Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 25]

Alexis de Roode

Ego flos

Tussen de webben van mijn vingers
sijpelt tijd in gouden draden naar de aarde.
Zo ben ik tijd een honingraat:
mijn bijen koersen op de zon
en maken licht dat van mijn handen druipt.
Ik wentel mijn gezicht zijwaarts,
plant bloemen in oogkassen,
schenk al het blauw de hemel in.
Zo ik groei ben ik tijd.
Aan de stelen van mijn vingers
schieten fijne bladeren uit
met ruimte tussen de nerven
en blauwe rivieren van sap,
waarover een mijt wandelt
van porie naar porie:
kilometers en kilometers.

[p. 26]

Gedicht voor een blinde

Vandaag heb ik iets moois gezien.
Ik schaatste over de stadsgracht en keek
de bomen langs hun stelen op.
Het had gevroren en nu scheen de zon.
De kale takjes in de kruinen
braken uit in witte vlammen
of: alom sprongen waaiers
van helwitte barstjes in
het hardglanzend aardewerk
of: ijswaterbeekjes sijpelden
uit de leegte naar beneden,
verdonkerden, voegden zich
samen tot bemoste schors
die levensbreed de aarde in schoot.
Zo vielen de platanen uit de hemel.
Maar als je waziger keek
zag je hoe levende gestalten
met monsterlijke dijen
naar boven toe uitwaaierden
in ijsbloemen, nee waziger,
tot witte wolkjes die zo weg
zweefden op een briesje.
Bomen stegen op en zegen neer.
Als je nog waziger keek, of blind
werd alles wind.

[p. 27]

Gedicht voor een blinde

Hoe licht en etherisch die bomen waren
wilde ik dus vangen in inkt.
Ik schreef voor een blinde.
Ik dacht: een blinde kan
het toch niet controleren.
Ik dacht: er wordt niet veel
voor blinden geschreven,
die kan ik misschien nog
iets wezenlijks bieden.
Ik dacht: als je blind bent
hoef je nooit te zien hoe
alles doorlopend verdwijnt.
De landschappen die instorten
bij een kleine verschuiving van het licht,
dat blijft ze bespaard, de blinden.
Ik dacht: ik ben arrogant.
Geen mens blijft het zien bespaard.

[p. 28]

Lichtjes op zee

De zee slaat op de rotsen
waar wij zitten,
waar wij zitten.

De vissers ontsteken hun lampen.

En uit het zwarte water komen vlokken schuim
naar onze voeten,
naar onze voeten.

De vissers ontsteken hun lampen.

Het schuim is wit
en de meeuwen zijn wit
en achter ons nadert de nacht.

De vissers ontsteken hun lampen.

En nergens zijn mensen behalve de vissers,
en het waait,
en het waait.