Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 42]

Bij de brede rivier
Marc Tritsmans

op alle heuveltoppen heerst nu
inderdaad rust in al die machtige
verlaten burchten en kastelen

dat ook zij hadden gehoopt
kan je zien aan de lachwekkende
dikte van muren de oninneembare

kantelen, de amper te openen
eiken poort, maar het heeft niet
mogen baten: zelfs het dagelijkse

uitzicht op statig voorbijglijdende
eeuwigheid heeft hen niet behoed
voor het priemende oog van de tijd

*

aan de onvermoeibaar fluisterende rand van
water door even de ogen te sluiten zomaar
honderdduizend jaar laten voorbijgaan

hoe de rivier waarover ik nu uitkijk nog
steeds jong haar zelfde meanders volgt
maar van de ademende roezemoezende

zomerse stad daarnet nog warm in mijn rug
de massieve kade van Duits gewapend beton
de gotische kerk met oogverblindend retabel

en al wat daarnet nog met onwankelbare
zelfzekerheid op twee benen rondliep
blijft niet eens een vermoeden

[p. 43]

Twee opsommingen

de sleutel in het slot omdraaiend,
met jas en schoenen het gewicht
van de dag afwerpend, hond
en vrouw begroetend, in kussens
wegzakkend met een glas, ogen
dicht voor iets van Bach, hongerig
een boek doorbladerend op zoek
naar een zin, een woord of
doodgewoon pratend, etend,
vloekend, lachend, zingend,
strelend, huilend, hopend

zo doende ben je dus niet meer
werkelijk op alle manieren ben je

niet meer

*

je geruite pantoffels, met plakband en
ijzerdraad bijeengehouden zonnebril,
je lekkende vulpen, doodversleten
geliefde kamerjas, nukkige horloge,
de vaste, doorgezeten plek op de bank,
het windstil hoekje achter in de tuin

alles wat alleen door jou en nog zo
vanzelfsprekend tot leven kwam
het voelt zich verloren, verraden,
herkent zichzelf niet meer, kwijnt
weg terwijl wij er bij staan