Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 26]

Huwelijksdialogen (II)
door J.J. Peereboom

- N -

nico: Heb je nu al eens het onuitstaanbare jongetje van de buren afgetuigd?

nora: Afgetuigd nog wel!

nico: Nou ja, dat woord is niet goed. Op zijn nummer gezet dan. Vanochtend stonden ze weer een denderende keet te schoppen in de tuin. Met vriendjes erbij en vriendinnetjes ook nog.

nora: Ik dacht dat jij ze nu aan zou pakken.

nico: Nou, dat was onbeslist. En het werkt natuurlijk veel effectiever als jij het doet.

nora: Dat begrijp ik niet. Waarom zou dat?

nico: Jij werkt nog in op hun betere natuur - zo'n mooie blonde mevrouw. Terwijl van mij denken ze alleen, laat die klootzak zich met zijn eigen zaken bezighouden.

nora: Nou, het is heel flatteus wat je die jongens voor gedachten over mij toekent. Zijn dat ook jouw gedachten?

nico: Ik begrijp heel goed wat ze ermee bedoelen.

- O -

olga: Vind je zelf ook dat je zowat nooit meer lacht?

onno: Van wie heb je dat gehoord?

olga: Van verschillende mensen die het wel eens opmerken. Vroeger had je veel meer te lachen. Nu zijn er mensen die het opvalt en die vragen wat is dat nou, is hij uitgelachen? Dan vragen ze dat soms aan mij; en ik vind het ook.

onno: En daar weet jij dan geen verklaring voor?

olga: Jawel. Ik denk dat het voor een deel gezichtsbedrog is, doordat andere mensen juist steeds meer lachen. Dat zeg je zelf vaak: de moderne mens wordt steeds meer een lachebek, en daar ben jij tegen. En er komt bij natuurlijk dat je toch al minder vrolijk bent. Hoe dat komt, daar moeten we het nog eens over hebben.

onno: Liever niet nu.

olga: Nee! Niet nu.

- P -

petra: En dan komt vanmiddag nog even Eveline langs. Ik hoop dat je dat ten minste leuk vindt.

piet: Eveline... Eveline... Ik heb haar bijna voor me... Heeft zij niet een groene winterjas?

petra: Een groene winterjas, wat vreselijk! Natuurlijk niet.

piet: Ik denk dat ik wel aardige groene jassen heb gekend in mijn leven.

petra: Nou, ik hoop dat je daar gauw uitgroeit. En als dat niet lukt, dat je dan ten minste bedenkt dat haar man een maand geleden is overleden.

piet: O, verdomd. Nu je het zegt, nu weet ik het weer. Ik ken haar eigenlijk niet. Is zij wel eens bij ons op bezoek geweest?

[p. 27]

petra: Ik denk een stuk of tien keer maar. Dat is natuurlijk weinig voor iemand die zo veel aan zijn hoofd heeft als jij.

piet: Ik zal nog eens gedegen mijn best doen vanmiddag. Anders moet ik maar een reeks foto's van aanstaande bezoekers in mijn bureau opslaan.

petra: We redden ons er uit.

piet: O vast, maar zeg nog even: hoe heet die vrouw van vanmiddag ook weer?

- Q -

quintijn: Ik zie het element van onzin er wel in; toch vind ik het jammer.

quirine: Wat is nou jammer? Dat je niet meer glans aan je naam gegeven hebt?

quintijn: Ja, glans... Je zal zeggen wat een onzin: wat heeft een Nederlander met glans te maken? Dat is iets voor zeehelden en dansers; niet voor gesalarieerden.

quirine: Dat weet ik niet precies; wat ik wel weet is dat ik het prettiger vind als iemand de kamer binnenkomt die geschikt en onderzoekend en begrijpend is dan een zeeheld.

quintijn: Dat is allemaal heel verstandig. Toch vind ik het waar dat iemand die Quintijn heet meer verplicht is aan zijn naam dan een Jan, Piet of Klaas. Er klopt iets in mijn inborst dat zegt: jij bent iets verschuldigd aan die naam.

quirine: Het is zeker nooit bij je opgekomen dat die gevoelens de opkomst van het feminisme helpen verklaren.

quintijn: Ik heb wel eens gelachen om dat idee.

quirine: Nou, kijk maar uit.

- R -

rosita: Is het niet inconveniënt als ik eerst nog even uitga?

roland: Wat is dat nou weer voor een super soort politesse?

rosita: Ik dacht, dit klinkt nogal goed, na een verder enigszins kille dag.

roland: Kil? Bedoel je van binnen of van buiten?

rosita: Ik dacht een beetje allebei.

roland: Ik werd de hele dag afgeleid door de brieven aan de familie. Bijna af. Nog een halve.

rosita: En dan kunnen we daarna weg?

roland: Weg? Waarheen?

rosita: Kijk maar even in je agenda, dan weet je het weer.

roland: Dat hoeft niet. De meeste dingen die ik vergeten ben als je ze me net verteld hebt, die weet ik later weer.

rosita: Wat een wonderlijke ervaring! Heb je die altijd?

roland: Dat zal wel niet. Te mooi denk ik; maar niet zelden...

rosita: Niet zelden! Ongelooflijk!

- S -

steven: Sonja! Sonja!! Sonja!!!

sonja (ternauwernood hoorbaar met haar drie kinderen aan de overkant van de tuin van het grote huis): Jaja!

steven (met aaneengesloten vuisten boven zijn hoofd): Nu meteen! Nu meteen!!

sonja (wuivend uit de verte, zonder hoorbaar geluid):...

sonja (een kwartier later): Zie je, hier zijn we al.

[p. 28]

steven: Een half uur te laat!

sonja: Je had ons best even met de auto kunnen ophalen.

steven: Weer met de auto door dat verdomde modderpad!

sonja: Ach, de burgerman met zijn gepoetste auto!

steven: Stap maar in, jongens.

sonja: Ik moet nog even afscheid nemen in de bungalow.

steven: Wat! Nu nog weer een kwartier!

sonja: Neenee, ik ben zo terug. Kom even mee, jongens.

steven: Nee, wij gaan!

sonja: Schei uit Steven. Waar hebben we nou de telefoon voor?

steven: Noodgevallen! Noodgevallen!

- T -

tineke: Ik heb weer eens iets aan te bieden waar je wel geen zin in zal hebben, hoe leuk ik het ook zou vinden.

theo: O, iets in Noord Afrika of in China zeker, waar je de hele dag langs winkeltjes moet sloffen.

tineke: Toevallig is het nog wel iets meer bijzonders: het tachtigste verjaarsfeest van tante To voor alle neven en nichten.

theo: Allemaal!

tineke: Ja, maar niet in een troep tegelijk. Allemaal in paren of op hun eentje als ze willen, en dan het laatste weekend samen in het huis van tante To bij Fréjus, om hun reisverhalen te vertellen, want daar is zij altijd zo dol op geweest.

theo: Wat een vondst, wat een plan!

tineke: Dus weer niet natuurlijk. Ik denk toch altijd weer, of ten minste heel vaak, dat je één keer voor mijn plezier...

theo: Ik heb je vele malen aangeboden voor jouw plezier...

tineke: Dat ik met iemand anders mag. Je weet toch langzamerhand wel dat precies dat niet mijn plezier zou zijn!

theo: Ik begrijp niet goed waarom je zo'n weerbarstige man als mij mee wil hebben.

tineke: Dat begrijp je niet. Nou denk daar nou maar eens over na. Of voel eens iets.

- U -

ursula: Was het geslaagd, het feest van de tennisclub?

udo: Hè? Over welk feest wou je horen?

ursula: O, het was niet het feest van de tennis?

udo: Het was de hockeyclub. Je weet wel, met van die kromme stokken.

ursula: Ach, ach. Zo leuk hoef je daar nou ook niet over te doen. Je kunt ook al mijn koor en de leesclub nauwelijks onderscheiden.

udo: Wel van dichtbij.

ursula: Jawel hè?

udo: O jawel. Dat komt voor. Je moet er alleen niet te veel van verwachten.

ursula: Gelukkig is dat niet een gevaar waar wij voor hoeven op te passen.

- V -

vincent: Ik ben bijna klaar hoor, maar ik word even opgehouden telkens als ik zie hoe jij daar maar stil en welgeschapen bij het raam zit te kijken.

victoria: En ik probeer juist niet te storen.

[p. 29]

vincent: O je stoort ook niet! Je kunt alleen niet helpen dat ik denk daar zit mijn mooiste jonge zusje, met de mooiste benen en de mooiste ogen en de mooiste examens en tot voor kort een glanzend huwelijk in het vooruitzicht - en nu is dat allemaal ineens weg, en je kijkt niet eens of je iets mist.

victoria: Laat maar Vincent. Het gaat wel over; het trekt wel weer bij.

vincent: Wil je zeggen dat jij je hele toekomst maar weer afgeschaft hebt?

victoria: Niet de tijdsruimte, alleen de besteding; die kan ik nu helemaal zelf gaan bepalen.

vincent: Wil je ook naar Afrika soms, waar het al zo druk is?

victoria: Dat zou kunnen. Als ik zo zit te peinzen zie ik de wereld helemaal open in plaats van ingevuld zoals vorig jaar.

vincent: Voor mij klinkt het als een afgang. En meneer je aanstaande echtgenoot, wat vindt die ervan?

victoria: Die is het helemaal met jou eens.

[p. 30]

- W -

wilma: Nou! Als ik ons zo uit de auto voel stappen, dan moet je toegeven, dat was niet gek voor een huwelijksdag.

wouter: Nee hoor, voorbeeldig; alleen je moet, zoals je weet, de dag niet prijzen voor de avond.

wilma: O God, nee. Alleen als ik je dat hoor zeggen, dan voel ik me bijna al klaar voor een uitval.

wouter: Doe die dan maar meteen. Dan kunnen we hem nog net afwerken voor het eten.

wilma: Daar hoeven we niet eens ons best voor te doen. De kinderen bellen in ieder geval straks. En dan word jij weer kribbig omdat Wendy te veel lieve tonen aanslaat. En Willem is weer te zakelijk of zo.

wouter: Nou ja... Die dingen daar zetten we ons dan overheen.

wilma: En dan gaan wij uit eten!

wouter: Uit eten? Je bedoelt eten buitenshuis? Zomaar?

wilma: Voor het eerst sinds eind vorig jaar. Maar het hoeft niet!

wouter: Ik probeer nog aan het idee te wennen.

wilma: Het hoeft niet! Het hoeft niet!

- X, Y, Z -

y: O wacht! Wij kunnen zeker niet in verhalen als x en y gepresenteerd worden.

z: Nee, ik heb als hoofdredacteur besloten dat dit niet kan.

y: Discriminatie?

z: Nee; indeling.

x: Ik weet niet of dat aanvaardbaar is.

z: De vorige keer dat ik over jullie relatie met elkaar schreef werd ik meteen afgewezen met: man daar weet jij toch niets van af.

x: Was dat ook zo?

z: Ach: ik had mij op de hoogte gesteld.

y: Dat zal wel niet veel waard geweest zijn.

z: Ach, het was een verhaal over een verhaal.

x: Ik denk dat het wel waar is dat wij onze verhalen beter zelf kunnen vertellen.

y: Dat staat vast!

z: Willen jullie niet in een supplement?

x en y: Een supplement, tweestemmig?

z: Wie weet hoeveel stemmen - ik hoor ze al uit de verte!