Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 33]

Een stem in de nacht
Krijn Peter Hesselink

Als ik het dekbed naast mij opensla
ligt zij daar met gesloten ogen en
vertelt, ik ren over een houten pier
onder mijn voeten spat zeewater op
als ik een blik over mijn schouder werp
dan is het strand nog slechts een streepje aan
de horizon, geen mens te zien, niemand
aan wie ik mijn verhaal kwijt kan, ik ren
maar door, haar stem zwakt af, ik stop haar in
en draai mij van haar af, achter mijn rug
rent zij maar door, God weet waarheen, terwijl
ik tevergeefs probeer de slaap te vatten

Mene tekel

Spuug mij in het gezicht, als ik thuis kom
heeft zij die woorden met oranje verf
in grote letters op de muur gekalkt
boven ons bed, op Texel zag ik ooit
een meisje in een T-shirt van Nirvana
rape me, heb ik toen ook niet gedaan

De letters worden valer met de tijd
hoe lang moet ik nog bij haar blijven tot
er van de verf geen spoortje meer te zien is
hoe vaak moet ik haar kussen tot al het speeksel
waar zij om vraagt haar wang gevonden heeft

[p. 34]

Rood sein

Ze moest weer over haar gevoelens praten
maar niet met mij, ik kende ze nu wel
een hartsvriendin wachtte in een coupé
verder naar voren, ik moest begrijpen
ze was zo terug, het had niets te betekenen

Ze was amper verdwenen of de trein
minderde vaart, de tijd stond stil
voor wie niet verder keek dan toen
toch werd het donker, weilanden vol sneeuw
lieten zich buiten niet meer onderscheiden
van wolken, wolken, de treinconducteur
beloofde met een krakerige stem
om bij ons terug te komen als hij meer wist

Nu valt plots de verlichting uit, ook binnen
laat niets zich nu van iets nog onderscheiden
behalve als het licht weer even aanfloept
dan zie ik holle ogen mij aanstaren
en aan de overzijde van het gangpad
twee meisjes, elk over een schrift gebogen
de ogen dicht, een frons over het voorhoofd
hun pen die op de pagina het spoor
van woorden onvermoeibaar blijft verlengen
ik hoor een storm losbarsten, zie een tak
twee meter lang, vol bladeren, door de wind
tegen de ruit gesmakt, de meisjes kijken
niet op of om, de tak verdwijnt, een stem
probeert boven de stormwind uit te komen
mijn hand rukt aan een deurklink, in het donker
drukt iemand zich tegen me aan en fluistert
over een baby, roerloos en lijkbleek
die door de storm tegen een ruit gesmeten
tergend traag omlaag zakte, dan ben je
wat blij als de verlichting even uitvalt
bangmakerij, effectbejag, ik schud
hem af, meer lijven, wind die door de kieren
naar binnen fluit, een stem die ik herken

[p. 35]

 

Het is haar hartsvriendin, zo blijkt als 's ochtends

 

het zonlicht weer naar binnen dringt, ze maakt

 

zich los, weet ook niet wie of waar ze is

 

het sein staat nog op rood, zo meldt een stem

 

zodra hij meer weet komt hij bij ons terug