Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 14]

Dit gebeurde
Leo Vroman

(Dit gebeurde over een paar
of desnoods binnen een half jaar.
Ik maak mij geen zorgen

over wat ik niet weten mag,
maar wie weet op een gewone dag
gebeurt het morgen.)

Toen ik vandaag vergeefs ontwaakte
en mijn hand mijn hand aanraakte
meende ik dat ik dacht

hoe vandaag mijn bleke naakte
lichaam geen verschil meer maakte
tussen dag en nacht.

Binnen was ik warm noch koud
maar daar buiten was iets fout,
een soort eeuwigheid,

het verkeer had geen gevoel
meer, de auto's reden zonder doel
nu voor altijd,

en ik zat naar die hele boel
te kijken op mijn hele stoel
al zuiver kwijt.

En kijk eens, vlakbij waar ik zat
regende het nog haast net zo nat
als die laatste keer.

Schijnlevend kon ik merken dat
ieder ding zijn plaats nog had.
Maar ik niet meer.

[p. 15]

 

Ik liep dus tussen mensen waar

 

nog even werd gesproken maar

 

met een te diep geluid

 

 

 

en ik liep sneller dan ik deed,

 

ik wandelde niet meer, ik gleed.

 

Maar achteruit.

 

 

 

Tot ik in een jeugd belandde

 

en niet meer dorst bewegen van de

 

ja wat was dat,

 

 

 

ik herinner mij niets meer

 

dan die onsmakelijke keer

 

kliederig en nat.

 

 

 

Eens wist ik wat wij vroeger deden

 

want vroeger had ik een verleden.

 

Straks heb ik pijn,

 

 

 

maar als ik waarlijk raak verdwenen

 

gaat er dan iets nog ergens heen en

 

wat kan dat zijn?

 

 

 

P.S.

 

Ach iedereen gaat even dood en

 

rouw dus maar niet om mij:

 

ik heb waarschijnlijk meer genoten

 

dan zij.

Fort Worth, 7 april 2010

[p. 16]