Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 53]

na dagen al hamra
Antoine de Kom

waar hun wonden eindelijk in schoonheid
zouden helen maar de neuzen nog wat droog
zochten zij naar stenen wratten in het zand.
de zon daalde snel in hun ogen. het zand
was dun de duinen langgerekt: rossig golven
sterk verband houdend met zichzelf.
elk bracht wat dadels mee voor deze dag genoeg
elk voedde zijn of haar kameel met kokosmelk.
en zo verging het hen: een luie tocht langs asfalt
en langs straten. ze hielden stil. ze spraken
zilveren taal in lange zwarte sluiers wit hun gewaden

in hun hoge kamers vlogen zwaluwen een warme hemel rond
die 's nachts de sterren bond aan uitzicht op henzelf
aan al dat heel en schijnbaar leeg.
ze zaten op de grond de zolen van hun voeten kuis verstopt
in het tapijt. zo waren zij de vijand van hun vijand en zo keken ze
door tralieramen naar hun dal waar dadelpalmen in
dichte rijen helend roezemoezen.
achter brede lemen muren rook het naar rozenwater
parfum wierook kardamon en koffie.
ze zaten stil tegen de wanden op de grond en kuchten zacht achter hun hand.
toen fluisterden zij dat er een nieuwe sultan komen zou.

de sultan reed door duister albustaan
zijn schoenen uitgedaan heel wakker na zijn dagslaap
de sultan zocht iets tussen overvloed en afgrond
hij hield wel van platte steden
uitgestrekte wijken waar hij in het donker deuren langsging
en onverwacht aan kon kloppen. hij luisterde naar
wat de mensen in het water dat door brede
goten stroomt hadden horen lispelen hij dacht
aan zijn moskee waar toeval niet bestaat en glans en koel
strak sluitend wit waar hoge deuren en luchters pleintapijt
eigenlijk bij toverwoord een tekst van bloemen willen zijn.

[p. 54]

 

zij wezen alle hulp af - de kort en kleine orkaan

 

in hun ogen niet meer dan koppen op de hoge golven wat

 

wolken boven zich aftekenend land ter zee: dit dreef hen tot rust.

 

er zaten in het gras onder de dadelpalmen vrouwen in hun masker

 

met daaronder verlangen naar een india

 

dat schuurt langs deze kust van rotsen en raadsels

 

bergen kussens tot gevolg hebbend. de wadi

 

was nog droog en hier of daar sprak die in termen van

 

een water zo onpeilbaar als arabië waar men gewoon is

 

elkaar beeldig te zoenen op de neus de neuskus geluk na

 

die neuskus zouden zij vereend al wat hier woest en stenig achterblijft verlaten

(muscat: maart 2010)