Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 33]

Rover
Bas van Putten

Wat voor het opstijgen eerst zinken dorst
Om het gewicht van zijn verheffing op te vangen
Dat, wist de wijsgeer, is het wezen van de moed
Ik sprak: dan is waar vallen stijgen wordt het wonder
dat de verloste zwevend keert zonder de grond te raken
dat nu klonk ijdel raadselachtig naar zijn zin maar tot vertrouwen bracht
mijn woord hem niet: ik moest het uitzingen

Waar wij toevallig liepen zag ik bomen staan en ik wees halt roepend een
vogel aan en sprak: laten we wachten tot zijn wil geschiede

Het was een grote zware zwarte vogel die zijn vleugels voor ons uitsloeg
mythologisch uitdijend tot fabeldier zijn breedte proefde en zijn hoogte achtte
Zie ons, dacht ik, als jagers wachten

Nu het bewijs nog, wees de wijsgeer
Mijn mystiek op hogere verplichtingen dan trouw
Ik floot en stampte op de weke bodem haast een zee en een onzichtbare
verkenner zag mij schuddend aan de boom om vruchten denken god, hij valt

Hij viel van tak naar keerpunt metafoor en tot zijn vallen natuurkundig uit
zijn zweven wiekte religie
in tijdnood kon ik niet het ogenblik aanwijzen van zijn kerstening maar
evengoed had ik gevoeld waar ongezien mirakels hoger wil beschikte dat hij
niet verloren was

Gevlucht, baste mijn reisgenoot
Kon je de tijd maar stilzetten zei hij
En konden we maar vragen wat een vogel voelde
Dan hadden we gezien wat je bedoelde
Maar dat is nooit een mens gelukt
Een vogel is geen filosoof en alleen die kan hem begrijpen

[p. 34]

Volkslied

Klaag niet, stom kanonnenvoer
Over de marsen de bevelen de rantsoenen en de doden
Bespaar me jullie offerzin en valse trots
Spaar me de overmacht en de omstandigheden
Spaar me de wonden en de zwakke leden
Spaar me de desillusies het verraad
van de verklikkers en de brekebenen

Soldaat, dat is wat jullie zijn gebleven
van loopgraaf tot Wall Street en Vaticaan
van voetvolk tot driesterrengeneraal
soldaten van de beurs de staat de lieve heer
altijd een ander die het heeft gedaan
de horigheid tot in de genen

Zeg niet het was de nood het was de plicht de vrouw het was voor onze
kinderen en hongerige magen vaderland de lieve vrede

Zeg niet het overkwam me maar als iedereen een mens moet wat ze had
me nooit meer aangekeken god wat kon ik anders luister nou de dingen
gaan zoals ze gaan

Zeg niet soldij de zekerheid en het geloof der vaderen zeg niet hoe we
misleid werden en hoe we er met open ogen waren ingetuind zeg niet dat
anders zij waren begonnen wisten wij veel

Zeg niet hardop dat jullie beter hadden moeten weten
boet stil bedenk hoe luide biecht een schuld besmet zwijg moedig vraag
wie ben je de soldaat in mij

Kijk voor het antwoord in de spiegel breek thuis molenstenen op
privéaltaren zo alleen als denkbaar blijft met dichte deuren
Zeg nooit meer wij namens het ik wees ik zwijg eeuwig handel ik houd ik
de eer in ere, amen, voorwaarts mars