Hollands Maandblad. Jaargang 2010 (746-757)

[p. 22]

Getal
Iris Le Rütte

Dat vind ik het ergste:
dat hij met zijn bril op
is gevallen. Als een kruisbeeld
stond hij daar, net niet vertikaal, met de
oren van een lynx, gespitst, de laatste woorden
bevroren in zijn mond. Snel door anderen bij nog
wat anderen opgeteld als nummer zoveel. Voortaan
zullen zij over hem stijgen en dalen, struikelen
en wegglijden van hun draden. Dan
telt niets meer. Alleen
wie zij achterlaten.

Afbraak

Er een bouwfout in geslopen. Die
is op het kantelpunt ontstaan. Het
geraamte bleek er niet tegen bestand.
Wat door aderen vloeide, is langs
staketsels, vensters en kanalen op straat
beland. Verzamelt zich in goten, stroomt
via sloten en rivieren het lichaam uit,
spoelt naar zee. Een kale maan
staart in het water. Die morgen
sneeuwt het meswit licht.

[p. 23]

Ooit

Ja, later misschien - tussen
geeltjes, gedroogde vergeetmijnietjes,
nietjes, lege pennen, ruitjesblaadjes vol
rekensommen - vind je me, tweedimensionaal,
met op mijn opgesloten lijf
een verlopen datum en
een uitgestorven code.

Weg

Ik ben het blad, dat langs je weg ligt en vergaat.
Ik ben de regen, die stroomt over je gezicht.
Onze dagen zijn gevuld met leven en leger
met de dag. Lees dat ik bij je ben
geweest. Luister naar de druppels.
Ze ruisen voorbij, zoals alles
ooit begonnen is: dicht
bij het einde.

[p. 24]

Wie

Voor S

Wie zijn al die mannen, daar achter
in de tuin? Dat zijn de bomen pap,
je hoeft niet bang te zijn. Maar hij wijst
naar het gapend gat waar een van hen
is weggezaagd, de leegte van takken
die niet meer aderen in het water. Aan
de verdwenen voet groeien nog
miljoenen bessen. Hij tast tegen
het glas naar onze hand. Tussen
zijn tenen kriebelt strandzand
vol fossielen, zeilen resten van
gezonken schepen, hij ziet
liefdesdieren deinen, hoort
papieren molens suizen. Nu
is hij niet bang meer. Later,
later, mam, als ik groot ben,
zegt hij. En alles stroomt
terug de zee in.

[p. 25]

Steeds

Nee hoor, geen pijn.
Ik zie duizenden blaadjes vallen, mooi.
Nee hoor, nog steeds geen pijn.

Niet

Alleen maar witte
dieren in de wei.

Ik heb mijn hart
gesust.

Ver

ik mis je
van dichtbij
het meest

[p. 26]