Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 7]

Aandoenlijk is de mens en klein
Mark Boog

Aandoenlijk is de mens
en klein. Hij speelt fanfare, voetbal, mens.
Hij ziet met haviksoog belang,
hij heeft ten minste ter beschikking ernst,
en past die ernstig toe.

Kom niet aan zijn beelden!
De velden strekken zich gewillig uit,
het licht is overdonderend.
Onrecht loert in elke hoek, in elk passeren.

Er is een uitslag van de wedstrijd. Er is muziek.
Er werd publiek gesignaleerd,
dat vrolijk lachte. De kantine gonsde
als een oude korf, en eenmaal omgekleed
krijgt ook de rechter bier.

De tribune is geopend, het korps marcheert tevreden af.
Tot in de verte galmt de koperen zondag.
Hij vraagt om een fotoboek, de mens, daar vraagt hij om,
van groot formaat, en glanzend.
Een fotoboek, aandachtig vormgegeven maar waarachtig.

[p. 8]

Al dat streven

Al dat streven - floep,
weg. Je draait je om en streelt
de koude hand die daarom vraagt.
Er komt een nieuwe dag, zoiets zeg je.

Hol en donker draagt de kamer
het vervloekte kamerschap -
het verandert, en dat was ooit een wens.
Hol en donker zijn de ogen van de slapeloze.

Al dat streven! Recht de tere nacht in.
Die de tijd, en van de tijd het duren,
mild beschimpt. Dit? Is dit het?
De bedoeling, bedoel ik?

Nee, niet dit. Je streelt de hand.
Of toch. Je streelt de oude hand.

[p. 9]

Voldoende blind

Voldoende blind voor het kleine en het grote,
al wat heel is scherp in beeld,
de wereld is op maat gesneden
voor haar voornaamste bewoner.

Het peilloze zwart dat omringt: blauw,
zelfs op wolkeloze dagen,
voorál op wolkeloze dagen.
Krioelen van bederf en ziekte: onzichtbaar.

O mens, o schaap, o oude trouwe hond.
Hij zoekt, hij wil. Hij beeft ervan.
Verklaart alsof zijn leven ervan afhangt.

Elke stap een richtingloze.
Elke blik een lege.
Hulpmiddelen? Hulpmiddelen.

[p. 10]

Je loopt, je moet

Je loopt - je moet, je bent atleet, wilde dat worden -
en loopt. Onder de voeten de platte aarde.

Er heeft zich een automaat in je gevestigd.
Alles in orde, alles op weg naar de volmaaktheid.

Naar de vermoeidheid. Buiten adem ben je zo,
maar moe? Zul je eindelijk moe zijn, je zult slapen.

De golven en het breken

Je ziet er de golven in en het breken.
Dat zie je. Maar het is gewoon
een stad op zondagochtend, grijs,
door de mist niet werkelijk bedekt.

Er gebeurt heel veel als er weinig gebeurt.
Dat denk je. Vooral negeren. Het overschot
opgeslagen in ruime, schone archieven
tot de zondagmiddag. Dan vergeten.

Heb je geen zin om te zwemmen? Niet?