Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 47]

De dag voltrekt zich
Willem Thies

Morgen is het juni. De dag voltrekt zich dom
en onverbiddelijk. Het grommen van de bussen,

het slingeren van een tram, die met schrille
slijpende klanken tot stilstand komt,

het driftige ongeduld bij oponthoud,
claxons, gekanker, verhitte blikken, vuisten,

het verkeer gutst, tot het wordt gestelpt
door een opgebroken straat, een klimmende brug,

de peristaltiek van de grote stad. De dag
voltrekt zich dom en onverbiddelijk.

In de avond troepen onweerswolken
samen boven de rand van de stad.

De lucht ontlaadt zich met het geluid
van knappend ijs.

[p. 48]

Markt

Hij had een ernstig lichaam en een taaie blik,
hij bleef onafgebroken staren wanneer anderen

zich afwendden of hem niet zagen staan.
De vrouw op de markt die rond hem speurde

alsof hij niet bestond, zij was niet blind.
Haar vingers trokken de huid van een perzik,

het sap sijpelde langs haar polsen. Haar onderlip
stak iets naar voren, als van een beteuterd kind.

Een balk schemerde in een plas water. Vliegjes zwermden
boven de kersen, een tros druiven wierp een wolk stof op.

Zij moest hem zien, hij zou binnendringen
in haar gezicht.

[p. 49]

De laatste lezer

Voorbijgangers turen schaamteloos in de kijkdozen
van woningen, etalages vol huiskamers.

Monsteren de binnenkant: een gezin zit samengepakt
voor een flatscreen, koude parodie op een open haard.

Het blauwe licht van een zonnebank op een bovenverdieping.
De kale ravage van een studentenpand, gedateerde affiches

roepen op tot actie. Gekooide parkieten, aquaria, reproducties
van kostbare schilderijen, een piano, vazen, planten.

Aan een tafel bij het raam zit een man over zijn boek gebogen,
alsof hij de laatste lezer verbeeldt. Hij slaat een bladzijde om

voor de denkbare toeschouwer. Op de vensterbank van
het hoekhuis een kind, zijn handen vormen kokers voor zijn ogen.