Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 55]

Een fijne middag
door Philip Huff

Het is zomer, omstreeks het middaguur en de zon laat het weten; ze slaat loodrecht en hard op de wereld neer. Het asfalt van de parkeerplaats bij het station heeft z'n kleur verloren door de vele dagen zonder regen. Hier en daar schittert een glassplinter. Het gras in de spleten tussen de stoeptegels is vergeeld. Het sterft.

Op het perron wacht een man in de schaduw van de voetgangersbrug. Hij staat onderaan de trap naar de parkeerplaats. Zijn hand rust op de kap van de kinderwagen naast hem. In de buggy ligt zijn dochter te slapen. Vanonder zijn zonnebril daalt een zweetdruppel zijn neus af. Zijn oksels zijn nat. Als de intercity langs raast, brengt de wind wat verkoeling.

Aan de overkant van het spoor loopt een vrouw met een tasje van de ako het perron op. De man herkent haar meteen. Ze is een collega van zijn vrouw. Met zijn voet haalt hij de buggy van de rem en loopt een stuk het perron af, de zon in. Hij kijkt in de buggy, terwijl hij loopt. Het kind slaapt nog steeds. Hij voelt even of ze het niet te warm heeft.

Iets voorbij de andere trap blijft de man staan. Ook deze trap leidt van het perron naar de parkeerplaats. Als het goed is, komt ze van deze trap naar beneden. Hij had haar liever in de trein ontmoet, zoals ze hadden afgesproken, maar het risico dat de collega van zijn vrouw hem herkent, is te groot.

In de zon is het nog warmer. Hij zet de buggy op de rem en haalt zijn arm langs zijn voorhoofd. Zweet glinstert op de bovenkant van zijn hand. Zijn armharen zijn kletsnat. Hij kijkt omhoog naar het informatiebord. Nog drie minuten. Ze komt weer te laat, denkt hij. Hij voelt het. Op dat moment gaat zijn telefoon.

‘Ja?’ zegt hij.

‘Drie minuten.’

‘Nee. Drie.’

De man schudt zijn hoofd. Hij begrijpt het niet: één middag hebben ze deze week, en ze komt te laat. Hij kijkt weer naar zijn dochter, en zijn boosheid verdwijnt.

Als de trein het station binnenrijdt, komt iets van de ergernis terug. Hij pakt zijn telefoon maar bedenkt zich. De deuren van de trein gaan open maar hij blijft staan, buigt zich over de buggy en voelt opnieuw of zijn dochter het niet te warm heeft. Als zij echt te laat komt, moeten ze weer in de schaduw gaan staan. Hij kijkt naar de kleine neus van zijn dochter, naar haar kleine mond, haar kleine vingers en haar onbeschrijfelijk kleine nagels. Hoe vaker hij naar haar kijkt, des te meer verbaast het hem dat dit minimensje ooit zal uitgroeien tot een volwassen vrouw.

De mensen uit de trein zijn nu halverwege de trap omhoog. De man kijkt op en zoekt hun ruggen af. Hij herkent niemand.

Dan trapt hij met zijn voet de rem van de buggy los en loopt naar de conducteur die iets verderop staat. Die neemt zijn pet af en wrijft over zijn gezicht. Zijn haar plakt tegen zijn voorhoofd. Onder de oksels van zijn overhemd met korte mouwen zijn grote zweetvlekken te zien.

[p. 56]

De man zegt: ‘Wat een weertje, hè?’

De conducteur knikt.

‘Hoe lang hebben we nog?’ vraagt de man.

De conducteur kijkt op zijn horloge.

‘Twintig seconden, meneer.’

‘En wanneer komt de volgende naar Den Haag dan weer?’

‘Over vijfentwintig minuten,’ zegt de conducteur. ‘Dit spoor. En die is rechtstreeks. De rest stopt hier niet.’

Twintig seconden later blaast hij op zijn fluitje. Het schelle geluid verdwijnt in de warmte.

Als zij de trap afkomt, is de trein een kleine minuut weg. Toch haast ze zich. Verderop langs het spoor klingelen de bellen bij de spoorwegovergang nog. De man beweegt zich niet. Hij kijkt alleen.

‘En?’ zegt ze, als ze hijgend naast hem staat. Ze tuurt het spoor af. ‘Komt-ie? Of is-ie net weg?’

‘Wat denk je zelf?’ zegt hij. ‘Hij is net weg, natuurlijk. Om vier over half, precies zoals ik zei. Precies zoals het spoorboekje aangeeft.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘We hebben drie uur samen, en jij mist de trein.’

‘Wanneer komt de volgende?’ vraagt ze. Ze heeft geen zin op zijn verwijt in te gaan. Niet nu.

‘Vijfentwintig minuten,’ zegt hij.

Ze kijkt op haar horloge.

‘Precies,’ zegt hij. ‘Dat is inderdaad daarheen en dan één keer de pier op en af en klaar is Kees.’

Ze wil wat zeggen, maar ze doet het niet. Ze loopt naar de schaduw van de voetgangersbrug en gaat op een bank zitten. In de verte stoppen de bomen van de spoorwegovergang te klingelen. Op dat moment wordt zijn dochter wakker.

‘Sorry,’ zegt hij, terwijl hij gaat zitten. Zijn dochter steunt op zijn onderarm en ligt met haar hoofd op het lapje op zijn schouder; hij heeft haar net gevoed. Sinds hij zit, plakt zijn broek aan de onderkant van zijn bovenbenen vast.

De man wil wat zeggen, maar een trein rijdt op volle snelheid langs. De wind blaast in hun gezicht. Hij houdt snel een hand om het hoofdje van zijn dochter heen en wendt zich af, zijn rug naar de trein toe. Zij kijkt voor zich uit. Zand komt in haar ogen.

‘Ik bedoelde het niet zo,’ zegt hij, als de trein weg is. ‘Ik kijk hier al de hele week naar uit. Ik wil gewoon -’ Hij kijkt naar haar. ‘Gaat het?’

Zij wrijft in haar ogen. Ze knikt. Dan begint zijn dochter te sputteren.

Niet doen, ziet hij de vrouw denken, niet doen, kutkind. Niet nu.

‘Ik wil gewoon dat wij een fijne middag hebben,’ zegt de man. ‘En ik baal ervan dat die korter is. Want ik wil zo lang mogelijk van genieten van -’

Hij maakt zijn zin niet af, want zijn telefoon gaat. De man haalt hem met zijn vrije hand uit zijn broekzak en kijkt naar het beeldscherm.

‘Wacht even,’ zegt hij. ‘Deze moet ik eventjes nemen.’ Hij leunt voorover en reikt zijn dochter naar de vrouw toe. Hij doet het zo dwingend dat ze niet kan weigeren.

‘Wieg haar maar even heen en weer,’ zegt hij. ‘Daar wordt ze rustig van. En het is goed voor de spijsvertering.’

‘Hé, ben jij het?’ zegt hij dan in de telefoon, zijn stem hoger dan normaal.

[p. 57]

doha

De vrouw kijkt hem aan. Ze trekt de buggy in haar hand naar zich toe, laat hem dan een stukje wegrijden over het perron, en trekt hem dan weer naar zich toe. De man kijkt kort in de buggy en knikt. Zijn dochter ligt te slapen. Een zweetdruppel hangt in zijn wenkbrauw. Dan kijkt ze hem aan.

‘Ik neem dus aan dat je nog niets hebt gezegd?’

De man schudt zijn hoofd. Hij twijfelt of hij niet had moeten knikken. Zijn knieholtes zijn nat.

‘Ik kijk hier ook al de hele week naar uit,’ zegt ze. ‘Ik wil ook dat deze dag wordt zoals ik het me had voorgesteld. Als een fijne dag.’

‘Ik ook, ik ook,’ zegt de man, en hij draait zich naar haar toe. ‘En sorry, liefje. Echt waar. Het spijt me. Maar we moeten ons dit nu niet laten afpakken, nu. Binnenkort zoeken we samen naar een parkeerplaats. En dan lachen we om dit gedoe in de zomerhitte en geheime afspraken. Echt waar.’

‘Wanneer ga je het zeggen dan?’ vraagt ze. Haar stem klinkt koud. ‘Waarom zei je het niet gewoon daarnet, aan de telefoon: “Ik ben met de vrouw van wie ik hou”?’

Hij glimlacht vaag. ‘Lieverd, zo werkt het toch niet?’ zegt hij. ‘Zij is wel de moeder van mijn dochter. Ik moet dat plannen. Ik doe het echt, zodra het kan. Maar de timing moet goed zijn.’

Hij zwijgt even en overdenkt wat hij heeft gezegd. Zij ook.

[p. 58]

‘Liefje, je weet dat het nu niet kan,’ zegt hij. ‘Niet vlak nadat haar beste vriendin is overleden.’

Hij legt zijn hand op haar blote schouder.

‘Schatje, Ik hou van jou. Echt. Maar ik moet dit wel even goed timen. Ze is de moeder van de belangrijkste vrouw in mijn leven en -’

Hij zwijgt.

Zij draait haar gezicht zijn kant op.

‘Lekker is dat,’ zegt ze. En ze trekt de wiegende buggy weer naar zich toe. Dat kind, denkt ze. Wat moet ik met dat kind? Ik ben haar moeder niet.

Haar moeder, die mag voor haar zorgen.

‘Nadat we in Frankrijk zijn geweest,’ zegt hij. ‘Echt. Ik zeg het haar zodra we in Frankrijk zijn geweest. Het is nu bijna zo ver. Echt.’ In de verte rinkelen de bellen van de overweg.

Zij trekt de buggy naar zich toe en duwt hem dan weer weg. ‘Dat zeg je nu al anderhalf jaar,’ zegt ze. ‘Dat het bijna zo ver is.’ Ze kijkt hem niet aan. ‘Dat we samen zullen zijn. En elke keer ben ik weer gek genoeg om je te geloven. Maar Frankrijk, dat is pas over drie maanden. Drie maan-den.’

‘Twee,’ zegt hij.

‘Goed, twee maanden dan. Maar daarna is het weer haar verjaardag of Kerst of Pasen of Pinksteren of God weet ik wat voor een feestdag waar jij nog bij moet zijn. En anders loopt er nog wel weer een vriendin voor de tram.’

Ze schudt haar hoofd.

‘Als ik nu je back-up ben,’ zegt ze, ‘je tweede keuze, dan blijf ik dat altijd.’

Ze haalt een hand over haar gezicht.

‘Doe niet zo gek,’ zegt hij. ‘Je bent geen back-up. Je bent mijn meisje. Echt. En ik zeg het haar meteen, vanmiddag nog, als dat is wat je wilt. Maar je weet dat ik het wil plannen zodat -’

Ze schudt haar hoofd.

‘Ja,’ zegt ze. ‘Dat zei je net ook al.’ Ze duwt de buggy weer iets voor zich uit. En dan, ineens, staat ze op. ‘Ik lijk wel gek ook.’

‘Wacht nou,’ zegt de man, en hij steekt zijn hand uit, maar ze is al drie, vier meter van hem verwijderd. ‘Luister nou even. Ik -’

De man kijkt kort naar de buggy, en weer opzij, naar de vrouw. Ze is al bij de trap. Haar blonde haar danst heen en weer. ‘Shit,’ zegt hij, trapt snel op de rem van de buggy en holt haar achterna. Halverwege de trap heeft hij haar ingehaald en pakt haar middel vast.

‘Linda, wacht nou even,’ zegt hij. ‘Luister nou...’

‘Nee Frank,’ zegt ze, terwijl zij zich omdraait. Ze noemt hem nooit bij zijn naam. Ze kijkt hem aan, maar dan sperren haar ogen zich open en ineens heeft ze de blik van iemand die wil gillen. Ze steekt haar hand uit en roept iets. Maar hij hoort alleen het geraas van de trein die langskomt.

En dan, ineens, begrijpt hij het.

Paula, denkt hij. Paula.

Hij draait zich om. Te laat.