Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 43]

In memoriam patris
Paul van den Hoven

Waarom steeds reiken naar een dag erbij?
Het lijkt wanhopig. Ik herinner mij,
alsof ik door dezelfde struiken tuur
waarin ik lag, weer gniffelend dat uur,
die plek... nu van de andere kant gezien,
van buitenaf, omdat ik er sindsdien
nog in zou groeien, in die kunst van dwergen.

Het moest wel eeuwig zijn. Maar dít verbergen,
ook voor mijzelf, onthult zich mettertijd:
dat ik de straf voor mijn nieuwsgierigheid
- nooit weten hoe het eindigt - niet ontloop.
En toch, ik blijf erbij, biedt het geen hoop
zo hoog te reiken. Het verhaal staat vast,
maar ik die als een appel rijp verander
en weet mijn afloop, tot geschenk of last,
gevallen in de tuinen van een ander.

Dus liever nog dan op een ding te stuiten
welks ongeschokte aard, als ieder ding,
dat deel in ons, het minst gekeerd naar buiten,
juist wijst op zijn gevoel voor kentering,

schiet mij om hen die nooit iets nieuws beginnen,
maar steeds opnieuw, na aftrek van hun dood,
mijn tijdgenoten zijn, een dag te binnen,
een dag waarop mijn oog maar half sloot:

ik gniffelend in het struikgewas,
mijn vader bukkend naar een draad
die met een kronkel uit het gras
verdwijnt - en mama lachen laat.

Een dag waarvan je later nooit
vermeldt - daar hij volmaakt omgaf
wat in onszelf pas wordt voltooid
als geen meer volgt -: ‘Hij liep goed af.’