Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 33]

1951
Bas van Putten

De Don Giovanni van de kraakplaat dondert als de stentor die de vrouw beult dat de
Bokma koud staat en de meiden voor de drommel onder zeil gaan

op zijn nachtkastje, een stem liegt nooit, de pakkende detective waar de bariton,
volgens deskundigen de grootste van zijn tijd, zich in zijn welverdiende vrije uren
mee ontspant nadat hij, met de complimenten van de dokter, on the rocks heeft
ingeschonken voor het slapengaan

Als de vrouw hem dan, vanuit haar chambre séparée, op zijn spreekwoordelijke
operettetoon hoort zingen dat een mens maar één keer leeft
en dat voor een glas jonge klare
roeren zich soms in haar de onuitspreekbare vermoedens van nog onbepaalde dubbele
bedoelingen
maar godlof zweeg men, toen nog wel

Het jaar was eenenvijftig
Een Don had zelfs in zijn gedachten geen anale seks
de slechten waren nog gewoon de minder goeien
en wat men Adolf ook verwijten mocht
zijn wereldbrand had alle kleine zonden licht gemaakt

Don was de casanova in een plattelandskomedie
Een zindelijk omheind karakter uit het woordenboek
De ondeugd schuinsmarcheerder losbol boemelaar
die zijn gerechte straf niet zou ontlopen
miss Marple, glimlach: boon om loon

Je vraagt je af wat in de zaal de meisjes dachten
Wanneer prins carnaval aan zijn Elvira sjorde
Zijn kruis bedekte en zijn zwaard omgordde

Waarschijnlijk dachten ze
Dat had mijn vader kunnen zijn
Maar zingen kan hij
Mozart schitterend

Wij lachen om een achterstand van zestig jaar
Wij vuile schoften

[p. 34]

engelen

vandaag de stadsprinsessen van de nieuwe tijd gezien
die op de universiteiten kennis macht studeren
onvatbaar paradox hoe kind zo hoog ze staan
een spitsenlegioen op stelten met de ziel aan top
die als een gouden kruis de torens kroont
een kerk van wetenschap en liefde
alleen op afspraak open

als schikgodinnen gaan zij grafisch helder door de straten
waar onze jongens zich bezatten en vergaten
bouwen gemanteld havens bruggen ruimteschepen
kraken klakkend dna en schriftgeleerden
met digitaal beraad dat wij tenoren dichters drinkeboers
om ieder lief ten halve keerden voor het hele dwalen

het is de omgekeerde wereld zong de laatste bard
er wacht geen vrouw meer op gitaren voor een open raam
ze hebben ons verstand gestolen
en dat ziet darwinistisch ons zoals wij vroeger zagen
dichten helpt niet meer

op de oude gracht een blonde, licht als sneeuw
haar koele nieuwe trof mijn gouden eeuw
ik bad Helena, die voor Einstein danst
mijn hondentrouw te zien met reine ogen
maar zij zag vaderlief en lachte blindelings

[p. 35]

Duizend woorden

Alle woorden samen zijn een ding
dat ene stam met duizend ringen
duizend duizendmaal die ene drang
hoorde ik alle duizend zingen
een wind heeft waaimuziek geleegd
van raas uit slakkenhuizen

een veel in meer verleerd vergoten
en alle duizend wou ik zijn
in alle duizend meren dringt
een steengalm verder vreemdelingen

bedenk verhaal verdenk me dat ik ben om te onthouden
onvoltooide rustig maar
hier duizend doden