Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 13]

De kleur van hooi
Leo Vroman

Weer eens een zon zal
mijn slaap onrustig maken
en ik zal die morgen ontwaken
maar eerder nog zie ik het al:

nu is mijn hele, hele huid
beschilderd, nee bestaande uit
bloemetjes: vergeet mij nietjes,
madeliefjes, margrietjes.

Op schaal verkleinde bijen
bezoeken mijn bloeiende dijen,
want nee dit is niet geschilderd:
aan een soort overkant
ligt een ietwat verwilderd
oud Hollands polderland.
Witte wolken trekken voorbij
en masseren mij.

Maar nauwelijks heb ik een hand
een beetje omgedraaid
of ik huiver en huiver, want
ik word gemaaid.

En daar, in het uiteindelijk uitzicht,
een pikzwarte lucht, en daaronder
weerlicht. Bliksem. Weerlicht
en ik hoor de donder,

en daar weer onder
het helgele hooi
versmeltend, en dan
lig ik weer languit
hoewel niet meer zo mooi
in de strokleurige huid
van vroman.

Fort Worth, 20 februari 2010

[p. 14]

Het gaat anders wel

Hoorde ik werkelijk bij
die paar allergrootste
ja dan schreef ik mij
met mijn hersenpap en bloed
zowat het allerdoodste.
Nee, ik schrijf als ik moet,
als er een netwerk van gedachten
en rijm als een kanker in mij groeit
en niet meer kan wachten,
ja, dan, slapeloos en vermoeid
maar haast geruisloos, sta
ik eindelijk op en ga
naar de verste kamer,
schrijf en schrijf de willige
woorden aan elkander,
streep door, verplaats, verander
en ontwaar in de grillige
massa wat er werkelijk staat.
Buiten gloort dan de dageraad
en ik voel een merkwaardige trek.
De honger naar grootsheid?
Kom kom Vroman
ben je gek
denk ik dan
het wordt gewoon tijd
voor je ontbijt.

Fort Worth, 13 februari 2010