Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 30]

lichtland
Antoine de Kom

op de valreep groet etienne zichzelf en zijn
verschrompelend hawaï waar taxi's schuilen voor regens
die het wettig gezag voor gezien hield.
de presidentiële stoet ontweek uit voorzorg salvo's.
de zon zonk en het woei rond steiger en veerpont.
etienne zingt iets over gemberbier en daarna vrij luid
van palm & vitrage: dat veiligheid raambekleding is
en later een website van verontruste moeders.
vandaag viel er zeer veel regen in de binnenstad. woordvoerders
trokken op in de richting van het paleis waar onze vlag ontbrak.
de vlag verplaatste zich met de hoogste gezagsdrager
en bereikte niet lang geleden de omstreden fortpoort ouderdom.
etienne zei: pres - je telt wat weg voordat je gaat je denkt
aan magische praktijken rond het hof aan broers en inkt die wacht
je broers zijn stil net nog niet vrij hun onderbroeken
wit als sneeuw ze staan te werken langs de trens
ze groeten nu je naar je zwembad stapt
waar trimmen tijdelijk niet kan.
stofzuigdag.

(paramaribo, 2010)

[p. 31]

etienne

terwijl hij weer het huis van de meest omstreden 65-jarige passeert
bedenkt hij zich groetend: het is middag in den haag.
en het noordeinde kil en nat.
etienne's dossier: glinsterend licht dat van groene bladzijden druipt
terwijl op de achtergrond het gekraak van mobiele draagbare
nu er steeds donkerder wolken samenpakken boven
het klaarstaand toestel en deuren openstaan en etienne
wachtenden ziet schaatsen over betegelde vloeren in de hangar.
er is een kleine foto van de nieuwe zeer bescheiden president
in vol ornaat. iemand grinnikt om de new yorker.
in de lounge zijn wij in afwachting van de minister van koddige zaken.
vannacht zijn er weer magische praktijken
rond het kabinet en dat tot woede van menig spreker in het parlement.
etienne staat op - jij neemt het woord en in je exposé komt bijna alles
wat verloren is weer goed. jij hoort jezelf aan
jij bent er morgen weer jij zult blijven
ook als de klok in de toren van het ministerie manshoog
het einde der dagen uitluidt en dan zoals vaker
weer verkeerd afgesteld blijkt te zijn en ongelijk te lopen

(etienne ho len fat, 1944-2010)

[p. 32]

leegland

een korte tocht door de kille herfst voerde ons
naar park en paleistuin
waar een maserati te lang over zwarte billen sprak.
onder manen van marmer hielden lakeien de wacht.
er waren spruitjes duif een montrachet en het strijkje peetvader.
toen begon het debat over eenzaamheden in grote consternatie. het politieke
klimaat was volatiel en vormde een dubbele bedreiging voor ons aller nationaliteit.
we hadden willen spreken van koningin en prins
van goudbrokaat groene zalen spiegel hardhout jogja
er was veel dat we vergaten.
we zeiden ‘Majesteit’ hoopten op begrip
van de thesaurier vernamen dat de opleiding tot lakei
begint met de vaststelling deze:
een gedicht is een spons die veel opzuigt
en ditmaal het instortend bouwwerk de gebroken zuilen
omgevallen resten nu snedige frases.
we zijn nog even samen in grote zalen en herschrijven wet
op wet lazen zopas de drie daartoe noodzakelijke
maar waarschijnlijk niet zo beleefde gedichten

(den haag, 2010)