Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 11]

Krijn Peter Hesselink

Parkzicht

En kijk, geknakte sprietjes strekken zich
behaaglijk uit, als ik mij naast hen leg
en fluister - wees eens eerlijk, missen jullie
haar al een beetje? - hoor ik slechts het klagen
van gras dat haar gewicht nooit heeft gedragen
maar nu door mij in kreukels wordt gelegd
ik doe wel net of ik er niet meer ben
probeer ik hen gerust te stellen
dan hebben jullie alle tijd om mij
op kieren af te tasten, kijk, de halmen
schieten al door mijn ogen op en wuiven
ja wuif maar, vrienden, zeg eens, wuift ze terug?

[p. 12]

Een wolk (van een vrouw)

Ze liet me achter met de zon om op te drogen
een mens is kwetsbaar in een park, de mensen kijken
de honden jagen op hun staart, blaffen mijn naam
nu is ze terug, haar druppels hangen in mijn wimpers
als ik de moeite nam nog om me heen te kijken
zou ik slechts zien hoe weinig ik kan zien, de dolk
is even mistig als het gat dat hij niet slaat
ja alles is voor niets geweest en niets is mij zo lief
mijn kleren zijn weer nat, ik laat ze achter
want niemand ziet wat zich op niemand laat verhalen
hoe ik mijn blote lijf te grabbel gooi
hoe ik het uitschreeuw, hoe verwaaide stemmen
iets roepen, honden blaffen, armen grijpen
mij aan vanuit een niets, een nevel die
zich steeds meer tot een werkelijkheid verdicht
waarin wij samen niet kunnen bestaan