Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 39]

Boze wolf
door Gerry van der Linden

De verkoopster ziet het maar zegt niets. Ik heb drie vingers in de pot van een hortensia gepoot en woel de natte aarde om. De geur dringt naar boven, ik trek mijn hand terug en lik hem af. Ze komt achter de toonbank vandaan en wijst Alex op de bossen in de emmers. Anjers, anemonen, rozen. Alex pikt een rode roos uit een bos en steekt die naar me toe, achteloos, de doornen willen prikken. De vrouw kijkt me aan en geeft me een knipoog die aan een manshoge palm blijft hangen.

Alex wil bloemen kopen. Voor een collega die jarig is en na het werk een feestje geeft. Hij wijst een bos aan en ik rommel in mijn tas op zoek naar mijn portemonnee. Het feestje is in een villa aan een statige Haagse laan met gasten die discreet heen en weer lopen met een glas in hun hand, het parket kraakt van gewichtigheid. Met de roos in mijn hand schuifel ik rond op zoek naar een vergeten glas mineraalwater. Daar wil ik de roos inzetten. Ik kan hem ook op de Biedermeiertafel leggen en er de rest van mijn leven niet naar omkijken.

De gastvrouw zwaait verrukt met de bos die Alex haar heeft aangereikt. Ik hoef me nergens om te bekommeren. Ze raken in een levendig gesprek en hij legt zijn hand op haar blote schouder. Samen lopen ze de serre in waarvan de deur openstaat, de tuin dampt nog na van het zomerse buitje.

Een blonde vrouw in een mantelpak spreekt me aan. Ik versta haar naam niet maar ze stelt me goed gearticuleerde vragen over recepten van zoete gerechten. Ondertussen loert ze naar mijn taille. De knopen van haar zalmroze jasje staan op springen. Ik knik haar toe, wijs op mijn lege glas en stap de kamer uit. In de marmeren gang gris ik mijn jas van de kapstok. Pas dan zie ik de knalrood geverfde deur van de wc. Klaarblijkelijk een bewijs van dat ondanks de gestegen status de speelse overmoed van de studententijd hier nog wordt gekoesterd. Ik sla de buitendeur dicht, maar hij stuitert terug. Iemand heeft er een tennisbal tussen gestoken.

Ik mag dus niet zomaar weg, draai me om en loop weer het huis in. Alex wandelt nu in de achtertuin met de blote schouder van de gastvrouw in zijn hand. De wind zal de serredeur in het slot gooien, hoe jammer, niemand kan meer via de tuin naar binnen. De tocht naar de voordeur moet worden gemaakt. Ook door dat onfrisse type dat brutaal vraagt of ie misschien heel even naar binnen mag. Gebruik maken van de wc? Zo ongeschoren en met ongewassen zwarte krullen. Nou, het is niet de gewoonte. Maar hoge nood breekt wet. Ga uw gang, eerste deur rechts, die rode, ja. U kunt er niet meer via de serre komen.

Zijn halfvergane sneakers piepen op de tegels. Ik houd de deur voor Alex open. Ik houd hem zo wijd open, dat ik pijnscheuten krijg in mijn arm, het is een eikenhouten deur. Dan lost hij op in het rood. Riem uit de broek, om de bovenarm spannen, aantrekken, ader laten opzwellen, naald erin, en kijk, de deur wordt vrolijk en opent weer en laat zijn bezoeker los die glimlachend via de hal naar de salon zweeft en zich daar laat zakken in een comfortabele stoel die gauw wordt aangeschoven. Gelukzalig leunt hij achterover, de gastvrouw wie-

[p. 40]

belt haar kont op de leuning. Ze heeft geen tijd gehad om haar blote schouder te bedekken.

Alex springt uit bed, zijn billen met de zwarte donshaartjes trillen. Ik draai me in de lakens om naar de roos te kijken die ik vannacht in een glas water heb gezet. Maar ik zie geen roos. Alleen een glas water, half opgedronken.

‘Ben je lekker klaargekomen?’ vraagt hij, terwijl hij in zijn onderbroek stapt.

‘Ja,’ zeg ik loom. ‘En jij?’

‘Mm...’

In de badkamer loopt de kraan. Nog even en ik kan mijn plakkerige lijf in het water laten glijden. Ik ben aan hem verslaafd. Ik kan er niets aan doen. Ik wil alles van hem weten. Om te beginnen waarom hij bij het ontwaken zijn hoofd afwendt en het bed uitspringt alsof er ratten tussen de lakens bivakkeren. En waarom hij schoongewassen aan tafel de krant zit te lezen en niks zegt als ik, slechts gekleed in zijn badjas en de geur van seks, langs zijn schouder de theepot wil pakken. Zou het komen omdat Alex een meester is in het wegwassen van dingen? Zo meesterlijk kan hij het, dat het lijkt alsof de weggewassen dingen er nooit zijn geweest.

Misschien komt het door zijn neus. Die is bijzonder groot. Het is de grootste neus die ik ooit heb gezien. Hij is zo groot dat hij misschien dingen ruikt voorbij de geur van seks. Zijn zusters hebben hun neuzen laten opereren. Ze hebben nu knobbels op de plaats van hun neuzen en hun ogen zijn haken, die zich in mij vastzetten wanneer ze op bezoek zijn. Alex is hun enige broer. Zijn moeder heeft de kleinste knobbel van iedereen en haar ogen zijn zwarte vleeshaken die nooit meer loslaten al zou ik er een hakmes tussen zetten. Ze arriveren elk seizoen met uitpuilende koffers en proppen de keuken vol met glibberige flessen olijfolie en zakken couscous. Maar ze zijn er nog niet en wij lezen de krant, drinken thee met melk en eten een beschuitje. Ik ruik naar seks en Alex naar zeep en talkpoeder.

Om twaalf uur komt zijn dochtertje en dan gaan we Roodkapje spelen. Dat heeft hij haar beloofd. Ik, in een vieze badjas en Alex als papa wolf in een schone onderbroek. Hij gaat ons vastbinden aan het bed. Haar voetjes en die van mij zijn verstrengeld onder de lakens. We zijn weerloze prooien, papa wolf gaat ons opeten. Ik ben nog kleiner dan Roodkapje.

Het is onbegrijpelijk dat ik nog rondhang in dit huis waar het meubilair mij wegduwt zodra ik er op ga zitten. Dit huis ademt een grootheid die ik niet kan verdragen, met grote kamers en grote luxe die komt van het grote salaris dat hij opstrijkt met zijn grote professoraat. Dankzij het internationale recht is hij op doortocht van ver weg opgeklommen via een rattenhuis in een Frans mijnwerkersgebied naar dit glanzende paradijs dat hem in de schoot werd geworpen toen hij een post kreeg bij het Haagse Vredespaleis. Zijn moeder en vader kunnen niet lezen en schrijven. Alex heeft leren lezen en schrijven voor de hele familie. Hij heeft zo goed leren lezen en schrijven, dat alle boeken van de wereld uit zijn buurt blijven. Hij heeft er genoeg aan dat de badkamer schittert als een koninklijke hammam.

Het maakt niet uit dat de dochter om de twee weken stipt op tijd door haar verontruste moeder aan de deur wordt afgeleverd met een knuffel, een pyjama en een papiertje met de slaaptijden van de prinses. Alles in huis wijst erop dat ik ondergeschikt ben aan het kleine mormel en dat hier alleen de ongeschreven

[p. 41]

wetten van Alex worden nageleefd. Ik ben de min, die als beloning voor haar loyale borsten na weken stilte een apparaat als antwoord krijgt waarop de dochter benauwd Au clair de la lune brabbelt. Ik ben Sheherezade, maar dan met de vertraagde bewegingen van een kameel die elk ogenblik kan stilvallen door gebrek aan water in zijn bulten.

Zo ben ik in het bed van de pasja beland. Een handvol van de duizend verhalen was ervoor nodig, een avond bedwelmende muziek, een teugje waterpijp en wat kommen dadels. Wanneer de ochtendzon de hoeken van de kamers oplicht en mij tot een schim van de nacht maakt, is zelfs de stilte onder het bed niet meer veilig. Alex trekt de stofzuiger uit de kast. Een pasja die naar zeep en talkpoeder ruikt, wil geen vuil in de hoeken.

Ziezo. We liggen stevig aaneengesnoerd, de dochter zuigt op haar duim. Papa is een grote boze wolf en hapt in haar kuiten, neemt en passant een hap uit mijn naakte borst. We zijn eekhoorntjes en trillen van angst wanneer de wolf zijn grote, behaarde handen naar ons uitstrekt. Ik wil naar mama, zegt het kind. Logisch. Dat wil ik ook.