Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 17]

Alles
Vicky Francken

I

Alles is onscherp. Ik blijf mijn bril opzetten
maar geen glas is scherp genoeg geslepen
om mij gezichtsvermogen terug te geven.

Ik schaaf mijn verstand aan beitels en vijlen,
schraap over de bodem en zaag aan de randen
en eindelijk ligt mijn brein gekarteld in beschaafde handen:

de kiezel die je tussen je vingers fijn probeert te knijpen
maar wiens huid van steen niet voor vlees
en bloed wil wijken.

II

Alles lijkt alles behalve eeuwig, is van voorbijgaande
aard. Net de aarde, die draait ook, dat weet ik
want probeer ik hardvochtig te vergeten.

[p. 18]

III

Alles is langzamerhand zo moeilijk
gaan moeten, eenvoud is de verdwenen vorm
van enkelvoud en meervoud is de nieuwe norm.

Ik sla geen brug maar wij slaan bruggen.
We komen elkaar niet meer dan nog
gedwongen tegen. We zijn botsende gegevens.

Vloekend zoenen in de kerk betekent:
wat zijn we in godsnaam toch gezegend,
we sparen alles en elkaar en bewaren veruit
het meest in feite lieve vrede.

IV

Alles duurt langdurig lang, het is de moeite niet
de moed erin te houden. Ik ben misschien zeer sterk
van mening maar niet meer van lijf en leden.

Een standpunt neem ik zonder ledematen in.
Mijn lichaam is een heel gezin, het is zijn eigen vader,
moeder, dochter, zoon, ik ben mijn eigen kind.

Ik ben me zeer van kwaad bewust en zin ook nijdig
op een harde hand voor al mijn zonden.

Ik ga ten onder aan mijn hoofd. Ben ik ziek
of word ik beter, gaat dit over?

Ik ga vast dood. Daar neem ik gif op in.