Hollands Maandblad. Jaargang 2011 (758-769)

[p. 46]

Afscheid van de vaste lijn
Wim Brands

Onze eerste telefoon hing in de gang, naast de koffiemolen.
Ik herinner me dat mijn grootvader eerst zijn boodschap opschreef

voor hij belde en hem voorlas. Telefoneren deed men alleen als het echt
noodzakelijk was, in geval van nood;

Waarom ben ik mijn eerste gesprek kwijt?
Was het inderdaad ernstig? Een noodgeval?

Ik herinner me dat je soms andere gesprekken op de lijn
had, dat een vrouw zei ‘er luistert iemand mee, hoor je dat’

en dat ik probeerde een Groenlander te bereiken.
Of dat een Japanner vroeg: what are you doing?

In hoeveel huizen had ik hoeveel toestellen, hoeveel
verhalen heb ik verteld, hoeveel ruzies gemaakt,

hoe vaak troostende woorden gesproken?
Ik herinner me de stilte die viel toen mijn broer

meedeelde dat onze vader een einde aan zijn leven
had gemaakt en dat hij toen na minstens een minuut -

ik zag onze vader door de tuin lopen, met de hond achter
zich aan, zich afvroeg of er vorst in de grond zat -

dat hij zei ‘dat was het dan’ en ophing.
Ik herinner me dat oudere mensen bij voorkeur

alleen hun achternaam noemden, of wiedaar zeiden?
Dat ik soms op vakantie mijn eigen nummer belde,

hoe klonken ze, mijn telefoons, waarom
heb ik die geluiden niet opgenomen?

Het is vier uur in de nacht. Het toestel ging. Maar
waar ligt de losse vertegenwoordiger van de vaste lijn?

Er passeren in deze mobiele tijden dagen dat
hij niet een keer gaat, soms bel ik hem die bijna niet meer wordt gemist.

Binnenkort begeeft zijn batterij het, hij zal even geluid maken
en vergeten worden tijdens een lange vakantie.

[p. 47]

Meneer Klaassen plukt appels

Ze zeggen dat je na je zestigste niet meer
op een ladder moet gaan staan.
Ik herinner me dat als ik

hem in zijn boomgaard zie.
Zesenzeventig.

Als hij valt - moet ik dan zijn val
breken met mijn rug,
hem opvangen

in de kruiwagen?

Volgend jaar zouden de appels blijven liggen.
Gaan rotten - en niemand zou in de herfst
het kraken van de bomen horen.

Het kruiwagenwiel draait een slag.
Er wordt niet veel gezegd.

(vrij naar Tom Warner)

[p. 48]