zo zou zien staan. Hij vulde het bassin van de ketchupkraan en zag zijn gele vingers afsteken tegen nauwkeurig kleurgegeven rood.

Over alles wat ik hier aanraak, is beter nagedacht dan over mij, dacht hij.

Het tl-licht ging uit, de eerste jongens en meisjes in witte T-shirts met logo waren voor zijn kraam komen staan, en ineens kon hij het niet meer over zijn lippen krijgen: ‘Mosterd of ketchup?’

Hij speelde doofstom, drukte in uitgestrekte handen broodjes met worst.

‘Heb je geen saus?’

Broodjes opensnijden, worsten prikken.

‘Heb je mosterd?’

Wat een kutmuziek. Daarvoor komen ze allemaal hier. Boemboem. Te weinig boemboem op het werk. Te weinig boemboem in bed. Ze zijn niet eens echt jong, je kunt het ze niet eens vergeven.

‘Ketchup?’

Ik ga.

‘Hé fuckhoofd, ik vroeg om saus en uitjes!’

‘Pak maar. We hebben geen ui. Ik ga.’

‘Ik heb je vijf euro gegeven!’

‘Pak maar. Ik ga.’

Ze droegen boven hun witte shirts piercings in wenkbrauw, neus of lip, hadden paars, groen, of knalrood haar, maar raakten volledig in de war toen Wallie weigerde nog hotdogs te verkopen.

‘Wat wil je nou man? What the fuck?’

Engels konden ze wel.

Hij knoopte zijn schort los en liep naar buiten. Het Jaarbeursplein glom in het licht van een miezerig maantje. Hij voegde een peuk toe aan het peukentapijt voor de ingang en liep naar zijn bestelbusje. To sleep, dacht hij, to sleep en dan nog iets. Moeder, ik ben alles vergeten maar begin opnieuw. Ik ga iets doen. Ik ga weer lezen.

Zijn kat spint op schoot, zijn laptop zoemt op tafel. Hij gaat met zijn linkerwijsvinger langs de vouw in de boord van zijn onhandig gestreken overhemd.

‘Zelf’, googelt Wallie. Je zelf. Het zelf. Bezitten we van nature een zelf?

Hij draait een sigaret. Hij googelt ‘zelfvertrouwen’. Hij klikt en klikt en klikt.