Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 27]

Eenheid
door Vrouwkje Tuinman

Tijd

Achteraf gezien zit ik negentien komma vier kilometer verderop. Aan het bureau, voor het raam, kat erbij en verwarming aan. In mijn agenda staat een deadline. In mijn schrijfboek zoek ik voor welk onderwerp ook alweer. Mijn mail laat zien dat iedereen al met vakantie is en weg. Aan mijn moeder schrijf ik over vuurwerk hierachter in de straat. Mijn lief krijgt een bericht dat olijfolie schijnt te stollen bij een graad of twee, en dat het dus zo koud is in mijn keukenkastje. Op internet koop ik een lamp voor in de gang. Negentien komma vier kilometer verderop begint alvast het nieuwe jaar. Op mijn scherm staat: alle goeds.

Plaats

Welke plaats kies ik? De plaats waar je het eerst verdween? Dat is onder water, vijftig centimeter diep, iets minder nog, dat moet ik nameten. Of de tweede keer, op straat. Zelf heb ik geen brancard, maar ik kan mijn handen nauwkeurig en stabiel boven het wegdek houden. Je ging een paar keer dood daar, en daarna nog in de auto. Ik moet als ik een plek wil kiezen eerst de hele route rijden, achter jullie aan, door de klapdeuren heen, het ziekenhuis in. Misschien kies ik dan toch etage nummer vier. Het witte bed achterin de zaal. De gordijnen kunnen daar dicht. Het is een plek waar het normaal is om weg te gaan.

Handeling

Wat als ik gezegd had dat ik mee had willen gaan. Ik moest toch oefenen in de auto. Of als ik mezelf weer eens buiten had gesloten, en je niet de polder in maar langs mijn huis gereden was om de sleutel uit het raam te gooien. Kort daarvoor had ik je best expres verkeerde liefdestips kunnen geven. Zeg haar dit, doe dat, zodat het nooit was aan gegaan en jullie nooit onderweg, de polder in. Wat als ik je jaren eerder al aan iemand anders aangeboden had of beter nog, zelf niet was weggegaan. Ik was al die tijd, de hele woensdagochtend en alle woensdagochtenden ervoor, van alles aan het doen in plaats van ergens langs de weg op wacht te staan.