Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 37]

Nog zo veel woorden
Leo Vroman

1

Het is niet de wind
die het haar doet waaien
en het laken laaien
van het stervende kind,

maar de vrees naar vrede
stijgende treden
van de galgentrap
in het hijgende
walgende
endelsap.

2

Zo kraak ik gretig eens per uur
de knarsend kale werkelijkheden
door hulpelozen half bestreden
maar opgezogen op den duur.

En wie ben ik, wat voor vlees
hangt nog stuipend aan mijn botten
om in wanhoop te verrotten
tot zetelpap en touwtjes pees?

Krassend op dit dood papier
zijn mijn vingers al zo kaal
als de pen die zij omknijpen.

Moet dat allemaal nog hier?
Kan ik mijn teksten allemaal
nog wel begrijpen

[p. 38]

3

Denk niet dat ik bevlogen ben
of door iets hoogs geïnspireerd;
het is de beweging van mijn pen
die ik nog niets heb afgeleerd,

het is de opstand van mijn hand
vol spartelende vingerkoten
tegen de stilte van de dood en
de zogenaamde overkant.

En dan die grijsaards om ons heen!
dat blijft maar borrelen en bidden
om verbastering van het zijnde.

Even vaag en traag ter been
houd ik hun heiltocht in het midden
en mijzelf bij het einde.

4

Als mijn handschrift binnenkort
zo ruig en zo gerafeld raakt
dat mijn taal mij duister wordt
wordt er iets anders van gemaakt,

enkelen in mijn Moederland
mogen zich best af gaan vragen
of ik in mijn laatste dagen
gek geworden doorschreef, want

waarom nog zoveel woorden
zoals: Het is niet de wind
die het hooi doet maaien,
en zoiets als door de
taken braaien
van het sturende kind?

Fort Worth, 24 november 2010