Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 9]

Heen en terug
Leo Vroman

Ik liep door het heelal
van slaapkamer naar wc
en dacht: Het valt misschien mee
als ik zelf straks val,

maar verlies ik al vannacht
mijn schijnbare zwaartekracht
dan zal ik bij wijze van spreken
de afgrond oversteken
die op mij wacht.

Dat droomde ik nu net
op weg terug naar bed.

Fort Worth, 17 maart 2011

[p. 10]

Een soort verlangen

Ik heb dat schreien, dat echt snikken,
al in geen tachtig jaar gedaan.
Er waren wel enkele ogenblikken

maar nee, geen traan.

Wie van mijn verzen zijn degene
die mij doen huilen, laat staan wenen
ook al wilde ik dat menen?

Misschien is mij iets gebeurd
door het vreselijk verdriet
toen ik van haar werd weg gesleurd
en zij huilde, maar ik niet.

Wie weet had ik toen een ziel
die als een ei is leeggelopen.
Dan kan ik nog op jaren hopen
waarin ik oud ben en seniel.

Dan voel ik die natte kussenslopen
en een vreemdelinge nog
haar hand op mijn gestalte leggen
en vragen Waarom huil je toch?

En ik zal het niet kunnen zeggen.

15 december 2010