Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 30]

Dinsdag
door Revka Bijl

De toetsen van mijn toetsenbord ga ik loswrikken, een voor een, zodat er een berg van plastic lettertjes overblijft. Dan leg ik ze eerst op alfabetische volgorde op mijn bureau, op de bureau-onderlegger die we hadden gekregen van IJzerhandel Smit - waarvan iedereen weet waar die zit. Dat stond er tenminste op de onderlegger, maar ik had geen idee, en zou er ook nooit achter komen, want ik zou de lettertjes in mijn mond doen, om dan met volle mond naar de watertank te lopen. Met een bekertje water zou ik proberen ze door te slikken. De secretaresse zou een praatje met me willen maken bij de watertank en ik zou schaapachtig lachen met rare uitstulpingen in mijn wangen. Ik zou paars aanlopen, hijgen, kokhalzen en dan, met een beetje wilskracht, en wilskracht had ik de afgelopen twee maanden wel ontwikkeld hier, niks.

Het werk was niet moeilijk, de werkdagen kort. Eigenlijk was alles heel overzichtelijk - maar van een soort overzichtelijkheid die maakte dat ik niets voelde, niets dan leegte althans.

Op dinsdagochtend tien uur was de redactievergadering. Dan kwamen we bij elkaar om het volgende nummer voor te bereiden. Het leek wel of het gebouw ook voelde wanneer het dinsdag was. De werkkamers waren dan nog donkerder en de tl-verlichting deed de systeemplafonds nog beter uitkomen. De secretaresse maakte een kan koffie en een kan thee en vergat elke vergadering opnieuw de suiker op tafel te zetten, zodat de verhitte discussies onderbroken moesten worden om het bekertje met die lullige suikerzakjes van het secretariaat te halen.

De vergaderingen werden voorgezeten door Ab, de adjunct-hoofdredacteur. Een grote, brute man met dito stem. Ongetwijfeld was hij onweerstaanbaar voor het type vrouw dat de verkeerde romans leest. Hij hoorde zichzelf graag spreken en lachte zo hard om zijn eigen grappen dat de tafel ervan schudde terwijl de rest van de redactie gelaten voor zich uit staarde.

‘Zo, dames en heren,’ begon hij. ‘Wat gaan we doen voor het themanummer?’

Na een klemmende stilte zei Fieke, het jongste redactielid: ‘Nou, misschien kunnen we iets doen met...’

‘Jezusmina,’ bulderde de adjunct-hoofdredacteur. ‘Zo kun je toch geen idee presenteren, jaja, misschien kunnen we wel iets doen... Tsjonge jonge, weet je, we kunnen altijd misschien wel iets doen!’

Fieke beet op het plastic roerstaafje van haar koffie en keek naar beneden.

‘En dan ben ik misschien gek hoor,’ denderde Ab verder, ‘ja, noem me maar gek, maar ik denk dan: dat noemt zich nota bene journalist. Ideeën genereren! Dat moeten we hier doen! Keiharde ideeën! Je bent jong en een leuke meid maar nog lang van z'n leven geen journalist.’

‘Jezus, Ab,’ zei de nieuwsredacteur vermoeid, ‘hou nou toch eens op, dat heeft er helemaal niks mee te maken. Laten we nu gewoon doorgaan. Het doet

[p. 31]

er toch ook niks toe dat jij oud en dik bent. Ja, ik zat net naar je pens te kijken, Ab, jij bent behoorlijk oud en dik.’

Ab grijnsde alsof hij een compliment had gekregen. We gingen verder. De aandacht verschoof naar mij. Ab keek me aan als een roofdier dat een prooi in het vizier krijgt.

‘Zo mevrouw de stagiaire, wat voor briljante ideeën ga jij te berde brengen?’

Fuck, dacht ik.

‘Nou, zei ik en dacht bij mezelf, geen misschien zeggen, geen misschien zeggen. ‘Misschien (oh shit, dacht ik, nu zeg ik het toch) zouden we een stuk kunnen schrijven over vakantiebestemmingen die misschien (o godverdomme, alweer) niet zo voor de hand liggen. Beetje omgekeerd perspectief in het kader van het vakantienummer, ofzo.’ (Jezus, nu zei ik ook nog ofzo)

‘Nou’, loeide Ab. ‘Ge-wel-dig! Grens-ver-leg-gend! Nu ook zij klaar is met orakelen, lijkt het me meteen tijd voor de vrije ideeënronde. Iemand iets?’

De tafel werd door de aanwezigen met grote precisie bestudeerd. Zandkleur, met spikkeltjes. De meeste in twee tinten groen en hier en daar een rode.

‘Iemand van de dames en heren journalisten nog een idee voor een briljante pennenvrucht?’

[p. 32]

De tafel was opgebouwd uit losse elementen voor zoveel mogelijk flexibiliteit op de werkvloer.

‘Een stuk waarmee de nationale dagbladen zullen openen na onze publicatie?’

De tafel paste goed bij de kast met rode ordners waarin alle eerdere jaargangen waren opgeborgen.

Ab had er genoeg van. ‘Dames en heren,’ riep hij, ‘ik wil dit graag nog even gezegd hebben. Het is zo dood en doodzonde dat onze bijeenkomsten bijna elke week verzanden in dezelfde lethargie. Dat moet anders!’

De tafel was ook bijzonder eenvoudig te reinigen met een vochtig doekje.

‘Ik stuur wel een memo rond over het themanummer. Aan het werk, en tot volgende week,’ zei Ab.

Met een plastic bekertje koffie kwam ik onze werkkamer in. ‘Welkom in Lethargië,’ zei Walter. Hij keek tevreden naar zijn lunch op het formica dienblad: twee kroketten, een stroopwafel en de soep van de dag, kaassoep. Dit soort kost kreeg hij thuis niet, zijn vrouw zou zich wel afvragen waarom de grijze spencers van haar man steeds strakker gingen zitten. De jeugdpuistjes op zijn voorhoofd waren het enige dat hem nog iets jongensachtigs gaf.

Tegenover Walter zat Fieke, haar ogen rooddoorlopen. ‘Misschien komt mijn slechte functioneren wel door mijn jeugd, zei Ab,’ stotterde ze. ‘Ik ben opgegroeid met gescheiden ouders en daarom kan ik me niet goed staande houden hier, zei hij.’ Ze beet op haar nagels en bestudeerde haar beeldscherm.

Ik staarde door het raam naar buiten. Het raam keek uit op een blinde muur.

Ineens stond er een mager meisje in de deuropening. Ze hield zich vast aan de deurpost, haar huid licht, transparant bijna, als een vliesje om haar botten heen. ‘Hoi,’ zei ze zachtjes, ‘ik kom even mijn spulletjes halen.’

Het was Lila. Ze had hier gewerkt voordat Walter haar was komen vervangen. Ze was jong en mooi geweest, nu was ze alleen nog maar jong.

‘Ik blijf niet lang, ik moet zo weer naar de pijnpoli,’ zei ze.

De anderen waren nu ook de kamer binnengekomen, inclusief Ab.

‘Zo, wat leuk jou weer eens te zien,’ zei Ab en iedereen wist dat ‘leuk’ niet het woord was, maar dat er ook geen ander woord was.

‘Ja, hoe is het hier?’

‘Zo zijn gangetje, je kent het wel, je hebt niks gemist,’ zei de adjunct-hoofdredacteur en gaf haar een tikje tegen haar schouder. Hij leek wel een reus en zij een verdwaald elfje.

‘Hoe is het ermee?’

Het maakte niet uit wat ze zou zeggen. We zagen hoe het ermee was. Gelukkig maakte ze het niet erger dan het al was en zei ze: ‘Het gaat wel.’

Nu bleef het stil.

‘Nou, meid, heel leuk dat je d'r was,’ zei de secretaresse.

‘Ja,’ zei de rest.

Toen pakte ze haar spulletjes. Een knipselmap, een plakbandautomaat met roze bloemetjes en een gestreepte mok. Ze stopte alles in een Hema-tasje van de secretaresse en liep naar de klapdeur naar buiten. Daar stond haar vriend te wachten. Een knappe jongen. Groot met brede schouders, donkerblond haar. Aan zijn arm leek Lila een stukje zijde in de wind. Het zou snel gaan waaien.