Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 24]

We keken in onze koplampen en reden ons aan
Vicky Francken

Er ging iemand dood. In ons huis. We waren er niet,
maar voelden de warmte, zagen de rook uit de oven.

Roken het gas dat in dampen de tuin kruidt.
Waadden met bloeddoorlopen ogen de gang in,

draaiden de badkranen open en gingen zelf liggen.
Er werd toch niet zonder ons iets beëindigd.

Daar wilden we bij zijn. Er werd in ons bijzijn
waarachtig niet zonder ons gestorven.

We lieten ons tenslotte de dood niet ontzeggen.
We keken in onze koplampen en reden ons aan.

Huilden en troostten onszelf, sloegen onze armen
om elkaar en waren tegelijkertijd al heel ver

heen en ver van ons vandaan.

[p. 25]

Verontwaardigde gitaren zingen niet

Mijn klankkast is misschien massief,
maar op het hout na, niets.

Mijn grondtoon is gestorven. Ik heb de juiste snaar
van hol zijn beroerd, ben zelf holte geworden,
maar blijf onverklaarbaar onhoorbaar.

Ik ben mezelf niet meester, resoneer niet meer.
Heb vals in de kast liggen wachten op wie
me wist te stemmen, maar werd tam
zo geremd als ik ben.

Ik ben glanzend dood hout in je handen.

En je zingt niet en je speelt niet en je zit in het donker
en je hoofd laat zich het beste vergelijken
met de zwijgende kap van je hanglamp.