Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 11]

Glimpen van inhoud
door Piet Gerbrandy

Waar hebben ze je heen gebracht?

De hal als je die zo mag noemen, is enorm. Wanneer ik zonder me te haasten van het ene uiteinde naar het andere loop, ben ik zeker vijf minuten onderweg. Naar schatting, want ik heb hier geen tijd. De breedte is geringer dan de lengte maar nog steeds ontzagwekkend. De vochtige betonnen vloer kent richels die het niet volmaakt egale oppervlak in rechthoeken verdelen. Die scheppen rust en ritme. Zo is de vlakte beter te bevatten.

Op ijzeren stellingen aan een van de wanden - laten we hem voor het gemak de linker noemen - staan potten van glas. Wie een glazen pot kiest, denkt dat wat erin gaat zichtbaar moet blijven voor de wereld erbuiten. Zichtbaarheid is een alom gewaardeerde eigenschap van dingen. Je kunt controleren of ze er nog zijn. Bij geurloze dingen die niet spreken is dit vaak de enige methode, gesteld dat aanraken uitgesloten is. De inhoud van de potten is niet goed zichtbaar. Maar niet onkenbaar.

‘We dwalen door de nachtstad, jij en ik. Je hebt mijn linkerhand in jouw rechter genomen en we stappen synchroon door uitgestorven straten. Het regent zachtjes en het is behoorlijk koud maar we hebben gevoerde jassen aan. Er rijden vrijwel geen auto's meer. De straatverlichting werkt slechts sporadisch. Rolluiken en gordijnen zijn gesloten. De broodetende mensen slapen of zijn vertrokken. Heel soms horen we in de verte een hond janken. Hier en daar zien we een klein dier wegschieten. Een kat of staartslepende rat. Als we uitrusten in een portiek kus je me bijna wanhopig. Het kan voor het laatst zijn.’

Waar hebben ze je heen gebracht...

Wanneer ik me aan de ene zijde bevind, waait soms aan de andere een deur open die ik, toegesneld, niet terugvind - misschien heb ik het me verbeeld. Verbeelding doet vreemde dingen. De dingen zijn zichtbaar maar je kunt niet controleren of ze er zijn. Dat het hier lekt, staat overigens buiten kijf. Misschien regent het buiten of zijn er leidingen gesprongen. De lekkages zijn van het druppende type. Er vormen zich natte plekken op het beton maar geen plassen. Kennelijk nemen de poriën het water snel genoeg op. De wanden zijn van ijzer en karakterloze kunststof. Die absorberen niet.

Hoe lang de potten er al staan, herinner ik mij niet. In elk geval is er ook een tijd geweest dat ze er nog niet stonden. Althans de meeste niet. Ze zijn ongelijk van grootte en voorzien van handgeschreven etiketten. Een schuinschrift van vroeger. De woorden spreken een Latijn of een Grieks dat ik niet goed ken. Toch vang ik glimpen van inhoud op. Rib. Voet. Lel. Huid, long en onmisbaar

[p. 12]

merg. Kiemen en kwabben en plooien. Een spier, een framboosbetepelde tiet, een knie. En een oog.

‘De gulzigheid van je kus verontrust me. Je tong lijkt iets te zoeken wat onvindbaar is. Je klemt me te stevig vast en we liggen hier toch al zo oncomfortabel. Wanneer je hand mijn schoot zoekt, geef ik niet mee. Dit is niet het goede moment. Goede momenten zijn al lang in de minderheid. Ik strijk door je dunnende haar en je grijzende baard maar slaag er niet in je tot ontspanning te bewegen. Je ademt zwaar en zonder regelmaat. Ik geloof niet dat we al ziek zijn. Wel heel moe.’

Ze moeten je ergens heen gebracht hebben. Misschien ben ik in slaap gevallen of had ik me even teruggetrokken. Ik herinner mij dat niet. In elk geval was je verdwenen.

De vrijheid die ik hier geniet, is uitzonderlijk. Niemand die mij een strobreed in de weg legt. Ik kan mijn tijd precies zo indelen als ik wil. Ik zou als ik nog sliep altijd een gat in de dag kunnen slapen, al kun je hier het verschil tussen dag en nacht niet waarnemen. Misschien is dat verdwenen. Vuile buizen verspreiden diffuus licht. Soms floept er een uit die later weer blijkt te werken. Vervangen? Dan zonder dat ik het zag. Of een pauze heeft hem goedgedaan.

Ik kan de potten ordenen en tellen maar raak steeds de tel kwijt, hoewel hun aantal zeker niet onafzienbaar is. Het staat me vrij te zingen zo hard als ik wil, maar ik weet geen liedjes. Ik zou liedjes kunnen maken, maar dat lijkt me meer iets voor later. Ik houd mijn conditie op peil door mij vrijelijk door de hal te bewegen. Mocht ik de behoefte voelen mijzelf te bevredigen dan is er niets wat mij daarvan weerhoudt. Die behoefte is echter weggeëbd. Ook zou ik mij moeten wassen maar ik heb hier nog geen kraan kunnen ontdekken. De lekkages zijn niet hevig genoeg om er mijn voordeel mee te doen. Ook smaken de druppels niet goed.

Ik geloof dat er geen potten meer bij komen. Het lichaam is compleet.

Tegen wat we voor het gemak de rechterwand noemen staan spullen opgestapeld. Disparate boedels en uitgediende gereedschappen. Kartonnen dozen met muffe boeken in vermoedelijk ongelezen talen. Een stille Batavus zonder buitenbanden. Lijstjes met vage kiekjes van loopvakanties. Roestig kookgerei en beschimmelde matrassen. Ik overweeg er orde in aan te brengen. Te kijken of er nog iets tussen zit.

Waar hebben ze je heen gebracht.